Mag ik mezelf even voorstellen? Mijn naam is James. Ik ben een tafel. Samen met mijn 4 vrienden vormen wij een eethoek. “Made in England” rond 1900. Bekijk ik mezelf kritisch in de spiegel (als dat zou kunnen) dan zie ik een eethoek voor klein behuisden. Nagenoeg vierkant, 3 ft * 3 ft met, zoals ik al meldde, 4 stoelen. Mijn poten, evenals die van de stoelen, zijn sierlijk gedraaid. Het blad heeft een ingelegd patroon van eikenfineer. De stoelen met leer bekleed. Met zo’n verfijnde afwerking kan ik met enige zekerheid stellen niet in een arbeiderswoning gestaan te hebben. Overigens zou ik me daar misschien wel beter op mijn gemak hebben gevoeld.

Als eethoek heb je een belangrijke functie in huis. Een prominente plek, maar zelden wordt er met je gepronkt. Toch maak je belangrijke momenten mee: intieme gesprekken, ruzies en overleggen, met of zonder eten, altijd van dichtbij. Je kunt er de oren niet voor sluiten. Je staat er middenin. Je bent getuige. Heb je een antieke achtergrond, zoals ik, dan kan je ook nog eens meepraten over elke generatiekloof die langs komt of de veranderende eetcultuur. Gelukkig dat ik dit nog steeds met mijn 4 vrienden kan delen.

Een antiekhandelaar heeft mij in de jaren tachtig in Engeland opgekocht. Ons soort is daar dan uit de gratie geraakt. Mijn vrienden en ik mogen van geluk spreken. We passen zo perfect bij elkaar dat ze ons als setje bij elkaar gehouden hebben. Een groot aantal van mijn soortgenoten zijn in die dagen minder fortuinlijk. Het kon zo maar gebeuren dat je als tafel van je stoelen werd gescheiden. Je moest dan maar weer afwachten wie er werden bijgeplaatst. Je hebt het niet voor het kiezen. Ben je eenmaal op jezelf aangewezen dan zijn het altijd foute vrienden die aanschuiven. De (wan-)smaak van de eigenaar heeft het laatste woord.

Maar ik dwaal af. Wij, mijn vrienden en ik, komen terecht bij een dame alleen. Ze koopt ons in een opwelling, maar ik durf te stellen dat ze gelukkig is met ons. Ze straalt gewoon. Mijn nieuwe eigenaar is goed voor mij. Elke dag zit ze aan. In het weekend zelfs uren voor ontbijt met krant. Geen ruzies en met enige regelmaat etentjes. Heel gezellig. Na een verhuizing naar Utrecht trekt er iemand bij haar in. Daarna zitten ze samen genoeglijk elk weekend de krant te lezen.

Op een dag, totaal onverwacht, word ik uit elkaar geschroefd en op zolder gezet!! Mijn vrienden en ik zijn uitgerangeerd. Na 30 jaar trouwe dienst. Ook in Nederland blijkt het inmiddels mode om ongelijksoortige, verkeerde stoelen aan tafels te plaatsen. Dat is ‘in’.

Gelukkig voor ons, worden we als geheel verkocht. Een jong Japans echtpaar ziet het wel zitten met ons als leuk klein antiek eethoekje.

Ik ben helemaal content. Een nieuwe kans, mét mijn (goede) vrienden. Een nieuwe cultuur tegemoet. Het begon met high tea. Vervolgens stamppot met worst en nu op naar de sushi.

Maart 2012