Ik vertrek

Ik vertrek

5 mei 2011.

 

De route naar Rome leidt ons dit jaar (2011) via de GR5 van Vielsalm (B) naar Beaufort (L). In totaal zo ‘n 125 km. Zuslief heeft slechts een week vakantie. Zeven dagen uit en thuis, met 5 loopdagen. Nieuw is een route-app op mijn smartphone. Verdwalen zullen we niet meer.

 

Brug weg

Vandaag alweer de laatste etappe van Diekirch naar Beaufort. De routebeschrijvingen in de gids sporen niet met de markeringen onderweg, zodat Els, zoals we de route-app inmiddels noemen, onmisbaar blijkt. Een paar dagen geleden ging het ook al mis. Op weg naar Dasburg zou er een brug moeten zijn over de rivier de Our. Maar helaas, geen brug. Terug naar het asfalt? Liever niet. Twee Santiago-wandelaars lopen tegen hetzelfde probleem aan. Met elkaars hulp lukt het om met droge voeten, al klimmend en klauterend over grote rotsblokken, de overkant te bereiken. We schrikken van de drukte bij hotel Dayton. Motorrijders van de Hells Angels bezetten alle plekken op het terras. Hun uiterlijk en hun harde stemmen, het is niet wat we hier hadden verwacht. Binnen is het stil. Jan en Hille uit Spakenburg hebben deelgenomen aan “Ik vertrek”. Ze moeten nog erg wennen, vertellen ze. Ze zijn nog veel in Nederland. Dat zien we ook aan het toiletpapier en aan het eten dat wordt opgediend. Wanneer de drukke motormuizen zijn vertrokken, blijken wij hun de enige gasten. Ik vermoed dat Jan en Hille in dit behoudende Luxemburg niet blijvend zullen aarden. Zuslief blijkt trouwens tijdens de klauterpartij over de Our een flinke jaap in haar kuit te hebben opgelopen.

 

Verhalen

De problemen van vandaag ontstaan bij een steengroeve. Markeringen ontbreken en het aantal paden komt niet overeen met de kaart. Een aardige steengraver probeert een handje te helpen, maar het brengt ons niet dichter bij ons doel, blijkt later. Het gebruik van de route-app is dubbel. Je wilt niet verrast worden door teveel extra kilometers maar de leukste verhalen ontstaan wel als er iets mis gaat. Uiteindelijk komt het gekozen pad uit op een asfaltweg. Niet de weg die we verwacht hadden, maar ook deze weg loopt naar Beaufort. En, zoals zuslief liefjes zegt, we lopen naar Rome en niet per se via de GR5. Dat is natuurlijk ook zo. Vele wegen leiden naar Rome.

 

Moordend

De omgeving van Beaufort is een heel bekend wandelgebied, ook wel klein-Zwitserland geheten. Hier voelen we aan kuiten en knieën wat ons in de Alpen te wachten staat. Twee stokken maakt het afdalen minder pijnlijk.

Op een pleintje in Beaufort bestellen we een wel-verdiende Leffe, want die smaken na zo'n wandeling beduidend beter. Een echtpaar dat we gisteren ook hebben gezien, ziet ons genieten. “Hebben jullie dat hele stuk gelopen.?” “Ja hoor, we zijn op weg naar Rome, dus we hebben nog even”. Het ongeloof op die gezichten!

 

Het tweede jaar zit er op. We hebben ook weer lessen geleerd voor volgend jaar. Zo moeten we minstens één, maar liefst twee dagen meer lopen. Hopelijk kan zuslief dit op haar werk regelen. Als afsluiting past een opmerking van een oude lokalo: de toeristen vinden de bergen mooi, maar ze zijn moordend.