De kop is eraf

April 2010

'Naar Rome! Nou dan zal er bij jullie aankomst over 10 jaar wel een ander paus zijn’, is de reactie van de hotelbaas van Kanne en Kruiken als hij hoort van ons project. Daar hebben we nog niet bij stilgestaan. Eerlijk gezegd, maakt het ons niet uit. Echte pelgrims zijn we niet. We lopen voor de lol in onze vakantie. Kanne, net over de grens bij Maastricht, is ons vertrekpunt en toevallig lopen we naar Rome want de route naar Santiago de Compostella is al druk genoeg. Het is 2010.

Zes jaar eerder had ik het plan opgevat om een sabbatical te nemen en met manlief naar Rome te lopen. Bijna de hele route is uitgestippeld, de wandelkaarten zijn aangeschaft (pre-digitale tijd) wanneer man-minder-lief meldt dat hij als zzp'er die tijd niet kan missen. Het plan belandt in de koelkast totdat in 2009 zuslief aangeeft wel interesse te hebben maar dan in jaarlijkse etappes. Het onderwijs kent geen sabbatical. We proberen het nog datzelfde jaar uit en lopen samen een rondje Isle of Wight, georganiseerd en met bagagevervoer. Ze is ‘om’ als ze merkt dat je ook in de regen kan pauzeren en lunchen. Minder fijn, maar het kan. Ook ons ritme samen is vanzelfsprekend. Ze heeft nooit meer dan een rondje om huis gelopen, maar ze blijkt een geboren wandelaar.

En nu is het dan zover. We hebben afgesproken dat we de bagage niet zelf dragen. Het is immers vakantie en vorig jaar was dat goed bevallen. Vooraf zijn alle overnachtingen vastgelegd en waar mogelijk bagagevervoer geregeld. Dat is niet overal gelukt. Mijn optimisme zegt dat er ongetwijfeld ter plekke iets te regelen is. Maar spannend vind ik het wel. Als de regelaar voel je je toch verantwoordelijk. Het OV brengt ons naar het beginpunt en aan het eind ook weer met het OV terug.

We volgen de GR5 van Kanne naar Visé. Van Visé naar de bedevaartplaats Banneux. Vervolgens naar Spa, naar Stavelot en tot slot Vielsalm. Daar besluiten we te stoppen vanwege de sneeuw die de volgende dag wordt verwacht. Het is vroeg in het jaar en we hebben er niet op gerekend dat de lente in de Ardennen later begint.

Deze eerste etappe heeft ons wel het een en ander geleerd voor de komende keren. Ten eerste mogen de dagetappes langer. Als tweede gaat zuslief proberen om een extra dag vrij te krijgen zodat we acht loopdagen kunnen plannen. En tot slot zullen we het tijdstip beter laten aansluiten op het gebied dat we belopen. 

Het verhaal over de allemansvriend heb je nog te goed.