Foto: 'op Enka'

Met dit fraaie herfstweer is het bos misschien wel het meest aan te raden. Vandaag wandel ik van station Ede-Wageningen naar Wageningen, zo'n 18 km.

Op Enka

Jarenlang zag ik vanuit de trein bijna dagelijks de Enka fabriek die dan ook direct langs spoor aan het station ligt. Ik zag de glorie, de leegstand, de afbraak en de start van de opbouw. Tot mijn grote genoegen bleven grote delen van de fabriek overeind staan als industrieel erfgoed. De opvallende façade stond op enig moment, van twee kanten gestut, fier overeind.

Ik besluit daarom mijn route even te verleggen en een ommetje door de nieuwe wijk te maken, mijn nieuwsgierigheid bevredigend wat er zoal van het historische bedrijf is geworden.

Kom je het station uit en kijk je naar het oosten dan is de westelijke fabriekshal, die in zijn geheel is blijven staan, niet te missen. Het huisvest een restaurant en een enorme fietszaak. De huizen die gebouwd zijn achter de façade zien er fraai (en duurzaam) uit. Als ik er langs loop komt toevallig een echtpaar naar buiten en ik vraag of ik iets mag vragen. De vraag zelf hoef ik niet te stellen! De vrouw troont me direct mee naar binnen en vol enthousiasme vertelt ze over de nieuwe wijk en hun huis. Ze blijkt rondleidingen te geven ‘op Enka’.

Tevredengesteld loop ik daarna door de wijk en pik de route op bij HORA, vroeger een herstellingsoord voor rust behoevende ambtenaren waar nu jongeren worden behandeld met psychische problemen. Zo aan de rand van het Hoekelumse Bos is/was het goed toeven.

Historie

Brede lanen tussen de loofbomen. Vele tinten herfstkleuren. Het is een goed jaar voor paddenstoelen. Ze zien er na de regen van de afgelopen dagen wel wat verlept uit. Van de vliegenzwam zijn het rood en de witte stippen totaal weggewist, wat blijft is een wittige schim.

Na de onderdoorgang van de A12 loop je door een gebied met veel grafheuvels. Ook een gebied Celtic fields genoemd, waar nog voor onze jaartelling akkers lagen, afgescheiden met aarden walletjes. Een kunstenaar heeft met een installatie de prehistorische akkers zichtbaar gemaakt. Er is een verhoging waardoor het geheel goed zichtbaar is.

Na de oversteek van de Bennokomseweg besluit ik de route af te ronden. Het ommetje ‘op Enka’ duurde wat langer dan ik had gedacht. Ik volg de rivierbedding van de Molenbeek (die ondanks de vele regen nog steeds leeg staat) en kom zo in Renkum. Alsof het zo moest zijn, komt de bus net de hoek om en brengt me naar station Wolfheze.

Een verrassende dag. Door mijn extra ommetje en de ontmoeting zeer speciaal maar de eigenlijke route is zeker ook de moeite waard.

Naar de wandeling.

Utrecht, okt 2022