Verdwaald

Verdwaald

Aangemoedigd door de bijzondere NS-wandeling Park Lingezegen van zo'n half jaar geleden besluit ik meer te willen zien van het Gelderse gebied. Ik besluit te gaan voor het Doornikpad dat loopt van Nijmegen station naar het station van Elst (14,6 km). Het verschil met mijn wandeling van nog geen 6 maanden geleden kan niet groter zijn. Waar de paden in januari onder het water stonden, zie ik nu overal diepe lange scheuren door de droogte.

De Spiegelwaal
Via het historische Kronenburgpark loopt de route de stad uit en gaat via de fiets/loopbrug de Waal over. Midden op de brug sta ik stil en bewonder het gemanoeuvreer van de zesbaks-duwboot die de grote bocht in de rivier ‘neemt’. Aan de overkant is de nieuwe Spiegelwaal te zien, een project dat het (hoog) water meer ruimte heeft gegeven en de stad Nijmegen noordwaarts heeft vergroot door inlijving van het dorp Lent. Hierdoor stroomt de Waal nu niet meer langs maar door Nijmegen. In ‘droge’ periodes is er nu een extra recreatiegebied ontstaan. Op deze prachtig zonnige dag is dat al te merken. Een aantal minder prettige keuzes zijn gemaakt om dit project te kunnen realiseren. Mensen die in dit gebied woonden moesten hun geliefde plek verlaten. Dit wordt erkend door het monument 'Altijd Lente' in de vorm van een op schaal nagebouwde boerderij.

Landgoed Doornik
Het Landgoed Doornik is een landgoed met bossen en oeroude wilgen, laantjes met ruimte voor natuur, recreatie maar ook een biologische voedselbos. Er groeien zeldzame bloemen en planten. De moestuin is hier niet zoals elders opgedeeld in strakke afgebakende rechthoeken en afgemeten groentebedden. Hoe het hier ‘op de tuin’ wel in zijn werk gaat kan ik zo snel niet herleiden aan de mensen die er aan het werk zijn. Eenmaal buiten het landgoed, tussen de weilanden en akkers van de ‘gewone’ landbouw, valt direct op hoeveel diepe scheuren er in de grond te zien zijn. De droogte verontrust mij en ik zie de toekomst somber in. Tijd om daarbij verder stil te staan heb ik niet want ik ben verdwaald en beland in de achtertuin van een enorm huis. De vrouw des huizes legt met geduldig uit waar ik fout ben gelopen.
Maar verder geniet ik van de geur van fluitenkruid en blaas ik de pluizen van de paardenbloem in één adem weg waardoor ik een  wens mag doen. Een paar zwaluwen scheren over de sloot, maar iedereen weet één zwaluw ..... Voor de natuur is regen meer dan welkom. Onderweg zie ik nog een boomgaard met de laatste bloesems, maar weet niet welke fruitboom zo laat nog in bloei kan staan.
Wanneer ik ten slotte het spoor van de Betuwelijn ben gepasseerd, ben ik weer terug in de bewoonde wereld en wandel vervolgens Elst binnen.
Dertig jaar geleden woonde ik in tien jaar in Nijmegen; het dorp Lent was nog onderdeel van de gemeente Elst. Er is sindsdien veel veranderd. Al die routes van het Park Lingezegen zijn daar een prachtig voorbeeld van.

Wil je ook het Doornikpad wandelen? Download hier de route.

Utrecht, mei 2022