De wandelingen van Wandelnet wissel ik met enige regelmaat af met een route van Trage Tochten. Vandaag ga ik de rondwandeling Vleuten-Haarzuilens lopen, bijna 12km. Het zonnetje schijnt, de krokussen en narcissen bloeien volop. Het is lente.

Randstad

De wandeling gaat door randstedelijk gebied. Dat betekent dat de bebouwing nooit ver weg is. Het is ook een van de aanvliegroute van Schiphol. Toch merk ik daar niet veel van. Het is goed te ‘filteren’.

Het grootse deel van de route loopt langs water/slootjes en de Haarrijnse plas. Ik zie ongelooflijk veel vogels op het water. Helaas ben ik mijn verrekijker weer eens vergeten. Ik hoor kievieten, ik zie veel fazanten en hoor het geklepper van ooievaars. Even blijf ik staan om te kijken hoe ze hun nest minutieus aan het klaarmaken zijn. Op het landgoed Haarzuilens loop je nog langs diverse oude fruitboomgaarden, hoogstam maar het is nog te vroeg voor bloesem.

Plots herinner ik me een winterwandeling langs deze plas, jaren geleden. Het ijs dat ongelooflijk mooi droop langs rietstengels. Tja, dat zal niet zo snel meer gebeuren.

Wanneer we de Haarrijnse plas achter ons laten komt al snel de toren Den Ham in zicht. Ooit ben ik er eens boven in de toren geweest. Er woonden een kennis. Met metersdikke muren en ongelooflijk kleine raampjes voelde het veilig.

Blijkbaar een wandeling in het verleden vandaag.

Een mooie modderige route maar vergeet je verrekijker niet.

Bekijk de wandeling

In de lucht drie vluchten ganzen. Een vliegt richting noorden, een vertrekt naar het zuiden en de laatste naar het oosten. Wat vertelt ons dat?  Mij maakt het niet uit. Ik ga een rondje lopen in Maliskamp, onder de rook van Rosmalen. Drie weken geleden probeerde ik deze wandeling met wandelzus al te lopen maar waren we genoodzaakt het grootste deel van de route op het asfalt af te leggen. De paden waren door het water nauwelijks begaanbaar. We gaan ervan uit dat het vandaag beter zal zijn en wandelen deze keer ‘andersom’.

Wandelzus pikt me op bij station Rosmalen en we rijden het kleine stukje naar de kerk van Maliskamp. Voor mijn gevoel is het niet zo lang geleden dat Rosmalen en Maliskamp gescheiden werden door een drukke provinciale weg vol stoplichten. Nu is er het geruis van de snelweg. Het is gewoon het ruisen van de zee, zegt een vriendin van mij altijd. Bij de kerk start een rondwandeling, een trage tocht, van 18 km.

Wamberg

De route start parallel aan de snelweg. Een hoge geluidswal schermt de meeste herrie af. In deze oksel van de A2 en de A59 ligt de golfbaan landgoed Coudewater. Het pad kruist de golfbaan op het breedste deel. Zou er ooit een wandelaar geraakt zijn door een afzwaaier, vraagt wandelzus. Dat lijkt me niet, want dan zou Nederland te klein geweest zijn. Na landgoed Coudewater steken we door naar landgoed Wamberg. In de poortwachterswoning wil wandelzus wel wonen, mijn voorkeur gaat uit naar het landhuis zelf. Het pad kronkelt langs de lange kant van een sikkelvormig ven. Aan beide kanten metershoge rododendrons, waardoor bij elke bocht het uitzicht geraden moet worden. Het pad komt uit bij de Wambergse Beek en we lopen over de aangrenzende akker en nog steeds is het zompig maar goed te doen.

Mollen

Na 8 km besluiten we even van het pad af te wijken voor een lunch bij De Hooghei. De vorige keer hadden we daar even lekker kunnen zitten. Helaas blijkt het restaurant nu nog gesloten maar het aanwezige personeel ziet onze teleurstelling. Ze bieden ons koffie aan en we kunnen onze eigen boterhammen daar opeten. Dat is nog eens service. We pikken de route weer op en lopen naar de Grote Wetering. Op de dijk constateren we dat de mollen alweer wakker zijn. Weer vroeger dan vorige jaar volgens mij. 

Natuur werkt

Het laatste deel van de wandeling hebben we vorige keer moeten omlopen. Vandaag lopen we dus de oorspronkelijke route. Het pad gaat om het bos De Vinkel heen. We lezen op een bordje ‘hier werkt de natuur’. Hoe dan? Een groepje mensen is er aan het werk en de 'baas' legt ons met liefde uit dat de Amerikaanse eik moet worden gerooid om inheemse boomsoorten een kans te geven. Dan is de tekst best vreemd. De mens werkt maar de natuur zwoegt om te overleven. Nog een eerste pad links, eerste rechts, weer eerste links en weer rechts en links. Zo zijn we weer terug in Maliskamp. 

Waarschijnlijk door de stevige wind maar we hebben de snelweg onderweg niet gehoord. 

Utrecht, januari 2024

Het zonnetje schijnt, het voelt al een beetje lenteachtig. Voor vandaag zoek ik een hoger gelegen wandeling zodat ik niet geconfronteerd wordt met ondergelopen paden en omleidingen. Of, nog erger, ik via verharde wegen de route moet vervolgen. Het wordt de NS-wandeling Elsterberg, van Rhenen naar Veenendaal West van 17,7 km. De Elsterberg is meteen een mooie training van mijn kuiten.

Andersom

Ik weet heus wel dat de NS-wandelingen niet voor niets maar één kant op zijn bewegwijzerd. Toch besluit ik deze keer wat eigenwijs te zijn. Ik ga van Veenendaal West naar Rhenen, zodat ik het heerlijke zonnetje op mijn gezicht voel.

Vanaf het station wandel ik al snel tussen de bomen van Landgoed De Laan. De vogels lijken ook te voelen dat het bijna lente is. De merels zingen dat het een lieve lust is, de spechten tikken nieuwe holen, koolmeesjes pompen erop los. Ik hoor vinken, zie boomklevers. Voor de zoveelste keer bedenk ik dat ik te weinig weet over vogels.

Vannacht heeft het licht gevroren, een dun vliesje ijs bedekt het vennetje aan het eind van het landgoed, de zon beschijnt alleen de boomtoppen nog. Even verderop kun je een glimp zien van het Egelmeer vlak voordat je langs de bosrand over een heideveld wandelt. Hier is al goed te voelen dat ik aan het klimmen ben. Mijn kuiten vertellen me dat ik nog veel moet oefenen. De klim leidt over de Elsterberg.

Even verderop verse diepe brede sporen van autobanden op het pad, nog niet door wandelaars belopen of door regen verwaterd. Ik loop langs een bos vol berkenbomen. De berk is mijn mooiste boom. Wat zou de reden zijn dat Boswachterij Amerongen hier bezig is? Houtproductie kan nauwelijks de reden zijn als ik die dunne stammetjes bekijk.

Olifantenpaadje

Zoals verwacht is hier weinig te merken van de overvloedige regen van de afgelopen tijd. Op één punt slechts blokkeert het water mijn pad. Gelukkig zijn er al vele wandelaars mij voor gegaan. Ze hebben een keurig kronkelt olifantenpaadje gecreëerd door dit zompige stukje bos. Ik ben dol op olifantenpaadjes.

Kudde

Na landgoed Plattenberg wandel ik over de heide van Plantage Willem III - Remmerden waar ik uitzicht heb op de Nederrijn. Vlak voor een lager liggende bocht naar links zie ik paarden aan komen lopen en ik stop. Het eerste paard heeft mij ook gezien, stopt ook en kijkt mijn kant op. ‘Wat zijn jouw plannen’, lijkt het te denken. Het volgende paard trekt zich niets van mij aan en kuiert rustig door. Nu durft het eerste paard ook. Ik laat de rest rustig passeren waar ze zich kunnen voegen bij de rest van de kudde. Op het laagste punt zie ik een drinkplaats. Er staat nauwelijks nog water in. Al die regen is de bodem in gezakt en zal te zijner tijd weer worden opgepompt als ons drinkwater.

De route loopt van het ene naar het andere landgoed. Op landgoed Dikkenberg krijg ik zicht op het veel lager gelegen Kwintelooijen, een geologisch monument dat is ontstaan door zandwinning. Het volgende landgoed, Remmerstein, bereik ik door een heel smal dalend pad door een dennenbos. Steeds langzaam dalend loopt het pad vervolgens via de Stadsbossen Rhenen het stadje Rhenen binnen.

Cunerakerk

Rhenen was vroeger een pelgrimsoord. Dat verklaart de grote en vooral hoge kerk, gewijd aan de maagd en martelares Cunera. Vervolg de wandeling om de kerk heen om tot slot via het pad langs de Nederrijn onder de Rijnbrug door weer terug te lopen naar het station.

Een prachtige wandeling en ik heb genoten van het zonnetje op mijn gezicht.

Bekijk de wandeling

Utrecht, januari 2024