Het begon als een grapje. Een felicitatie in de vorm van een digitaal bosje bloemen; een vingertekening op het prielerige schermpje van een smartphone. 12,5 jaar geleden zag Spritsjes het daglicht. In deze digitale wereld een gedenkwaardige leeftijd.

Meer dan 1000 'Berichten met een kwinkslag' verder, waarvan ruim 400 met tekening, bedankt Spritsjes haar lezers met een, nog steeds fris, boeket van 12,5 jaar geleden.

Blader eens door het archief met tekeningen of lees er eens een oude Sprits op na en zie de veranderingen. Spritsjes moeten blijven prikkelen en verrassen. 

Steeds die bonbon in je mailbox. Dat is de uitdaging voor de komende 12,5 jaar.

Lees het verhaal

Vandaag heeft Marcel de eigen tekening in ontvangst genomen voor zijn winnende tekst. 

Met een busrijbewijs op zak chauffeerde ik een aantal jaren voor SNP. Aardig stripfiguurtje, maar net als Frido Dido had het onvoldoende allure om beroemd te worden.

Wanneer een Sprits uitleg behoeft, is mijn missie mislukt. Een Sprits zou in één oogopslag tot een glimlach of herkenning moeten leiden.

Nou weet ik wel dat mijn getekende zebrapad in Nederland niet voorkomt, maar toch, het beeld zou de boodschap moeten dragen.

Wat wij in Nederland wel kennen zijn de taps toelopende lijnen wanneer je een bebouwde kom binnen rijdt. Het zou de chauffeur de illusie geven harder te gaan rijden, waardoor deze juist het gaspedaal los zal laten.

Zo ook dit zebrapad. Ze worden gebruikt in Ijsland. Evenals de voornoemde strepen is het een illusie. Er staan geen blokken op de weg. Het zijn slechts getekende schaduwen. Hopelijk is de tekst die ik erbij heb geplaatst nu wel duidelijk:

'Hoelang zal het effect van deze zebra merkbaar zijn?'

Mijn oude opa overleed door een fietsongeluk. Zo ook mijn oude vader. Ze bleven tot op het laatst actieve burgers. En stiekem hoop ik ook te overlijden door een (eenzijdig) ongeluk. Maar ik ben bang dat de regeldrift van de overheid daar een stokje voor gaat steken na de uitkomsten van het onderzoek over het stijgend aantal oudere verkeersdoden. In Nederland mag er niemand dood.
Ik wil geen lang ziekbed met angst voor allerlei pijnen of (zeer denkbaar) het ontbreken aan goede verzorging door gebrek aan personeel of eenzaam verpieterend. Zolang er geen pil van Drion op mijn nachtkastje ligt, wil ik blijmoedig fietsend mijn dood tegemoet zonder helm of zijwieltjes.