Spritsjes nieuws archief 2012

Ruim 10 jaar geleden pakte ik het plan op om samen met R naar Rome te lopen. In ruim 3 maanden moest dat lukken. R had er ook oren naar, althans zo leek het. De voorbereidingen bleken een project op zich. Vele wintermaanden zat ik gebogen over de detailkaarten. Voor honderden euro's aan kaartmateriaal haalde ik in huis.

Na 2 jaar voorbereiden, komt de aap uit de mouw. R ziet het eigenlijk niet zitten. Enerzijds omdat het als zzp-er lastig is om 3 maanden zonder inkomsten te zitten, maar eigenlijk ook omdat hij er niet zoveel zin in heeft.

Ai, dat is een behoorlijke teleurstelling. Het plan gaat de koelkast in.

Gelukkig heeft zich inmiddels een alternatief aangediend. Met zuslief loop ik in etappes naar Rome. De 4e etappe gaan we dit jaar oppakken. Niet mijn geplande route. We lopen nu de oorspronkelijke route van de engelse bisschop van Canterburry. Alle routekaarten uit 2002 zijn daardoor overbodig en liggen te verstoffen in de kast. Dit jaar komt daar een einde aan.

De detailkaarten worden omgetoverd tot onze nieuwjaarswens voor 2013. Ook heb ik er een heleboel enveloppen van gemaakt. Een mooi recycle-plan, al zeg ik zelf. Gaan de routekaarten uiteindelijk toch nog een reis maken als ik ze verstuur.

Alle Spritslezer uiteraard ook een heel gezond en spritsig jaar toegewenst.

De laatste dagen van het jaar kijken we niet alleen terug naar de gebeurtenissen van 2012. Ook zijn we nieuwsgierig wat de toekomst ons brengt. Bladen met de jaarhoroscoop gaan in grote getale over te toonbank.

Er zijn ook visionairs die proberen verder te kijken dan één jaar. Zij schetsen de toekomst en maken daar flitsende promo-video’s van. Zo ook dit filmpje van september dit jaar. Deze toekomst zag ik al verwezenlijkt in 2003 in het Huis van de Toekomst in Amsterdam. Bijna 10 jaar geleden werd het gebouwd. In 2008 ging het alweer dicht. Blijkbaar is het toch moeilijk om 10 jaar vooruit te voorspellen.

Bekijk het filmpje en voorspel welke gadgets er wel en welke er niet zullen komen. Eentje geef ik cadeau: de automatisch bestuurde auto gaat er komen; alleen niet over 10 jaar.

De digitale wereld heeft het failliet veroorzaakt van het fotoboek "Het aanzien van het jaar …..". Het wordt nog wel gemaakt en gedrukt, weet ik inmiddels. Maar wie koopt het nog? En hoe groot is de oplage?

Mijn ouders kochten het boek elk jaar. Ik vond het heerlijk om terug te bladeren. Met regelmaat stil te staan bij gebeurtenissen die geschiedenis maakten. Het voelde een beetje als algemene ontwikkeling.

In deze laatste week van het jaar blikken TV-programma’s terug op 2012. Toch is dat niet hetzelfde. Het beklijft niet. Waarom is er nog geen digitale versie van "Het aanzien van..."? Zelf zou ik het boek dan zeker aanschaffen.

Het was nooit de bedoeling van de natuur dat de mens er zich mee zou gaan bemoeien. De bultrug was ziek, uitgeput of had een stoornis aan zijn navigatiemechanisme. Anders zou hij nooit zijn gestrand. Door inmenging van de mens heeft het lijden van het beest (zo lijden bij dit dier al iets is wat zo wordt ervaren) alleen maar langer geduurd.

Waarom kunnen we niet accepteren dat sterven onlosmakelijk verbonden is aan het leven? Waarom voor God spelen? Waarom verwordt een zieke bultrug tot knuffeldier maar is de mens niet in staat zijn naaste te knuffelen? Laat staan te respecteren?

Vragen die opborrelen tussen de kerstgedachten.

Centraal Beheer is slim bezig. Slim voor zichzelf. Centraal Beheer stuurt een nota voor de autoverzekering 2013. Over verzekeringen moet assurantiebelasting worden betaald. Dat weet een kind. Deze heffing moet worden afgedragen aan de Belastingdienst. Het is een soort BTW op verzekeringen. Ook dat weet een kind.

Op deze nota voor 2013 staat tot mijn verbazing geen 9,7 maar 21% belasting. Deze verhoging is door de Tweede Kamer goedgekeurd, maar nog niet door de Eerste Kamer. Dus is er nog geen sprake van wetgeving. Deze verhoging mag dan ook nog niet in rekening worden gebracht.

Toch doen maatschappijen dat omdat ze dan klanten niet hoeven lastig te vallen met een naheffing, is hun argument.

Ze hebben lef. Veel mensen zullen het niet weten en gewoon betalen. Hier verdienen ze flink op omdat dit geld niet verschuldigd is en dus rente trekt op de bank.

Krijgen de klanten het geld (met rente) retour als de belastingverhoging niet doorgaat? Wat denkt u zelf?

Een fietsband plakken dat kunnen de meeste mensen niet meer. Hebben ze niet geleerd. Moeilijk is het eigenlijk niet. Wel een gedoe. Vooral de achterband. Bandlichters, fietspomp, gaatje vinden in bak water, plakken met solutie.

De wegenwacht ontdekt het gat in de markt. De club die de laatste jaren lijkt weg te kwijnen en nog slechts als autolobby de politiek weet te bewerken, ruikt kansen. Een vreemde combi, dat wel. De automobilist die de vervloekte fietser op weg helpt.

Blijft bij mij de vraag hangen waarom er nog geen tubeless banden voor de fiets zijn uitgevonden?

Nederlands grootste kruidenier bepaalt via het huisblad Allerhande wat we eten met kerst. Overigens niet alleen met kerst. Tijdens de voorbereidingen op de feestdagen zijn ze heel prominent aanwezig met chefkok Jamie Oliver. En, zoals AH ons wil laten geloven, letten ze op de kleintjes. Dat willen ze bewijzen met een nagerecht op de eerste pagina. Een Chocobombe voor slecht 1,30 euro per persoon. Dat noem ik nog eens op de kleintjes passen in deze crisistijd. De maand december is al duur genoeg.

Een ding weet ik zeker. Dit toetje gaat het worden! Nou is alleen nog de vraag hoe vaak prijkt dit dessert in Nederland op het kerstmenu?

De Volkskrant besteedt vandaag een aantal pagina’s aan het onderzoek naar toekomstige pensioenen. Verhelderend als je je durft te storten in de brij van informatie. Als stille moordenaar van de pensioen, noemt de VK, de overschakeling van eindloon naar middelloon. Een wijziging die 10 jaar geleden geluidloos is doorgevoerd. Weinigen realiseren zich de gevolgen. De methode betekent dat er niet 70% van het eindloon zal worden uitgekeerd (bij 40 dienstjaren) maar 70% van het gemiddelde loon. Dat is voor de hogere inkomens een achteruitgang van 50-60%. Voor de lage inkomens zo’n 10-15%.

Kijk dat noem ik nog eens nivelleren. Daar heeft het huidige kabinet zelfs niets voor hoeven te doen!

Verwonderd trek ik mijn wenkbrauwen op als ik weer een nieuwe beroepsgroep tegenkom. Een functie die 5 of 10 jaar geleden ondenkbaar zou zijn geweest. Ik snap het wel, de wereld verandert. Beroepen verdwijnen en nieuwe ontstaan.

Maar zeg nou zelf. Ben jij niet verbaasd als je hoort dat iemand solliciteert naar een baan als grafsteen illustrator? Ik wel.

"Word ik nu ontslagen, dan kom ik niet meer aan de bak", zeg ik tegen de kapper. "Maar jij bent zo goed", antwoordt zij. Natuurlijk voel ik me gevlijd. "Helaas weten maar weinig mensen dat", zeg ik lachend. "Ik heb nog wel een stoel over", is haar weerwoord. Vragend kijk ik haar aan. Ze ziet nog toekomst voor mij in haar salon. Ze vindt me creatief genoeg en wil het wel met mijn proberen.

Gelukkig voor haar klanten, ben ik nog niet werkeloos.

Een verschil van mening ten huize S&T. Onderwerp is het EPD. Moet je accepteren dat jouw gegevens worden ingezien door alle zorgverleners of is het verstandiger om te weigeren?

Mijn mening heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken.

Ik vertrouw niet op de Wet Bescherming Persoonsgegevens. Niet op de beveiliging van het internet en al zeker niet op de afspraken met de zorgverzekeraars. Nu nog beweren ze dat ze geen toegang willen. Gevaarlijker vind ik het feit dat ziekenhuizen en zorgverzekeraars marktpartijen zijn geworden met commerciële doelen en winstoogmerk. Digitale patiënteninformatie kan eenvoudig voor andere (verkeerde) doelen worden gebruikt.

R ziet dezelfde gevaren, maar is voorstander. Hij heeft meer vertrouwen en kiest voor delen van informatie om zorgverleners beter te informeren over de patiënt.

Vraag is of er geen andere manieren zijn op het EPD te delen? Een chip onder je huid misschien? Of....?

Weet jouw omgeving wat jij belangrijk vindt in het leven? Wat jij verstaat onder kwaliteit van leven? Niet een alledaags of eenvoudig onderwerp. Een mooie aanleiding is de film Amour. Weer zo'n Frans juweeltje van een film. Diep onder de indruk doe ik zeer uitgebreid verslag aan R. Wat volgt is een emotioneel gesprek over angst. Eigenlijk meer over de wens om menswaardig te mogen en kunnen sterven.

Bij mij ziet die angst in elk geval zo diep dat in mijn boekenkast "Een waardig levenseinde in eigen hand” van Boudewijn Chabot staat. Voor als je weet maar nooit.

Dit weekend is de intocht van Sinterklaas in onze stad. R staat te trappelen als het paard van Sint om zijn kleindochter op de schouders te nemen en aan de kade te gaan staan. Hij is van mening dat je er niet vroeg genoeg mee kan beginnen. De ouders zijn andere mening toegedaan. R zal dus nog een jaartje of zo moeten wachten. Hij blijft in blijde verwachting!

De wereld is maakbaar volgens de mens. Ook de fysieke. Continu zet hij hem naar zijn hand. Ploegen, zaaien, maaien, inpolderen, ontpolderen, indammen, kanaliseren, aquaduct, ecoduct, ontbossen, waterputten slaan, olie winnen, gas boren. Als een god vormt en plooit hij.

Zijn er grenzen aan deze maakbaarheid? In de natuur heeft elk dier zijn plaats in de voedselketen. In evenwicht gehouden door een natuurlijke vijand. Ontbreekt dit evenwicht dan ontstaat een plaag van het een of andere beestje. Wij staan helemaal aan het eind van die voedselketen. Hoe ziet onze natuurlijke vijand er uit? Is dat de mens zelf?

In huize S&T geen verjaardagskalender op het toilet. Iedere maand en ieder jaar dezelfde teksten en plaatjes. Dat verveelt. Hang er liever een scheurkalender. Elke dag iets nieuws. Loesje, Peter van Straaten of dit jaar een de Coachingskalender. Met "Een zeur is iemand die gehoord wil worden", en "Het toppunt van concentratie is het denken aan niets". Heerlijk die open deuren op het toilet.

Een echte aanrader zo'n scheurkalender.

Het is stil in de trein. Geen collega's die elkaar bijpraten. Geen telefoongesprekken. Geen spannende dates. Hoe komt dat zo? Ligt het aan de tijd. De wintertijd. Het is nog donker als ik 's ochtends in de trein zit. Ook op de terugweg is de lucht alweer donker.

Toch geen winterslaap? Leven in brouwerij, daar krijg ik energie van. Voer voor Spritsjes.

Hopelijk moeten de mensen gewoon even wennen. Wennen aan het mol-zijn. Eenmaal gewend dan komen de tongen wel weer los. 　

Een retourtje naar de ruimte. Drie minuten op 100 km hoogte. Ofwel 73.000 euro de lucht in geschoten, vervlogen.

Deze familie zal zich geen zorgen over de zorgpremie.

Ze zijn er weer. Terug van weggeweest. De grote koptelefoons. Nu aangesloten op IPod, IPhone, IPad of laptop. Helemaal hip. Uit en niet meer cool zijn de oordoppen. Niet hygiënisch ook. Om er als hipster bij te horen hoef je slechts 400 euro te lappen en je hebt het nieuwste model, ontwikkeld door Philips en O'Neill.

Waar halen deze hipsters het geld vandaan in deze crisistijd?

Zeg je Spanje, dan zeg je stierenvechten. Ben je er toevallig, dan toch maar een kijkje in de keuken.

Een gids leidt ons rond in de 250 jaar oude arena van Sevilla. Met veel kennis en passie legt ze de regels van het gevecht uit. Het gevecht met de stier is aan strikte regels, rituelen, gebonden en mag niet meer dan 25 minuten duren. Het ritueel slachten van een beest, ik kan het niet anders zien.

Dat moet sneller kunnen. 

Kabinet Rutte II is een feit. Het gaat erop lijken dat ons vermaarde poldermodel weer nieuw leven wordt ingeblazen. Waar tijdens Rutte I nog lachwekkende taferelen ontstaan over het wel dan niet onder water zetten van een stuk polder, wordt tijdens de onderhandelingen van het nieuwe kabinet een streep gehaald door het gehele onderwerp. Geen ruzie met België, is nu de boodschap. De Hedwigpolder wordt teruggegeven aan het water.

Het wapen van Zeeland gaat snel worden aangepast in “Ik worstel en verdrink”.

(met dank aan R)

Ben ik op vakantie in binnen- of buitenland dan is er altijd wel een kerk die bezichtigd moet worden. Weliswaar gedoopt katholiek hebben mijn ouders ons niet erg gelovig opgevoed. Toch steek ik voor deze of gene graag een kaarsje op. Meer als bijgeloof. Ongewild sponsor ik dan wel de katholieke kerk. Een kaarsje kost in Nederland 50 cent. Inkoopprijs kosten ze, naar schatting, nog geen 3 cent.

Lopend in het katholieke Spanje constateer ik dat de kaarsjes zijn verdwenen. Slechts een bak met elektrische lampjes, die je een minuut of wat kan laten oplichten. Als sneeuw voor de zon verdwijnt mijn wens om een kaarsje te branden.
Blijk ik toch romantischer dan gedacht.

Vandaag loop ik als toerist door de binnenstad. Hoewel ik er al meer dan 20 jaar woon, ken ik nog steeds niet alle hoekjes en gaatjes op deze vierkante kilometer. Geloodsd door 3 panden herkennen we eeuwen geschiedenis.

Het eerste pand is nog niet ten prooi gevallen aan projectontwikkelaars. Geen dubbel glas, geen dakisolatie. Op zolder zijn de dakpannen nog gewoon zichtbaar. Het buitenlicht schijnt er vrolijk doorheen. Regen wordt misschien tegengehouden, sneeuw zeker niet. De bewoners zijn de laatste 50 jaar zelf flink aan het klussen geweest. Het doet me denken aan de eerste aanblik van ons monumentenpandje.

In het tweede pand is een gasthuis gehuisvest, gerund door het smedersgilde. Het enige gilde dat de tand des tijds heeft doorstaan. Een gilde dat nog steeds actief is en beheerd wordt in de grandeur en stijl van 1400.

Het derde pand mag zich het oudste stenen pand in Utrecht noemen. Het dateert uit het begin van de 13de eeuw. Gerenoveerd en aangepast aan de wensen van onze generatie. Het contrast met de andere twee kan bijna niet groter. Hier zou ik wél kunnen en willen wonen.

Wat doe je als je één keer per jaar een kruiwagen nodig hebt? Zelf kopen? Dat is niet erg economisch. Nog steeds heb ik een Black & Dekker Workmaid in de kelder staan die slechts één keer is gebruikt. Lenen, dus. Maar wie heeft zo’n ding bij mij in de buurt?

Daar is nu iets op gevonden. Een leuk initiatief van een handige IT-er. Een programma dat vraag en aanbod bij elkaar brengt. Bij jou in de buurt, www.peerby.com.

Jij hebt een boormachine en iemand twee straten verderop heeft er een nodig voor een uurtje. Het leuke is dat je er ook nog een klein bedrag voor kan vragen. Mag, maar hoeft natuurlijk niet.

Vandaag krijg ik via de email de oproep voor een gaatjesprikker. Zo'n ding ligt al jaren tussen mijn naaigereedschap. Uitlenen wil ik hem ook wel. Om niet, wat mij betreft.

Heb ik toch maar mooi een paardenmeisje uit de brand geholpen. Wat een prima initiatief, dat Peerby. Wel een vreemde naam.

R en ik gaan groen. We gaan winddelen door participaties te kopen in een windmolen. Samen met 3000 anderen een eigen energieleverancier. Zo kunnen we een concrete bijdrage leveren aan het milieu. Leuke bijkomstigheid is dat onze elektriciteitsrekening lager zal worden. Ook interesse? Ga naar www.windcentrale.nl voor meer informatie.

Graag zouden we nog een extra stap zetten met zonnepanelen op het dak. Maar daar krijgen we zeker geen toestemming voor. Althans op dit moment nog niet. Hopelijk verandert Monumentenzorg de komende jaren van gedachten. Gaan ze met de tijd mee en wordt duurzaamheid ook hun zorg.

Ik mag het hopen. Hoop doet leven.

Van telefoongesprekken hoor je maar de helft. In de trein is dat behoorlijk irritant. Ongevraagd geconfronteerd te worden met (prive-)zaken. Daar zitten we niet op te wachten.

Dat geldt niet voor het volgende gesprek. "Met mij. Ik heb net gehoord van oma. Ben onderweg. Om 9 uur sta ik op het station. Kom je me dan ophalen? Tot zo."

Wat de gebelde zegt en antwoordt, horen we niet. Dat hoeft ook niet. De boodschap is kort en laat aan duidelijkheid niets te wensen over.

Een gevoel van medeleven blijft achter.

Nederland heeft een goede verstandhouding met water. De watersnood van 1953 heeft ons uiteindelijk geen windeieren gelegd. Wereldwijd worden we gevraagd voor waterwerken. Baggeren, bruggen, waterkeringen. Hele eilanden worden door Nederlanders uit het water opgetrokken. Hoewel ikzelf daar geen deel aan heb, ben ik er trots op.
Een bijzonder waterwerk krijg ik via Canada toegestuurd. Jawel, gerealiseerd in ons eigen Brabant. Nee, over water hoef je ons niets te leren. Bruggen bouwen, daar zijn we goed in. Waarom is de metafoor "bruggenbouwers" dan niet (meer) op ons van toepassing?

Geplaatst met toestemming van Ro&Ad Architecten.

Zorgverzekeraars zitten steeds vaker op de schouder van de arts. Dit medicijn wel, deze niet. Deze operatie wel, die niet. De mens is niets meer of minder dan de auto na verkeersschade bij de garage, wachtend op de taxateur. Is ie total loss? Of alleen blikschade. Is de dagwaarde nog voldoende om reparatie vergoed te krijgen?

Ik geloof niet dat ik blij word van dit beeld.

Op de catwalk in Parijs krijgt de wereld een paar keer per jaar te zien wat de mode-ontwerper verwacht van ons. Marketeers en modezaken vertalen dit gretig in draagbare modellen, gegarandeerd voor  één seizoen. Het lijkt moeilijk voor kleermakers om altijd maar weer vernieuwend te zijn. Zo zie je oude modellen en prints terugkeren in de etalages. Retro, zo gezegd, maar eigenlijk is het gewoon ouderwets. Grootmoeders modellen uit de kast.

Zelf ben ik niet zo modebewust. Al helemaal niet waar het gaat om schoenen. Mannen hebben het maar gemakkelijk op dit vlak. Met 3 paar kunnen ze volstaan. Eén paar voor sjiek, één paar voor daags en één paar voor sportief. De mode heeft minder vat op dit deel van de bevolking.

Nog ongeacht seizoensinvloeden begint voor vrouwen het probleem al bij de kledingkeuze. Onder een leuk jurkje past nou eenmaal geen gemakkelijke wandelschoen. Spitse neus, rond, vierkant, bruin, zwart of toch maar blauw, open neus, bandjes, laarsje. En nog steeds niets bijpassend!

Praktisch als ik ben kies ik een paar schoenen die goed lopen. Tevens moeten ze zowel onder een rok/jurk als onder een lange broek jurk kunnen worden gedragen. Heerlijk. No nonsens. Regelmatig poetsen, verzolen, nieuwe haken. Goed voor tien jaar gebruik.

Dat past natuurlijk niet in onze wegwerpmaatschappij. Maar ik ben wel weer helemaal hip na 10 jaar.

Tot voor kort ontsproten met grote regelmaat Spritsjes uit mijn brein. MAAR NU EVEN NIET!

Voor Spritsmomenten moet je open staan voor je omgeving. De humor ligt op straat, niet waar, zegt de Amsterdammer.

Helaas is mijn focus de laatste weken gericht op werk, werk, werk. Niet echt een gezonde situatie. Een situatie die ook niet te lang mag duren. Al is het alleen al vanwege mijn eigen verslaving aan deze zoetigheid.

Gelukkig lijkt daar nu een eind aan te komen. Vannacht om 02:00 uur ontvang ik per sms het verlossende bericht. We zijn verkocht.

De spanning is weg, hoewel het wel spannend blijft wat de koper met ons voor ogen heeft.

Het kan toeval zijn, maar daar geloof ik niet zo in. In VK van vandaag lees ik twee berichtjes op dezelfde pagina. Het ene bericht doet verslag van de doorstart een doodgeboren idee, het Historisch Museum. De geschiedenis in 50 plaatjes, canons geheten. Wanneer ons nageslacht het met 50 verhaaltjes moet stellen, zie ik de toekomst somber in. Kosten 2 miljoen.

In het andere bericht wordt melding gemaakt van het schrappen van ongeveer hetzelfde bedrag aan subsidie voor Slot Loevestein en Kasteel Doorn. Oké, geen toeval, dunkt mij. Het is altijd fijn om te weten waar je geld heen gaat.

Twee van de 50 canons in het digitale historische museum staan dan nu al vast! Geschiedenis is een modern, snel jasje.

Wonder

De natuur in de stad. Qua schaalgrootte niet te vergelijken met die van buiten-stedelijke gebieden. Toch kijk ik mijn ogen uit. De seizoenswisselingen zijn prachtig. De diversiteit aan vogels is groter dan je denkt. Het mooiste stadsgeluid is onmiskenbaar die van de merel in de lente.

Lopend naar huis schiet een vrouwtjes merel uit het struikgewas tevoorschijn. Direct gevolgd door een jonge merel. Maar zie ik dat goed. Het lijkt wel een albino? Is dit de nakomeling van de merel met het ene witte veertje? Een albino-variant onder merels. Nooit eerder gezien. Kleine wondertjes, je moet ze wel willen zien!

Genietend van een drankje zit ik op een terras in de zon. Achter mij zitten twee dames hevig articulerend en verontwaardigd hun verhaal te doen. Onderwerp van gesprek is hun werk. Mikpunt van de ergernis is het nieuwe systeem, dat natuurlijk niet deugt. Daar weet ík natuurlijk alles van. Het vorige systeem (hoe gebruikersonvriendelijk ook) was uiteraard beter.

De collega’s beschrijven de hele procesgang minutieus. Voor iedereen te beluisteren. Na deze uitleg teken ik de hele logistiek van deze organisatie (zorg!) probleemloos uit. Ik weet niet of dat de bedoeling is geweest van de dames. Het effect is wel dat mijn gedachten gaan jeuken. Mag je dat zo zeggen? Want wat zou ik dáár eens graag mijn tanden in zetten.

“Ik ga er niet meer heen!”. Met grote overtuiging gebracht door een jong volwassene van pakweg 18 jaar.” Het draait er alleen nog maar om de muziek. Het woord doet er helemaal niet meer toe.”

Als luistervink raak ik geïntrigeerd door zo'n statement. Met oren op steeltjes probeer ik het gesprek te volgen. Het blijkt te gaan over de EO-jongerendag.

Heb ik me toch vergist in de bezoekers van de EO-jongerendag. Ze komen voor de muziek!

Een keer in de twee jaar heeft de buurt een feest, met onze straat als middelpunt. Een vast element tijdens het buurtfeest is de rommelmarkt. Door de huur van een kraam kun je overbodige spulletjes aan de man brengen. Het is ongelooflijk als je ziet hoeveel troep een mens verzamelt. En op zo'n dag verplaatst de rommel zich van het ene huis naar het andere. Mooier kan ik het niet duiden. Ik doe er zelf wel aan mee, daar niet van. Maar in mijn kraam liggen nagenoeg alleen boeken. En mijn boeken wil ik beslist geen rommel noemen.

De (ruil-)handel komt dit jaar niet goed op gang. Vermoedelijk teveel concurrentie van Open Monumentendag en mooi weer.

Over twee jaar weer? Of kan ik mijn boeken maar beter aanbieden via Marktplaats.nl of Bol.com?

De trein zit weer vol jongeren. Een nieuw schooljaar.

Hij: “Heb jij je boeken bij?”

Zij: “Nee, ik weet toch niet welk boek ik nodig heb. Echt niet normaal, hoeveel boeken ik heb.”

Hij: “Even drie weken meedraaien en dan kun je skippen. Twintig procent afwezigheid is geoorloofd.”

De calculerende leerling. Pardon. Student heet dat tegenwoordig.

Branie. Onzekerheid wordt overschreeuwd.

Een studieboek onder het hoofdkussen verbetert de resultaten van tentamens. Dat is volkswijsheid uit mijn middelbare schooltijd. Deze wijsheid blijkt nu uit hersenonderzoek aangetoond. Voor het slapen gaan wordt nog wel van je verwacht dat er gestudeerd is. Maar als je dan gaat slapen zullen je hersenen de informatie beter opslaan omdat je er belang aan hecht. We hebben, volgens het onderzoek, een stimulans nodig om het geheugen te activeren. Het studieboek onder je kussen is in dit geval de stimulans. Zonder slaap voorafgaand, blijken de tentamenresultaten lager te zijn.

Dus als je slim bent ......

Een vliegtuig van Veulings houdt zich niet aan de vliegroute. Paniek in de verkeerstoren van Schiphol. Twee F16’s worden de lucht in gecommandeerd om het vliegtuig te onder scheppen. De angstcultuur voorziet meteen een drama van terrorisme.

Maar de olifant blijkt een mug die niet steekt. Niets aan de hand. Miscommunicatie of zoiets.

Ons reisje in het najaar heb ik geboekt met deze onbekende maatschappij. Hoe spreek je die naam eigenlijk uit? Op zijn Spaans of op zijn Nederlands? Is dat de reden van het misverstand?

Na de treinreis waarin iemand mij als ‘wereldverbeteraar’ bestempelt, betrap ik mezelf op sombere gedachten. De wereld om ons heen verandert. Mijn opa en oma hoor ik nog zeggen: “Waar moet dat heen?” Ook ik vraag mezelf dat dan af. De politiek, de sociale context, verschuivingen van macht in de wereld. Onverdraagzaamheid. Wat gaat het worden? Maar gelukkig zijn er ook mooie momenten. Hoe muziek mensen verbindt is te zien en te beluisteren in dit filmpje.

Het is druk in de trein naar Amsterdam. Ik kom terecht in een stilte-coupe. Halverwege de reis rinkelt een mobieltje. Mijn overbuurvrouw beantwoordt de oproep en er volgt een gesprek. Als blijkt dat het niet blijft bij "ik zit in de trein en ben er binnen 15 minuten". Tik ik voorzichtig op haar been en wijs naar het vignet "stilte". Ze rondt het gesprek. Wanneer we Amsterdam binnen rijden vraagt ze: "Bemoeit u zich altijd met uw omgeving?" Helaas ben ik weinig ad rem, te verbouwereerd om iets te zeggen. "Ik ben weliswaar jong, maar niet dom", voegt ze er nog aan toe. Alsof dat de situatie verklaart.

Op de terugweg gebeurt iets vergelijkbaars, maar dan met een dame van mijn leeftijd. Boos bestempelt zij mij als wereldverbeteraar. Ik wist niet dat ik het in me had!

Wat ga ik de volgende keer doen? Ben ik onverdraagzaam en overgevoelig of hebben zij een kort lontje?

Ik loop over een nagenoeg leeg parkeerterrein. Een enorme zwarte SUV valt op, uit de toon beter gezegd. De motor start. De zware brom van een dieselmotor is hoorbaar. Nieuwsgierig naar het type chauffeur gluur ik naar binnen. Leeg! Hoe kan dat nou?

Ik kijk op en zie een duister type Jerommeke op de auto afkomen. Zijn keycard (vroeger hadden we gewoon een autosleutel) in de hand. Hij heeft op afstand de motor gestart. Het moet niet gekker worden!

Eén ding weet ik wel zeker. Ook al is het technisch mogelijk, dit type man zal zijn plaats achter het stuur niet snel afstaan aan een automatische piloot.

Hoewel, je eigen auto laten fungeren als taxi, met als commando "to my wife" of "to my lover", wordt binnen nu en enkele jaren wellicht zeer macho. 

De verkiezingst(r)ijd is aangebroken. Huize ST heeft de verkiezingsposter prominent op het raam geplakt.

Als ik de hoek om loop, onze straat in, zie ik 2 toeristen met een VVV-folder in de hand onze monumentenpandjes bewonderen. "Hier woont zelfs een SP-er”, hoor ik eentje zeggen. Ze zien me niet aankomen. Ik wil me dan ook even laten horen. Zo meteen zien ze toch dat ik het huis binnen ga. "Ja", zeg ik, "dat kan toch"? Ze schrikken een beetje. "U woont hier?", is de overbodige reactie. Meer als statement dan als vraag. "U heeft wel een mooi huis". Ik ga lachend naar binnen. Tja, ook SP-stemmers kunnen in mooie huizen wonen.

Geniet van Spritsjes zonder dik te worden. Neem een gratis abonnement.

Het einde van de vakantie is in zicht. Ouders met kinderen zijn weer terug van weggeweest. Er resteren nog een paar dagen om met vriendjes uit de buurt te ravotten. In het stilstaande water rondom het kantoor zitten kinderen te vissen en te klieren met water. Ze hebben lol. Een jongetje komt, met een visnet in de hand, rennend en schreeuwend naar zijn vriendjes. "Garnaal. Ik heb een garnaal gevangen!"

Of hij werkelijk zo'n kreeftachtige heeft gevangen, weet ik niet. Maar als het waar is, dan is de klimaatverandering al wel erg ver gevorderd.

Koken doen we beurtelings in huize ST. Dat heeft zo zijn voordelen. Een goede verdeling in de huiselijke taken is er slechts een van.

Toch wijken we daar ook wel eens vanaf. Bij drukke werkzaamheden van de ene biedt de ander aan het koken over te nemen. Altijd met liefde geaccepteerd.

Op dit moment heb ík zo'n hectische tijd. Dus al enige weken test R zijn nieuwe kookboeken op mij uit. De ene keer smaakt het beter als de andere keer. Logisch. Mij hoor je niet klagen! De kookkunst van R is net zo goed (of slecht) als de mijne. Toch wil ik het opeens weer zelf doen. De koker bepaalt immers wat wordt gegeten. Maar dat niet alleen. Over het eigen brouwsel oordeel ik altijd milder, ben ik coulanter, dan over de resultaten van R. Dat moet ik toegeven. Niet eerlijk misschien, maar ja, wel de realiteit. En de realiteit moet je onder ogen zien.

R en ik lopen weer een stuk van het Pieterpad. We zijn aangeland in de Achterhoek. Het stuk land waar de loop van de grens een paar keer is verlegd. Er is een hap uit ons land genomen, lijkt wel.

We zullen Elten (D) bereiken, waar we de bus terug zullen nemen.

Bij aankomst blijkt de bus naar Nijmegen te zijn opgedoekt. Hoewel het Duitse stukje hier slechts 5 km breed is, hebben de vervoerbedrijven geen been gezien in gezamenlijk grensoverschrijdend vervoer.

Uiteindelijk zijn we met

- de bus naar Emmerich gegaan

- de regiotaxi naar 's Heerenberg

- de regiotaxi naar Wehl

- de stoptrein naar Arnhem

- de intercity naar Utrecht.

We doen deze hele tocht in slechts 2 uur en 45 minuten. Geweldig, een wereldreis in nog geen 3 uur.

R zit naast mij te mopperen. Hij doet zijn verhaal over een ervaring van eerder die dag, waarbij hij zich respectloos bejegend voelt.

Het centrum van de stad is bezaaid met zgn. straatverkopers. Jonge mensen die je een abonnement van de een krant of energiebedrijf willen aansmeren. Wonend in het centrum, ontkom je er niet aan en loop je er met regelmaat langs. Wanneer je keer op keer wordt aangesproken, dan begint dat te vervelen, te irriteren zelfs.

R moppert dus. Niet alleen omdat hij "Ga dan op een eiland wonen" naar zijn hoofd geslingerd krijgt. Het voorval wordt vergroot naar marketeers, consumptiemaatschappij en, niet te vergeten, de jeugd.

Is de verdwenen generatiekloof dan toch in beeld?

In nevels gehuld

Koeien grazen in de wei

Stilte in de mist.

Weinig ochtenden met mist deze zomer. Gemist. De mist hangend boven een wei. Koeien slechts met hun kop er bovenuit. Of de mist in de bergen, langs de bergwand omhoog trekkend. En niet te vergeten de avondmist, die zich als lange vingers in flarden voortbeweegt. Gemist.

Oeps, kijk uit Sprits wordt lyrisch!

Onze hersenen zijn in staat snel een nieuwe taal te leren lezen. Probeer het zelf maar met deze hersenoefening. Blijf kijken en na enkele momenten ben je in staat de tekst te lezen !

D323 M3D3D3L1NG L44T J3 213N T0T W3LK3 GR0T3 PR35T4T135 0N23 H3R53N5N 1N 5T44T 21JN. 1N H3T 83G1N W45 H3T 23K3R N0G M031L1JK D323 T3K5T T3 L323N, M44R NU K4N J3 H3T W44R5CH1JNL1JK 4L W4T 5N3LL3R L323N 20ND3R J3 3CHT 1N T3 5P4NN3N. D4T K0MT D00R H3T 3N0RM3 L33RV3RM0G3N V4N 0N23 H3R53N5. KN4P H3? D323 M3D3D3L1NG M4G J3 K0P13R3N 3N V3RD3R V3R5PR31D3N.

Ingezonden door T.

Heb je ook een “Sprits”-moment en wil je dat delen? Spritsjes biedt je het platform.

Voor plaatsing zal de inhoud getoetst worden aan de kwaliteitseisen van de redactie van Spritsjes. De redactie zal zich verantwoorden bij niet-plaatsing. Wie durft?

Het bekende groene kaartje valt door de brievenbus. De schoonsteenveger kondigt zijn jaarlijks bezoek aan. Het einde van de zomer is in zicht? Maar niet getreurd. Deze pyromaan kijkt uit naar het knappende haardvuur. Een heerlijk vooruitzicht.

Er zijn dit jaar weer meer groene auto's verkocht, meldt een persbericht. Vreemd, ik zie helemaal niet meer groene auto's rijden! Staan die allemaal in de garage? Of zijn die groene auto's helemaal niet groen? 

Eeuwen geleden vertrouwden de Grieken op het OraKel van Delphi. De kreten van de hallucinerende priesteres geïnterpreteerd door een priester. Hebben de Grieken het Orakel van Delphi al geraadpleegd over hun Euro-crisis?

De dag vóór mijn vakantie heb ik een opvlieger en reageer ik op een artikeltje in de Volkskrant.

Het onderwerp? Twee borden met spritsjes. Tja, logisch toch?

De volgende dag, op mijn vakantieadres, ontvang ik een email van een kennis. Hij steekt direct van wal en verwijt mij gebrek aan kennis over zandkoekjes en spritsen. Uiteraard toevoegend een hele verhandeling over het verschil in bereidingswijze. Hij geeft toe, je kan het verschil niet zien, wel proeven. Maar toch, als meester-banketbakker, vindt hij het belangrijk mij daarop te wijzen.

Vraagtekens aan mijn kant! Waar heeft hij het over? En wat blijkt? Mijn opvlieger is als "mailtje van de dag" opgenomen en voorzien van een toelichting door de VK. Op naar een groter publiek?

Een grote blanke man en een forse zwarte vrouw stappen in de trein. Hij, sportief zakelijk gekleed, sleept een koffer achter zich aan. Zij, in mantelpak met slippers op hakjes, heeft een glanzend leren aktetas. Het trapje van de dubbeldekker is voor de hakjes een bijna onmogelijk obstakel.

Wat is hun relatie? Collega's? Uit flarden van het gesprek vang ik 'my husband' op. Deze twee zijn niet getrouwd, is mijn eerste conclusie. Toch is hun omgang met elkaar zeer intiem te noemen.

Is er misschien sprake van een buitenechtelijke verhouding? Is haar man overleden? Spannend!

Het maakt me wel nieuwsgierig.

Waarom zijn het vooral mannen die O-benen hebben en zijn het vrouwen met X-benen?

Tijdens een receptie raak ik in gesprek met de pensionado in spé. Bij gebrek aan geld leerde zijn vader hem zwemmen. Tussen de brandnetels aan de waterkant moet hij zich de bewegingen eigen maken. Ook ík snap dat het nooit meer goed is gekomen tussen hem en het zwemmen. Na het zwemmen kwamen de HBS en de universiteit. Gezagsgetrouw doet hij wat zijn vader van hem verlangde.

Kom daar nu nog maar eens om!

Koud en miezerig weer. Tijd voor een klusje in huize R&L. Een van de keukenkastjes puilt uit van kookboeken en losse recepten die met enige regelmaat leiden tot wederzijdse ergernis.

Jij! Nee jij!

Welke kookboeken worden nooit meer ingekeken? Welke zijn sowieso door de tijd ingehaald? Hup, weg ermee. Dat ruimt op. Vervolgens sorteren we de losse recepten om in te plakken. Al 30 jaar verzamel ik recepten in multomappen. Dus ook daar kan flink geschoond worden.

We concluderen dat deze methode enigszins gedateerd is. De jeugd zal geen receptenschrift gaan aanleggen. Zij surfen op internet. Niet printen en inplakken. Overbodig gedoe.

Alle receptensites ten spijt maar ik blader het liefst in mijn eigen verzameling. Wij besluiten dan ook onze oude methode te handhaven. Het zijn natuurlijk wel stofnesten, die boeken en schriften! Misschien niet zo verstandig gezien de huismijt?

Op deze datum sta ik stil bij het overlijden van mijn vader. Gegrepen door een vrachtwagen die hem niet zag staan.
Hoe wrang ook, maar dat is precies wat hij altijd heeft gemist. Als kunstenaar zag men hem, Jac van Someren, niet staan. Jaren vocht en zocht hij naar de erkenning, die uitbleef.
Kort voor zijn overlijden schreef hij onderstaand gedicht.

Het moet heerlijk zijn
te kunnen zeggen
mijn overlijden heb ik overleefd,
hoewel ik
met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid
durf te zeggen dat ik mijn overlijden niet overleef.

Waalre, 6 maart 2006.

Slechts zijn kinderen, familie en een kleine groep vrienden en kennissen zal hem blijvend herinneren.

Binnenkort beginnen de Olympische Spelen weer. In Engeland dit keer. Londen heeft er zich de afgelopen jaren op voorbereid. Zoals gewoonlijk zijn er weer vele nieuwe stadions en complexen gebouwd. De veiligheidsmaatregelen zijn strenger dan ooit. Er zijn zelfs raketten in stelling gebracht. Wat was het doel ook alweer van Olympische Spelen? Verbroedering toch?  

De rollator gaat uit de basisverzekering, zo kondigt de regering aan. We moeten bezuinigen. Het is crisis.

Zo'n aankondiging kan rekenen op reacties. De lobby en journalisten komen in beweging. "Ouderen zullen dit hulpmiddel niet meer kunnen kopen als ze het zelf moeten betalen. Te duur. Onbetaalbaar als je AOW hebt. Dit kan en mag niet gebeuren. Je ontneemt ouderen een basisbehoefte, namelijk mobiliteit en onafhankelijkheid."

Is dat werkelijk zo?

Een rollator varieert in prijs van 50 tot 250 euro en wordt nu vergoed uit het basispakket. Een (lees)bril niet. Toch zijn de kosten al snel meer dan 600 euro (varifocus). Kijk om je heen. Er zijn nauwelijks ouderen zónder bril.

Oproep aan de journaille. Houd een pleidooi "de rollator eruit en de bril erin". Of laat mensen kiezen, waarbij een bepaald maximum wordt vergoed. Of een bijdrage naar draagkracht. Maar vooral…. wees eens een keer creatief.

Mijn eetclub wordt, net als ik, een dagje ouder. Een aantal is al met pensioen. Twee zijn zich geestelijk aan het voorbereiden op deze periode. Voor mij zijn er nog een aantal jaren te gaan. Bij sommige onderwerpen ben ik dan ook stilletjes.

Tijdens de maaltijden wordt de wereld onder een loep gelegd. Ook de eigen sores is met enige regelmaat gespreksonderwerp. Dit keer krijgt de oudste een voetmassage van onze wijkzuster om de pijn in haar dikke voeten te verzachten. Haar onderdanen, zoals ze ze zelf noemt. Al masserend spreekt onze wijkzuster een wens uit voor haar laatste moment. Een voetmassage in de terminale fase. Voor haar die zoveel anderen heeft geholpen, zal ik dat graag doen. Gesteld natuurlijk dat ik haar overleef.

Spa, Evian, Bar le Duc, Chaudfontaine. Met andere woorden “plat water”. Maar toch niet zuiver, blijkt nu. Het is wel schoon, dat water. Zo is het ook weer niet. Maar wel ontmaskerd. De extra mineralen, die ons lichaam zo schijnt nodig heeft, zitten er helemaal niet in. We worden bedonderd. Zijn bedonderd. Ons Nederlandse kraanwater is vaak beter en vele malen goedkoper.

Geef mij maar gewoon heerlijk helder (kraan-)water.

In de openbare ruimte ben je met regelmaat getuige van persoonlijke telefoongesprekken. Het lijkt of de betrokkenen zich dat niet realiseren. Privé is publiek. Zonder publiek is er geen realiteit?

Twee vriendinnen doen een poging om de ruzie bij te leggen. Ik hoor het gesprek aan. Hoe het afloopt krijg ik niet mee want na 20 minuten loopt ze al pratend weg. Een regelmatig terugkerend zinnetje intrigeert me:

"Ik trek het niet dat jij je zo voelt".

Wat moet ik me daarbij voorstellen? Ik heb het niet kunnen vragen.

Het was onmogelijk, maar toch is Hart van Vis à Vis een groter spektakel geworden dan hun vorige voorstelling Silo8, beweerden recensenten.

Zo'n belofte wil ik graag toetsen. Weer of geen weer, de voorstelling gaat altijd door, is te lezen op de site. Dat is bijzonder voor een buitenvoorstelling. Toch blijkt niet iedereen overtuigd want ondanks de uitverkochte voorstelling blijft de helft van de zitplaatsen onbezet.

Het moet gezegd. De thuisblijvers hebben iets bijzonders gemist. Regen en wind deerden de spelers niet. Het werd een spektakel. Maar voor mij waren het niet de knallen, het vuur of de ingenieuze constructies die mijn eindoordeel bepaalden. Stil werd ik van de visualisatie van herinneringen van een 6-jarig meisje. Een paar rode laarsjes en een paar zwarte herenschoenen was alles wat nodig was. Een verhaal zonder woorden. Klein maar groots.

Kom dat zien! 

Het Journaal van de NOS is onlangs aangepast aan de tijd. Nou ja, veranderd in elk geval. Moderner, menselijker en dichter bij het publiek. De presentator neemt de kijker mee, als het ware. 

Is er daarom sprake van zo'n kolosale spelfout gisteren, waarbij aandacht wordt gevraagd voor het stijgende aantal faillissementen. Nee, dit verdient geen schoonheidsprijs. Is de NOS ook failliet?

Wij bezuinigen ook. De vakanties kunnen best minder.

In plaats van in hotels te bivakkeren gaan we nu kamperen. We kopen gewoon elk jaar een nieuwe tent. Slechts één hotelovernachting minder en je hebt je 'm er al weer uit.

Echt, geloof me, dit heb ik iemand deze week horen zeggen. Hoezo crisis. Volgens mij zit er op veel plaatsen nog voldoende vet op die botten. De regering hoeft alleen maar op de juiste plekken te gaan snijden.

De toekomst ziet er niet rooskleurig uit voor de babyboomers. De zorg wordt niet alleen onbetaalbaar (zegt men) maar er zullen ook te weinig opgeleide mensen beschikbaar zijn. Er moet (nog) meer mantelzorg komen. Of, wordt verder gezegd, die rijke babyboomers moeten het zelf maar gaan betalen. Alsof daarmee wel voldoende zorgverleners geleverd kunnen worden!?
Wat staat ons (de babyboomers) te doen? Gaan actievoeren ? Want daar is onze generatie goed in. Lijdzaam afwachten? Voorzorgsmaatregels treffen, maar dan welke?
Ik wil pleiten voor "niet alles wat kan moet kunnen in de geneeskunst" en de pil van Drion binnen handbereik voor hen die daarom vragen. Al maak ik hier geen vrienden mee!

Het is bijzonder wanneer je een kapper vindt die jouw pruik altijd naar tevredenheid weet te knippen. Koesteren, moet je zo'n kapper. In mijn geval is het al meer dan 10 jaar een kapster. Angela. Angela is actief onder de naam "Schaar in je haar". Na haar zwangerschapsperiode, waarin ik gedwongen "vreemd moest", is ze nu weer volop in de running. Nee, ik kan haar niet aanbevelen want ze heeft een klantenstop.
Angela is een artistieke kapper. Ze heeft lef. Niet alleen met haar. Angela schildert namelijk niet onverdienstelijk. In haar zaak hangt eigen werk.
En vandaag heeft zij mij weer geknipt. Ik heb me overgeleverd aan haar ideeën. Het is weer top! Oh ja, natuurlijk werkt ze met het diervriendelijke product Davines. Een beetje reclame mag! Toch?

Ik zei het al eerder. Je kan er niet om heen. Tijdens het NOS journaal wordt gerept over "ons" elftal. Ik zie een groep mannen in hetzelfde tenue. Althans bijna hetzelfde. Twee verschillen. De keeper, dat snap ik. Maar ook bij een van die spelertjes in het oranje zie ik iets vreemds. Alle oranje shirt hebben korte mouwen. Behalve die ene. Het lijkt erop of de mouwtjes eraf zijn geknipt. Wanneer wordt ingezoomd, is het mij duidelijk. De tatoeages zijn anders niet zichtbaar. Eenieder, behalve ik dan, weet natuurlijk wie dit is.

Verknipt, verwend of beide?

Reizen met de trein kan zo ontspannend zijn. Zo lachwekkend zijn. Zo... zijn. Vul het maar in. Elke dag is weer anders.
Twee mensen raken in gesprek. Ik zie hen niet, maar ik hoor ze “loud and clear”. De hele coupé kan meegenieten. Ze tasten af, ze flirten.
Hij, een beginnend fotograaf. Zij, getrouwd, moeder van 2 kinderen en super actief met een blog voor vegetarische recepten. De blog is booming, zegt ze, en nu is ze gevraagd een artikel in te leveren. En ja, daar horen foto's bij. Niet van die boring, natuurlijk. Het lijkt hem leuk om voor haar foto's te maken. "Je bent zo enthousiast. Ik wil wel wat plaatjes schieten. Over de kosten worden we het wel eens."
"Nou ja, ik ben amateur en het levert mij niets op".
Maar deze fotograaf weet niet van wijken. Betalen? Och, het kan ook in natura. " Je kan voor me koken toch?". “Ja, natuurlijk”.
Telefoonnummers worden uitgewisseld. Nee, een treinreis is zelden "boring"!

Was het 25 jaar geleden dat ik, onwetend, me op een avond verbaasde over de stilte op straat?
Dat kan me nu niet meer gebeuren. Er is geen ontkomen meer aan. Iedereen moet en zal het weten en, belangrijker nog, meedoen en genieten. De commerciële klok slaat oranje.

Voetbal kan mij niet zo bekoren. Ik ken de spelregels niet. En spelers al helemaal niet. Ik weet alleen dat de salarissen van die voetballertjes te hoog zijn, hoor van de torenhoge transfersommen. De kosten voor nieuwbouw van stadions, die soms door trucs wel twee keer door de gemeenschap worden betaald.

"Als hij maar geen voetballer wordt ... ", zong Boudewijn de Groot, jaren geleden, "Maar liever dat nog, dan een bord voor zijn kop van de zakenman..."
Het lied is gedateerd, ingehaald door de werkelijkheid.

Deuren zijn mijn passie. Loop ik door een straat dan let ik toch niet alleen op de deuren. Onwillekeurig gluur ik naar binnen. Meestal is slechts de inrichting van de vensterbank goed te zien. Vitrages of plakplastic hinderen de doorkijk. De vensterbank geeft ook al een aardig beeld wat te verwachten. Symmetrie geniet de voorkeur bij de gemiddelde inrichter. Op dit moment is dat een stilleven van twee grote vazen met inhoud. Die inhoud bevat in elk geval geen echte bloemen.

Vandaag zie ik echter iets anders. Een drietal gipsen bustes op een rij. Er valt mij iets op al weet ik niet direct wat. Plots herken ik het. Waar ik als kijker de achterkant van de bustes verwachtte te zien, kijk ik nu in de gezichten. Deze bewoners zijn vernieuwend bezig.

Volgens meteorologen begint de zomer op 1 juni. De natuur denkt daar anders heel over. Technisch gezien is de zon op 21 juni op haar meest noordelijke punt, de Kreefstkeerkring. Pas dan begint bij ons de zomer. Toch worden we dit weekend verrast. Geen rokje of korte broek. De winterjas moet tevoorschijn. Het is net zo koud/warm als tijdens de laatste Kerst.
Dat vind ik nou leuk aan het weer. Nooit conservatief, altijd verrassend.

De broers R&R2 hebben de biezen gepakt. In dit geval het trekkerstentje. Ze gaan hun broederliefde uittesten tijdens een kampeervakantie. Het doel is Hongarije. Bijzondere omstandigheden daargelaten, zullen ze 6 weken op pad zijn. Voor R2 is deze manier van kamperen nieuw. Met jeugdig enthousiasme hebben ze de trip voorbereid. Dat gaat goed komen!
En ik? Ik heb het huis weer even voor mezelf. Ook genieten.

De NS wil de splitsing met Proraill ongedaan maken.
Doe meteen ook de marktwerking de deur uit.  Dan spoort het weer.

Het is grappig hoe kleine dingen een luikje in je geheugen kunnen openen. Vergeten herinneringen komen boven drijven. Glashelder. Onze kleindochter draagt vandaag een schattig jurkje met rood-witte blokjes. Het patroontje brengt me terug in de tijd.
Te groot als servet en te klein als tafellaken, werd gezegd. Ik belandde daardoor op de kinderafdeling. Een schedelbasisfractuur maakte een langdurig verblijf noodzakelijk. Lezen, toen al een geliefde bezigheid, mocht niet. In mijn rood-wit geblokte babydoll verslond ik stiekem de boeken van Jules Verne. De babydoll was een groot-steeds cadeau van broer T aan zijn dorps klein zusje. Wat voelde ik mij speciaal!

De lente is nog niet voorbij. Nu al roepen de media dat 2012 in de top 10 van beste lentes zal belanden.
Hoe cynisch kan het zijn met zo’n Kunduz/Lente-akkoord?

De huismijt heeft teveel terrein veroverd in huize R&L. Die beestjes zie je niet, maar ze zijn er wel degelijk. Hoe merken we dat dan?
Al enige maanden klink ik nasaal. Mijn hoofd lijkt dicht te zitten. Toch ben ik niet verkouden. Uiteindelijk bezoek ik de huisarts, die een bloedonderzoek doet. Hij stelt een allergie voor huismijt vast.
Via internet  komen we alles te weten over dit gespuis. Het spinnetje zal nooit helemaal zijn uit te bannen. Dat hoeft ook niet. Wel moet het fors minder. We besluiten de natuurlijke aanpak te kiezen. Dat is nodig want een totale verbouwing van de slaapkamer loopt snel in de papieren.
Huismijt wordt bestreden met huismeid (m/v), daar komt het in de basis op neer.

Soms verdwaal ik in de kronkels van m’n gedachten.

Gedachten alleen
zijn soms voldoende
geluk te vinden.

Kinderen bepalen al op jonge leeftijd welke kleren ze wel/niet willen dragen. Zelfs peuters van 3 of 4 jaar hebben al een zeer uitgesproken mening. Hoe anders was dat in mijn jeugd.
Ik ben 4 of 5 jaar oud. Mijn ouders bepalen welke kledingstukken die dag gedragen worden. Vandaag is het te koud voor een rok met majo. Dus ik krijg een lange broek aan. Prima. Een eigen wil of uitgesproken mening heb ik nog niet ontwikkeld. Aangekomen op de peuterschool, gerund door nonnen, word ik teruggestuurd naar huis. Een meisje hoort geen lange broek te dragen. Daar zijn ze heel duidelijk in.

Thuis meld ik de reactie van Zuster Angina. “Er is niks mis met die broek. Onzin. Je gaat gewoon weer terug”, is het commentaar van mijn vader. En daar ga ik weer, terug naar school. Ik zie ertegen op. En terecht blijkt. Zuster Angina weet niet van wijken. Ze commandeert me weer naar huis. Uiteindelijk is mijn vader verstandig en laat mij een rok aantrekken. Mijn geheugen zegt dat ik een paar keer op en neer ben gestuurd. Maar mijn geheugen is op dit punt niet betrouwbaar. Wel weet ik waarom ik nu liever geen rokken draag. Mijn ongemak van toen heeft zich vertaald in een blijvende weerstand.

Met het grootste gemak nemen we nu het vliegtuig. Dat was dertig jaar geleden wel anders. Toen was het nog speciaal en uitzonderlijk. De stewardessen legden staand in het gangpad uit hoe het reddingsvest (geplaatst onder de stoel) werkte. De uitleg van het reddingsvest is vervangen door een video-instructie.
Het is op zijn minst vreemd dat die reddingsvesten nog steeds onder de stoelen hangen. Want wees nu eens eerlijk! In welke situaties zijn die dingen bruikbaar? Toch alleen wanneer het vliegtuig een noodlanding maakt op water! En graaf dan eens in de vlieghistorie. Hoe vaak is dat voorgekomen?
Welgeteld één keer. De bijzondere landing van een Airbus op de Hudsonrivier in 2009.
Oke. Voor wat of wie liggen die vesten dan nog onder de stoel? Waarschijnlijk om de schijn op te houden dat we bij een ongeluk heelhuids uit een vliegtuig komen?
Ik wil niemand bang maken. Integendeel. Statistisch gezien stap je veiliger in een vliegtuig dan in een auto. Maar laat je niets wijs maken over het nut van het reddingsvest in een vliegtuig.

De autoweg op Kreta (er is er maar één) heeft slechts 2 rijbanen van elkaar gescheiden door een dubbele ononderbroken streep. Aan elke kant een vluchtstrook. Autorijden in een ander land is altijd even wennen. Als ervaren chauffeur (zo mag ik mezelf wel noemen) heb ik het spel meestal snel in de smiezen. De praktijk ziet er als volgt uit: Word je ingehaald dan ga je gewoon opzij, zoveel mogelijk gebruik makend van de vluchtstrook. De inhalende chauffeur negeert de ononderbroken strepen. Een eventuele tegenligger maakt uiteraard ook plaats.
Laat mij uw verkeersgedrag zien en ik ken uw cultuur. Er zijn wel regels, maar daar hoef je je niet aan te houden, zo lijkt de Griek te denken. Al snel rijd ik, onherkenbaar als toerist.
We zijn op weg naar de dochter van de vriend van R. Na een aantal vakanties in Griekenland heeft ze besloten om op Kreta te gaan wonen. Onderweg (we zijn al ruim 3 uur op weg) bellen we haar of we welkom zijn. Ze reageert spontaan. Nog maar 1,5 uur rijden. Na 5 uur bereiken we het gehucht in de bergen. J is blij met de meegebrachte dropjes en vindt het heerlijk om even Nederlands te kunnen praten. Verder begint ze er haar draai aardig te vinden. Hoewel, dat moet ze toegeven, het wel even iets anders is nu ze toerist-af is. Het is duidelijk een heel andere cultuur.
In het Kretense verkeer lukt het me aardig om de regels met voeten te treden, maar ik moet er niet aan denken dat het zo altijd en overal gaat. Een beetje rondscheuren op het eiland is leuk. Daar zal ik het bij laten. Een Griek zal ik nooit worden.

Nee, niet Sisi het mierzoete gele drankje voor kinderen. Nee, ook niet het Spaanse "ja ja". Sisi is de Nederlands enclave op Kreta waar wij, onwetend van deze informatie een appartement hebben gehuurd. Niet rechtstreeks bij de eigenaar maar via een touroperator, een reisorganisatie. Voor ons een nieuwe ervaring. Op het vliegveld worden we opgevangen door de hostess, de gastvrouw namens de touroperator. Zij dirigeert ons naar een van de vele bussen die klaarstaan om de toeristen naar de verschillende bestemmingen te brengen.
Pas om middernacht worden we afgeleverd in Sisi als eerste (en vooralsnog) enige gasten van dit seizoen.
De volgende ochtend ontdekken we dat het beloofde zwembad nog niet is gevuld. Hoop om een baantje te kunnen trekken vervliegt. Zo'n bad is niet in een uurtje gevuld! Dat hebben wij weer!! De plaatjes en verhaaltjes via internet kan je niet zomaar geloven. Maar het is allemaal goed gekomen. We zijn gekomen om uit te rusten en dat is gelukt.
Sisi een plaatsnaam om te  onthouden als je in Nederland naar de zon wil.

Het is tijd voor een break. Een weekje er tussenuit. Even niets, om maar eens een cliché te gebruiken. Dit keer geen actieve loopvakantie. We gaan doodgewoon relaxen in de zon op het strand, likkend op een ijsje. Verder genieten van een boek, van elkaar, een goed gesprek, een ouzo en lekker eten.
Kortom, even afkicken van Sprits.

Wanneer je van een boom de leeftijd wilt weten, dan tel je de jaarringen. Ben je nieuwsgierig naar iemands leeftijd, en te beleefd om er rechtstreeks naar te vragen, dan werkt de volgende truc. De leeftijd van de westerse mens is te meten met nostalgie. Vraag de persoon in kwestie een opsomming te geven van de dingen die er nu níet meer zijn. Hoe langer de lijst, hoe ouder. Je kan discreet zelf een start maken. De ander zal direct gaan aanvullen.

001 voor de juiste tijd en 002 voor het weer, de kolenkachel, oliekachel, het bruine loonzakje, schillenboer met paard en wagen, melkboer met dagelijks verse melk aan huis, stencilmachine, geschreven liefdesbrief , 2x per dag postbezorging (niet zijnde PostNL en Sandd), scheepspost, bakelieten telefoon met draaischijf, telefoonnummer bestaat uit 4 cijfers, zaterdag naar school, kroontjespen, zeemleren inktlap, het snoepje van de week, Ziekenfonds, pater of non voor de klas, Fröbel school, TV met 1 zender, buizenradio, transistor radio, walkman……..

Voel je ‘m ?

Het is koud voor de tijd van het jaar. Mensen hebben hun winterdassen weer om. Ik zie een oudere man met een eigen gebreide das. Dat brengt mij terug naar 1967.

In mijn middelbare schooltijd herkende je aan de (gebreide ) das welke school werd bezocht. De van origine jongenskostschool Augustinianum liet zijn dassen breien door de leerlingen van een bevriende meisjesschool. Toen ook de meisjes intrede deden op het Augustinianum werd voetstoots aangenomen dat zij deze eer wel op zich zouden nemen. En ik was één van die eerste groep vrouwelijke leerlingen. Hoewel de vrouwenemancipatie in Brabant nog niet was doorgedrongen hebbben we unaniem geweigerd dassen te breien voor de jongens. Uiteraard heb ik er voor mezelf wel een gebreid; trots als ik was daar op school te zitten.

Met de verwijzing van de huisarts in de hand wandel ik de orthopedische schoenmakerij binnen. De schoenmaker hoort mijn klachten aan, stelt gerichte vragen en neemt voetafdrukken. Uitgebreid vertelt hij over mogelijkheden van speciale zooltjes. Type heel en half. Hij weet inmiddels van mijn wandelactiviteiten, dus adviseert hij het grote model. Binnen een half uur sta ik buiten met de belofte dat ze over 2 weken voor me zullen klaarliggen.
Thuisgekomen wil R het hele verhaal horen. “En wat ben jij,” vraagt hij, " een hele of halve zool? "
“Nou”, zeg ik, "wat denk je. Een hele natuurlijk”.

De tijd is voorbij dat ouders zeggen: “als arbeiderskind moet je zorgen dat je uitblinkt”. Het begrip arbeiderskinderen heeft zelfs z’n betekenis verloren. De achterstanden zijn weggewerkt. Inmiddels excelleert de middenmoot. We horen : “rustig aan dan breekt het lijntje niet”, “doe maar gewoon dan doe je gek genoeg” of “als je maar gelukkig bent”. De nerd is niet populair in zijn groep.
Toch worden uitblinkers niet geboren maar gemaakt. We hoeven geen tijgerouders te zijn naar Chinees voorbeeld. Maar wel is duidelijk dat hoge verwachtingen van ouders en leraren leiden tot hoge uitkomsten. Onderschat worden door je omgeving is dodelijk.

Maar hoe of waardoor ontstaat een omslag? Een omslag waarbij de goede elementen uit heden en verleden worden gebundeld? Een tegenbeweging in de onderwijsfilosofie kan dit tot stand brengen. Een nieuwe generatie opvoeders zal moeten opstaan om onbenut talent weer boven water te halen.
 

Bijna elk dorp in de provincie kent van oudsher een horecagelegenheid met de naam "Het wapen van...". Omdat Wikipedia mij geen uitsluitsel geeft over de herkomst van zo’n naam, ga ik ervan uit dat deze gelegenheden in hun tijd zeer gerenommeerd waren.
Tijdens een lang wandelweekend met de wandeldiva's logeren we in een "Wapen van...". Dit hotel/café is vanaf 16:00 uur geopend. Voor een hotel verwacht je dit niet. De goedlachse eigenaar Jan ontvangt ons echter stipt en na een verdiend witbiertje worden we naar de kamers geleid.
Het hotel heeft betere tijden gekend. Sinds de jaren zestig van de vorige eeuw zijn er geen grote verbouwingen meer geweest. Het plafond van onze kamer is bruin geschilderd. De oranje gordijnen passen er goed bij. Het is bijna weer retro te noemen. Alleen de grote witte knop op het plafond en de rode op de wand geven blijk van recente aanpassingen. Brandweervoorschriften. De muren van de kamer en de vloer van de douche zijn gemetseld met grote mozaïek-achtige stukken van grijze leisteen. De douchemuren zijn afgewerkt met plastic schrootjes. De waterleidingen zijn nog óp de muren aangebracht. De jaarlijkse grote schoonmaak moet dit jaar nog worden ingepland. Jan en vrouw Sonja runnen een huiskamer-hotel/café waar gewoon mag worden gerookt. De schrale lucht van rook en bier is ook in de hotelkamers te ruiken.
Toch hebben we allemaal goed geslapen. Overigens heerst onder de diva’s het idee dat het hotel nog een andere functie heeft blijkens de tissues op de nachtkastjes! Het hotel zal niet misstaan in het Openluchtmuseum in Arnhem.

De overburen genieten van een weekje Griekenland. Wij zorgen intussen voor Oogje, de kat. Oogje is een goed doorvoede kater die gewend is van twee walletjes te eten. Thuis en elders. Dat is hem aan te zien.
Vandaag word ik opgeschrikt door een telefoontje van de eigenaren. Of we contact willen opnemen met het dierenasiel. Oogje is uit de boom gehaald in een parkje verderop en hij zou daar al twee dagen zitten. Ik gaan er niet tegenin maar Oogje heeft vandaag nog zijn hele bakje leeggegeten. Dan kan hij dus niet twee dagen in die boom zitten. De eigenaren zien hem niet graag in het asiel en vragen of wij hem ophalen. Ze vinden het vreemd. Hij klimt vaker in de boom, mauwt wat zielig maar komt er altijd weer uit. Dit keer hebben omstanders de door de PVV duur bevochten animal cops gebeld. Die hebben Oogje uit de boom gehaald en hem meegenomen. Na betaling kunnen we 'm terugkrijgen.

Waarom hebben ze die kat niet gewoon losgelaten? De vraag stellen is hem beantwoorden. Er is natuurlijk een verdienmodel op toegepast.

Tot eind vorige eeuw kende Nederland de dienstplicht. In die tijd maakte Defensie van onze  jongens nog echte mannen. Die tijd is voorgoed voorbij. De definitie van echte mannen is trouwens sindsdien ook behoorlijk veranderd. Vrouwen kiezen nu graag voor de metroman. Hoewel… ik heb begrepen dat ook dit type man weer op z’n retour is. Maar ik dwaal af van waar ik heen wil.
De dienstplicht ( voor mannen >18) is  opgeschort. Niet afgeschaft, een belangrijk verschil.
Ik wil weer eens een ballonnetje oplaten. We zien de vergrijzing. We constateren een leegloop in de zorg, althans een te geringe aanwas om de vergrijzing het hoofd te bieden. Mijn suggestie is om een sociale dienstplicht in te voeren. Niet zomaar een dagje meelopen in het verpleeghuis. Nee, een beetje als vanouds. Vanaf 18 jaar draaien jongens én meisjes  gewoon 18 maanden mee in een van de vele organisaties in de zorg. 
Het idee is niet nieuw. Misschien zijn onze geesten nu rijp voor een nieuw soort dienstplicht. Volgens mij lossen we hiermee meer dan één probleem op.

Dit weekend is de (bio)-industrie van de kip in het nieuws. In het ergste geval wordt in ruim 6 weken tijd het kuiken opgefokt tot eetbaar of in elk geval verwerkbaar voedsel. Dit noemen we een plofkip.
Dit weekend is het bekend geworden dat het minderheidskabinet niet meer gedoogd zal worden. De vergelijking van de PVV met de plofkip is snel gemaakt. Enerzijds omdat de besprekingen in het Catshuis ruim 6 weken hebben geduurd. Anderzijds komt het beeld naar voren van een partij die te snel en niet democratisch is gegroeid. Geploft zal ik maar zeggen.

Het wordt weer eens tijd dat ik naar de sportschool ga. Ik heb eigenlijk een bloedhekel aan deze manier van in beweging blijven en conditie opbouwen. Volgens mij sta ik daarin niet alleen. En toch.. moet ik bekennen dat het nodig is om de ouder wordende spieren niet te laten verslappen. Of erger nog, verstijven.
Een nieuw geopende sportschool op steenworp afstand brengt deze gedachten teweeg. Ook R geeft aan het aantrekkelijk te vinden, zo’n sportschool om de hoek. Dus ik ga een kijkje nemen.
Bij binnenkomst wordt ik vriendelijk begroet door een jonge man. Hij komt vagelijk bekend voor en ik zeg: “je hebt een bekend gezicht”. “Dat kan”, antwoordt hij, “men zegt dat ik op Dennis van der Geest lijk. Maar dat ben ik niet. Ik heet Justin.”
Justin leidt mij rond, overhandigt mij de prijslijst en legt uit.  Een abonnement is afhankelijk van frequentie en leeftijd. Hij kijkt mij aan en probeert in te schatten in welke categorie ik val. Voordat hij iets kan zeggen, geef ik aan dat ik in 50+ zit.
Dat is dan 25 euro onbeperkt fitnessen. Kom ik alleen? Nee het is de bedoeling dat ik met partner kom. Een jonge god aan de haak geslagen…? Nee, geen jonge god.
Grijnzend loop ik terug naar huis. Uiterlijk is het blijkbaar niet nodig om naar de sportschool te gaan.

Als koukleum blijf ik nog lang lopen in mijn winterjas. In de maand april twijfel ik nooit. Maar met name de maand mei ervaar ik als moeilijk. De ochtenden zijn nog koud tot zeer koud. Maar aan het eind van de dag is de winterjas toch ook voor mij echt overbodig geworden.

Jonge mensen hebben kennelijk geen last van deze overgang. Wanneer zelfs maar een paar zonnestralen te zien zijn gaan de jongelui uit de kleren. Uit die winterjas. Gewoon in T- shirt en met blote benen.  Ik sta (plaatsvervangend) te rillen. Zelfs mijn overgangs-opvliegers zijn niet voldoende. Is het de adrenaline die hen warm houdt?

Het kantorencomplex waar ik werk is het eerste pand op het veelbelovende bedrijfsterrein in de nieuwe wijk Vathorst. Het pand is opgeleverd tijdens de kredietcrisis. De plannen voor het hele gebeuren dateren uiteraard van 10 jaar daarvóór. Het kantoor is inmiddels 3 jaar in gebruik. Slechts één ander bedrijf heeft naast het onze gebouwd. Meer zullen er ook wel niet komen in deze economische crisis.
Het gevolg van deze ontwikkeling is dat er onvoldoende is geïnvesteerd in openbaar vervoer en parkeerplaatsen. Rondom de panden staan op het braakliggende terrein her en der auto’s verspreid.
Vorige week gebeurde het onmogelijke. In het tijdsbestek van één week blijkt het bestemmingsplan te zijn gewijzigd, is een bouwvergunning voor een parkeerplaats aangevraagd én verleend, én tot slot is een parkeerplaats voor 180 auto’s gerealiseerd. In één week!
Rara hoe kan dat? Waar andere, zowel burgers als bedrijven, maanden en soms jaren nodig hebben om een bouwvergunning te krijgen, is het het bouwbedrijf dat in het kantorenpand naast het onze is komen te wonen, wél gelukt het onmogelijke te realiseren.
Het kan niet anders dan dat dit bouwbedrijf een dikke vinger heeft in gemeentelijke bouw-pap. De ongekende macht van de bouwwereld.

Een moet is een indruk, overblijfsel of voeg ter plaatse van de vroegere aansluiting van een bouwonderdeel. Althans dat is één van de betekenissen. Er is ook nog zoiets als het ‘heilige moeten’. Dit ‘heilige moeten’ heeft als keerzijde ‘niet mogen’.
Je moet thuis blijven…. Je moet boodschappen doen…  Je moet op de fiets naar school…. Je moet eerlijk delen…. Je moet je mond dicht houden…. Je mag niet lachen…. Je mag niet praten…. Je mag niet zingen… Je mag hier niet aankomen…..
Er zijn veel moeten ontstaan bij kinderen opgevoed in de vorige eeuw. Maar misschien juist daarom zijn het wel ouwe taaien geworden.

Vanochtend word ik met een schok wakker. Ik lig alleen in bed en het is 9.30 uur! Dat is me nog nooit overkomen. Niet alleen dat ik zo laat wakker ben, maar ook nog eens niet als eerste uit bed! Ongekend. Zo lang ik me kan herinneren ben ik meestal overal de eerste. Niet bewust of gewild, maar het gebeurt gewoon. Zoals er mensen zijn die altijd te laat zijn, zo ben ik altijd te vroeg. Of het nu een vergadering is, een afspraak om ergens heen te gaan. Om het even wanneer. Deze realisatie brengt een golf van herinneringen naar boven.
Ik ben een puber van pakweg 15 jaar. Sinds de val van mijn fiets (schedelbasisfractuur) meer gegroeid in de breedte dan de lengte. Dus mollig tot dik. Op school behorend tot de ‘minst geliefden’. Nog net niet behorend tot de pestgroep. En ineens ben ik het zat. Ik ga diëten. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Ik kan ongemerkt aan de slag. Ik ben namelijk altijd als eerste uit bed. Maak de ontbijttafel klaar, zet koffie en thee. Wat kruimeltjes op het bord en het lijkt alsof ik heb ontbeten. Een appel mee naar school. ’s Avonds eet ik gewoon met de pot mee. Mijn ouders merken het niet. In 3 maanden tijd val ik 12 kg af. Dat vind ik genoeg. Ik kan het niet laten om te melden dat ik nu zal stoppen met diëten. Dat had ik niet moeten doen. Mijn ouders hartstikke kwaad! Achteraf weet ik dat ze boos zijn op zichzelf. Ze hebben in die 3 maanden niet gezien dat hun dochter gewicht kwijt raakte. Ze hebben míj niet ‘gezien’.
Het afvallen zou nooit gelukt zijn als ik niet als eerste aan de ontbijttafel had gezeten. Ik heb er dus blijkbaar (nog steeds) meer voordeel bij dan nadeel.

Ben ik nou dan ook een haantje de voorste?

Onze hersenen kunnen zeer snel een nieuwe taal lezen. Probeer het zelf maar met deze hersenoefening. Blijf kijken en na enkele momenten kun je de tekst lezen !
 
D323 M3D3D3L1NG L44T J3 213N T0T W3LK3 GR0T3 PR35T4T135 0N23 H3R53N5N 1N 5T44T 21JN. 1N H3T 83G1N W45 H3T 23K3R N0G M031L1JK D323 T3K5T T3 L323N, M44R NU K4N J3 H3T W44R5CH1JNL1JK 4L W4T 5N3LL3R L323N 20ND3R J3 3CHT 1N T3 5P4NN3N. D4T K0MT D00R H3T 3N0RM3 L33RV3RM0G3N V4N 0N23 H3R53N5. KN4P H3? D323 M3D3D3L1NG M4G J3 K0P13R3N 3N V3RD3R V3R5PR31D3N.

Met dank aan T.

De eenzame pelgrim op het Pieterpad. Of hij nu naar Santiago loopt of naar Rome. De ‘alleen loper’ valt op. Hij zit niet goed in zijn vel. Hij loopt om zichzelf te hervinden. Te ontdekken wie hij is en welk doel hij heeft in het leven.
Dit zijn niet mijn woorden. Aan het woord is de (pseudo)psycholoog, een kampeerboer met een B&B langs het druk belopen Pieterpad.
Prachtig toch, deze psychologie van de koude grond!

Met grote regelmaat lopen R & ik over Neerlands wegen. Ons land is prachtig.
We overnachten dan voornamelijk in B&B ’s. Je komt daarbij op bijzondere plekken en bij bijzondere mensen thuis. Soms is een deel van het huis verbouwd. Soms een monumentale schuur herbouwd voorzien van bedstee.
Ik krijg elke keer kriebels. Mij lijkt het leuk zelf een B&B te starten. Aan huis. Simpel. Je biedt onderdak en ontbijt. En om pakweg 10 uur zijn ze weer vertrokken. Maar ja, ons huis leent zich daar niet voor. R is daar blij om want hij ziet het niet zitten.

Maar bij die overnachtingen mis ik de laatste tijd iets. Ik mis het zacht gekookt ei bij het ontbijt. Ik heb me laten vertellen dat dit is ingegeven door (de onbetrouwbaarheid van) het ei. Salmonella’s spoken rond en kunnen schadelijk zijn voor ouderen en kinderen. Uit angst voor claims serveert de horeca geen zachte eitjes meer. Dat is wel héél jammer.
Zou ik het aandurven om mijn gasten een zacht ei aan te bieden? Ja zeker wel. Ik zou ze de keuze geven. Mijn gasten zijn volwassen genoeg om zelf de risico-afweging te maken. In ons westerse wereldje wordt al teveel voor ons bepaald.

In het katholieke zuiden van de vorige eeuw zijn de gezinnen vaak groot. De kerk en meneer pastoor zien toe op gestage aanwas van zieltjes. Ook in de opvoeding is duidelijk de hand van de religie te herkennen. “Onze Lieve Heer heeft je talenten gegeven en die mag je niet onder de korenmaat zetten.” Ouders verschuilen zich achter god en gebod. Daar komt bij dat ze met enige regelmaat ook schermen met het gemis aan kansen. “Als ik de kans had gekregen… ik had het wel geweten! Je stelt ons teleur als je niet doorzet". Natuurlijk worden deze dingen alleen maar gezegd omdat zij willen dat jíj het beter zult krijgen.

Maar is dat zoveel anders in deze tijd? Ouders zijn nu gemiddeld hoger opgeleid. Verpakken hun ideeën en verwachtingen in mooiere woorden. Maar ze willen nog steeds dat hun kind het beter zal doen dan zijzelf.

Misschien is het grote verschil met vroeger dat opvoeders van nu zich bewust zijn van het feit dat ze een grote stempel achterlaten bij hun kind.

Ter voorbereiding op mijn pensioen ben ik aan het tekenen geslagen. Eerst gewoon op papier met het boek "tekenen voor dummies" op de schoot. Inmiddels ook digitaal. De tekeningen op papier zijn realistisch, de digitale plaatjes lijken meer op striptekeningen.
Het leuke van deze digitaaltjes is dat ze eenvoudig en snel via sms of email te verzenden zijn. Een groet, beterschap, felicitaties of zomaar zonder reden.  Net als de potloodtekeningen is progressie te zien in mijn digitale vingerverf-schetsjes.
En opeens is daar een eerste opdracht. H. wil graag een achtergrondje voor haar iPhone.
Leuk toch! Ik voel me vereerd. Ze geeft duidelijke richtlijnen mee. Ik laat haar kiezen uit een paar plaatjes. Eén heeft haar uitgesproken voorkeur, maar…. ze zou toch nog wel wat kleine aanpassingen willen. Of dat kan?
Dit is de toekomst van “kunst" op bestelling.

Vandaag nemen we afscheid van een buurman. Geen bekende Nederlander maar in de kerk heb ik nog nooit zoveel BN-ers bij elkaar gezien. Veelal politiek tekenaars. Allemaal blijken ze speciaal voor hem een cartoon te hebben getekend. Ter plekke is een kleine expositie ingericht. Ook worden de cartoons in boekvorm uitgedeeld. Een ode aan hem die zo veel heeft betekend voor Politiek&Prent.
Een van mijn buurvrouwen mijmert. "Wat zou het fijn zijn wanneer je kon horen wat je familie en vrienden over jou te zeggen hebben, welke rol je in hun leven hebt gespeeld. De liefde, bewondering. Een soort mid life review als het ware, lijkt me wel een leuke vondst. "
Ze heeft helemaal gelijk.
Wanneer ik sta te praten met een kennis, dringt een oudere stijlvol geklede man met een olijke lach en glinsterende oogjes zich op. Hij kijkt mij fronsend aan. Ik ben de enige in het groepje die hij niet kent. Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor. Schud ik zomaar de hand van Leo Vroman. Eerlijk gezegd had ik hem niet herkend. Hij mij ook niet trouwens!

Met de introductie van de smartphones (én de tablets) is er een nieuwe wereld ontstaan. De werkelijkheid is natuurlijk al langer aan het veranderen. Je ziet het vooral terug bij de jongeren.  Met z’n allen op een rij zitten ze heftig te pingen, te chatten, te sms-en. Oordoppen in. Zonder een woord met elkaar te wisselen. Niet gezellig even bijkletsen, een boom opzetten of effe bellen. De KPN heeft dat goed begrepen. In de nieuwe reclame van hun Hi-product is de boodschap helder: “Wie belt er nou nog?”
Ook ik bel steeds minder. M’n Iphone gebruik ik zeer frequent. R verbaast zich erover. Tijdens het nieuws twitter ik of verzend een sms. Maar bellen met dat ding, doe ik zelden. 

Is het jongerenabonnement leeftijd gebonden? Ik denk dat ik anders ook maar zo’n Hi-abonnement ga nemen. 

Mijn oproep blijkt een schot in de roos. Zeer divers zijn de herinneringen. Valt je nog iets te binnen? Blijf ze sturen.

Ik ga de uitdaging aan deze herinneringen om te zetten in Spritsjes. De aandrager zal niet met naam en toenaam worden genoemd. Maar uiteraard zal hij of zij zich herkennen in de tekst. Hieronder de eerste.

Kunnen
Kinderen zijn leergierig. In het begin is het leerproces onbewust. De baby imiteert zijn ouders. Al snel stimuleren de ouders heel bewust de talenten van hun kind. Dat is in de loop der jaren niet veel veranderd. Wat wel veranderd is, is de manier waarop.
In de jaren 50-60 van de vorige eeuw is er nauwelijks tijd of aandacht voor het individuele kind. Niet alleen de ouders maar ook alle oudere broers/zussen houden zich met de opvoeding bezig. Veel les in vallen én weer opstaan. Niet zeuren, daar is geen tijd voor. Uit deze tijd komen uitspraken als ‘Waar een wil is, is een weg’,  ‘Ik kán niet ligt op het kerkhof en ik wíl niet ligt ernaast’, ‘Ken ik niet bestaat niet, wil ik niet wel’. De stevige aanpak.
Hoe anders is het nu. Sinds Dr Spock worden onze kleintjes groot gebracht met positieve stimulatie. Opstaan hoeft niet, want je bent niet gevallen. Je kunt het!!! Deze methode heeft één nadeel: de kinderen leren niet goed omgaan met tegenslag en teleurstelling. Ook dit aspect heb je nodig in je (volwassen) leven. 

Het is tijd voor een tussenvorm op genoemde varianten.

R is een vogelaar. Geen fanatieke, maar toch. Tijdens onze wandelingen neemt hij vaak de verrekijker mee. De vogeltjes in de tuin worden nauwkeurig bespied. Onlangs zien we zelfs een boompieper tegen de muur van de keuken. Te vergelijken met de specht in het filmpje van Natuurmonumenten. Met grote regelmaat is zijn blik dan ook naar buiten gericht.
Kijk. Kijk. Een groenling. Dat is wel heel speciaal in onze tuin. Vlug de verrekijker.
R pakt snel de kijker die hiervoor binnen handbereik in de vensterbank ligt. Ook ik sta op en probeer zijn blik te volgen. Het vogeltje zit wel erg stil. Nee, zeg ik na enkele seconden, dat is de versiering bovenop de lantaarnpaal!!
We barsten in lachen uit. Het is fijn als je oud wordt. Je ogen zien minder scherp. De wereld wordt  er mooier van.

Opvoeding verandert. Met nieuwe ideeën en aanpak beïnvloeden we de mens in wording. De opvoegkundige pep-talk of tirade van onze eigen jeugd dreigen verloren te gaan.
Ik nodig jullie uit om mij voorbeelden te sturen van uitspraken tijdens jouw jeugd. Aan mij de uitdaging om de door jou aangeleverde uitspraken te verwerken in een Spritsje. Een voorbeeld:
“Wat jíj vindt, Pietje, wat jíj vindt… dat moet je naar het politiebureau brengen.”
Deze opbeurende woorden kunnen in no time ver-Spritst worden. De grote discrepantie tussen het autoritaire regime in de gezinnen van de jaren 50-tig en de overlegcultuur in het hedendaagse gezinsleven wordt dan vlijmscherp door mij bloot gelegd.

Kom maar op met die voorbeelden!

Op onze toilet hangt dit jaar de coaching-kalender. Blijven leren, open staan (zitten in dit geval) voor tips en raad. Elke ochtend scheur ik er een pagina af. Een wijsheid, een tip, soms een open deur, wordt zichtbaar. Tegelijkertijd kun je dan op de achterzijde lezen over de achtergrond van gisteren. De ene dag raakt het me meer dan de andere dag. Vandaag een zeer rake en leerzame opmerking.
Je zorgen maken over iets wat nog niet is gebeurd is als rente betalen over geld dat je nog niet hebt geleend.
In andere bewoordingen heb ik deze wijsheid natuurlijk al vaker gehoord. Deze variant met rente is in de kredietcrisis wel erg actueel.

De aarde wordt weergegeven als een bol. Niet egaal als een biljartbal, maar veelvormig als een oliebol. Dit lijkt te worden veroorzaakt door de zwaartekracht. Die is namelijk niet overal op onze planeet hetzelfde.
Hoe vreemd het ook moge klinken, ook oceanen blijken hoogteverschillen te kennen. Dus naast de diepteverschillen. Een soort berglandschap op het water.
Is het water van de oceanen dan niet onderhevig aan de wet van de communicerende vaten? Veroorzaakt de zwaartekracht deze hoogteverschillen? Of zijn er andere oorzaken?  Hoe of liever wat merkt een schip op zee van de ‘bergen water’?
Taaie materie, een fenomeen dat ik moeilijk kan bevatten. Het is wel een boeiend vraagstuk voor bij de borrel.

Is het een droom? Of heb ik het onbewust ergens gezien?
Vandaag word ik wakker met een haarscherp beeld van een poster van Veilig Verkeer Nederland.
In chocoladeletters één woord. Een nieuw woord, maar waarvan de betekenis (in de context) aan duidelijkheid niets te wensen over laat. Ik weet, het woord zal over 10 jaar alweer passé zijn. Maar nu kan het niet luider verkondigd worden. Ontdoppen.
Uít, uit! Die oordoppen in het verkeer!
Heb ik het misschien toch gedroomd? 

Uit grootmoederstijd dateren vele bruikbare bestrijdingsmiddelen. Zo ken ik bier tegen slakken, zeep tegen luizen en keukenzout tegen onkruid. Deze huismiddeltjes zijn zo effectief dat ze ook in de biologische landbouw worden gebruikt.
Nu dreigt de EU deze bestrijdingsmiddelen te verbieden. Eerst moet namelijk bewezen zijn dat deze probate middeltjes niet schadelijk zijn voor de natuur. Uiteraard is dit een langdurig en kostbaar traject.
De EU schiet met grote regelmaat door. Zij bepalen wanneer jam jam mag worden genoemd. Of kaas kaas. Hoe lang de ladder van de glazenwasser mag zijn. Ze dwingen de energiemarkt te liberaliseren. Of ze bepalen financieringsregels voor de huurwoningenmarkt. En zo kan ik nog wel even door gaan. Nut en noodzaak zijn vaak ver te zoeken.
Ik durf te beweren dat het apparatski in Brussel zichzelf aan het werk houdt met het verzinnen van regels en wetten. Zij creëren voor zichzelf een meer dan dik belegde boterham.
Ik kan me kwaad maken over zinloze bureaucratie.

Het is een andere wereld, daar bij die banken. Dat weten we al langer natuurlijk. Zeker sinds de publicatie van de interviews van Joris Luyendijk met bankiers uit de City. Nu dan een bericht van binnenuit. Een soort klokkenluider. Een bankier van Goldman Sachs neemt ontslag omdat hij zich niet meer kan verenigen met de cultuur.
Blijkbaar zijn er nog steeds fatsoenlijke mensen. Zelfs in bankland. Het grote geld gedag zeggen, is blijkbaar niet gemakkelijk.
Ik wil pleit bezorgen voor twee dingen:
1. een wettelijk verplicht bankenkeurmerk waarin het gedrag wordt vastgelegd evenals een uitwerking van de zorgplicht. Uiteraard moet er dan wel "gehandhaafd" worden. Anders heeft zo’n wet geen zin. Een van boven opgelegd verantwoord ondernemen.
2. klanten nemen verantwoordelijkheid en vertrekken naar een andere bank die wel verantwoord omgaat met geld van anderen.

Een jaar na de aardbeving en de gevolgen ervan in Japan zijn geëvacueerde kinderen aan het woord. In hun woordkeuze beluister je hun ouders. Maar vaker nog vertelt het kind vanuit het eigen perspectief. Een paar uitspraken:

De zee ligt aan onze rivier.
We praten er niet meer over, want dat veroorzaakt een nieuwe aardbeving.
Als ik groot ben wil ik een stralingsstofzuiger maken.

Een jaar na dato proberen deze kinderen verder te leven. Met hoop op terugkeer. Niet beseffend dat terug naar het eigen huis geen optie meer is. 

Wie vertelt ze dat? 

Het leven is een serieuze zaak. Daarom doe ik met grote regelmaat, en van harte, mee aan allerlei verkleedpartijtjes. Een act bij een jubileum, een eigen smartlap als hoer, een rol in een toneelstukje. Uit de verkleedkist op zolder,  ontstaan de meest fantastische types.
Ik ben niet de enige met deze handicap. Om mij heen heb ik een vast groepje dat, net als ik, af en toe eens gek wil zijn of doen. Volgend weekend zijn we uitgenodigd op de rode loper van Hollywood in een kampeerboerderij in Loon op Zand. Het liefst zou ik me opdoffen als Lady Gaga. Maar mijn budget staat dat niet toe. Ik ben immers al 5 jaar werkeloos actrice. Ik mis de spotlights, het applaus en de fotografen. Maar dit weekend grijp ik mijn kans. Ik ga het gewoon weer proberen. Uiteindelijk lukt het vast wel weer om aan de bak te komen.
Dubbele lol met de voorbereidingen als voorpret. 

Mijn verhaal "Foute vrienden" behoort niet tot de top tien van de beste verhalen in de jaarlijkse Verhalenwedstrijd. Dat is jammer. Stiekem zag ik mezelf al zitten in Opium, het zaterdagavond kunstprogramma. De auteur van het beste verhaal zou zelfs worden uitgenodigd voor het Boekenbal. De schrijver van het Boekenweekgeschenk, Tom Lanoye, is daar natuurlijk te bewonderen. Ik wil hem op een afstand gade slaan. Gewoon bekijken hoe anderen met hem omgaan en naar hem kijken. Hij biedt namelijk iedereen de gelegenheid om hem weg te klikken. Kijk maar eens naar zijn moderne bril.

Er komt een moment dat je in een groep belandt, je om je heen kijkt, en denkt, oooh. Dat is het moment dat je je omringd weet van de aanstormende talenten. Veelal man. Strak in het pak, overhemden met hoge boorden, de binnenkant van de boord voorzien van bont gekleurde patronen, een stropdas met een joekel van een knoop, flitsende, maar ongepoetste, schoenen. Jeugdig zelfvertrouwen. Nog niet aangetast door gemaakte fouten.
Deze jonge mensen moeten de toekomst vormen. Zij gaan het doen, gaan het maken. Jijzelf bent op z’n retour. Misschien zelfs afgedaan in hun ogen. Ah, god, hoor je ze denken.
Vandaag kom ik terecht in zo’n bijeenkomst. In één klap ben je oud. Dat is toch even wennen!

Het hangt in de lucht. Iedereen hunkert ernaar. Het is weer hoog tijd voor een nieuw seizoen. Met elk zonnestraaltje klaren de gezichten van mensen op. De tijd dat we in het donker vertrekken en in het donker thuiskomen van het werk, ligt weer achter ons.
Nederlanders hechten aan de vier seizoenen. Dus altijd heerlijk 'buiten-zit-weer' blijkt op den duur  te vervelen. Heimwee naar de herfststormen, de mooie kleuren, de natte sneeuw, de kou en daarna weer de opkomende krokussen en narcissen. Het ritme van de jaargetijden.

Ik snuif het voorjaar op.

Vaak vraag ik me af hoe nieuwe woorden ontstaan. Vandaag lees ik over ‘scheefwonen’. Zonder een wettelijk grondslag heeft de Belastingdienst persoonsgegevens verstrekt aan de woningbouwverenigingen. Schandalig natuurlijk.
Maar daar gaat het me nu even niet om. Iemand heeft bedacht dat hiermee de bewoners worden aangeduid die volgens normen (welke?) meer zouden kunnen verwonen.
Zelf heb ik ook een nieuw woord bedacht. Het definitief wijzigen, oppimpen, veranderen, vernieuwen van gebouwen zonder gebruik te maken van tijdelijke lapmiddelen als botox. Dat noem ik innovaturgie. Een chirurgische ingreep waarvoor een gedegen opleiding is vereist.
Nu maar hopen dat  innovaturgie een blijvertje wordt in de Nederlandse taal.

Zorgen is als werkwoord maar ook als zelfstandig naamwoord in gebruik.  Afhankelijk van de leeftijd van kinderen zorg je voor ze. Je geeft ze te eten, verschoont ze, leert ze lopen. Kortom je verzorgt ze. Op enig moment komt er een leeftijd waarop het werkwoord een zelfstandig naamwoord gaat zijn. Het groeit mee, als het ware.
Voor ouders is dit wel de moeilijkste periode. Doe je het wel goed. De twijfel. Wanneer je middenin zo’n periode van zorgen maken zit, overzie je het soms niet meer. Bedenk dan dat jouw liefde, jouw waarden en normen, sturing en begeleiding meehelpen ze te vormen tot wie ze later zullen  zijn.
Ik heb natuurlijk makkelijk praten, zo zonder praktijkervaring.
Het heet niet voor niets ‘de beste stuurlui staan aan wal’. Of lag de betekenis daarvan toch net even anders?

We leven in een vreemde wereld. Een citaat uit een documentaire over de crisis in de onroerend goed wereld: “Heb je een schuld van 1000 euro bij de bank, dan heb jij een probleem. Heb je een schuld van 1.000.000 euro bij de bank, dan heeft de bank een probleem.”
Zelf wil ik een stap verder zetten. Heeft de bank een schuld van 1.000.000 euro, dan heeft de bank een probleem. Heeft de bank een schuld van 1.000.000.000.000.000.000 dan heeft de Nederlandse Staat een probleem.
Op dit moment zijn de huurders van woningbouwvereniging Vestia de dupe. Zij zullen de komende jaren door extra huurverhoging de door de bestuurders gemaakte schulden, gaan betalen. 
Je hoeft niet te raden wie er uiteindelijk de dupe is!

Wanneer je ziek bent, is slapen het beste medicijn. Dat zei mijn moeder-zaliger al. En zij kon het weten. Zij was erg goed in slapen. Maar ik kan er ook wat van. Volgens R lijk ik erg op mijn moeder.
Door buikloop gedwongen moet ik thuis te blijven. Nagenoeg de hele dag breng ik horizontaal door. En dan 's avonds op de gewone tijd naar bed. Ook ik ben duidelijk goed in slapen.
Maar mijn moeder heeft wel gelijk! De volgende dag ben ik weer up-and-running. Slapen helpt.

Ik kom uit de trein en loop richting A'dam Arena. Het pand waar ik moet zijn heet "oval office", een 24 verdiepingen tellend ovaal gebouw. Hoe origineel. 
Ik ben er eerder geweest dus weet de weg. Tegen de zijkant van het  pand staan nu steigers. Er is een hap uit de zijkant gehaald. Tussen de 5e en de 8e verdieping gaapt een gat. Ik bewonder de bouwactiviteiten en kijk voortdurend omhoog zonder te zien waar ik loop. Opeens word ik me bewust van een heftig roepende man. Een bouwvakker geeft mij met armbewegingen te kennen dat ik moet omlopen. Ik ben ongemerkt op de bouwplaats beland.
Achteraf bedenk ik me dat hij "mevrouw, mevrouw” moet hebben geroepen. Dat herken ik natuurlijk niet. Zo vaak komt het niet voor dat iemand mevrouw tegen me zegt.

Struinen in de herinneringen van je jeugd. Dat is het leuke van ouder worden.
Mijn achilleshiel is, was en blijft, mijn snelheid. Ik zit in de 2e klas Lagere School (4e van het basisonderwijs). Het schrijven begint te lukken. Lezen is nog steeds lastig. Gecombineerde klinkers zijn nog een struikelblok.  Oké, ik moet strafwerk maken. Waarom ben ik gelukkig vergeten, maar niet de straf zelf. Haarscherp staat deze me nog voor ogen. De opdracht is om 100x het op het bord geschreven woord ‘neus’ op te schrijven. Voel je ‘m al?
Snel aan het werk want des te eerder ben ik ervan af. Ik ben niet de enige met deze straf maar wel als eerste klaar. Zo dat is weer gefikst. Ik lever mijn papier in bij de juf. Deze zet er direct een grote rode streep door. Doe het maar over,  is haar commentaar. Ik blijk 100x ‘nues’  geschreven te hebben. 
Ik ben hardleers gebleken, nog steeds!!.

Frankrijk schrapt het onderscheid tussen gehuwde en ongehuwde vrouwen. Het prachtig woord ‘mademoiselle’, dat klinkt als mousserende wijn, gaat verdwijnen. Weg de gymnastiek voor mijn kaken. Het is niet meer.

Hoe anders klonk onze zuinig/zure variant voor een ongehuwde dame, ‘mejuffrouw’. Als verstokte, principieel ongehuwde (oudere) vrouw ben ik blij dat deze aanspreekvorm bij ons lang geleden is verdwenen. 

Maar zoals gezegd, gelukkig zijn nu ook de Fransen bereid het seksisme de deur te wijzen. Ook hen heet ik welkom in de 20ste eeuw.

Een jongetje van pakweg 8 jaar, nauwelijks twee turven hoog komt mij tegemoet lopen. Naast hem aangelijnd loopt een haast even grote hond. Een grote zwarte goedmoedige oude lobbes. De riem is overbodig, dat is duidelijk te zien. Maar het kind loopt zeer bewust de hond uit te laten. Als hij me passeert kijkt hij mij aan en straalt. “Dat doe ik toch maar mooi even”, moet hij denken. Hij loopt daar met de hond aan de lijn en hij is de baas. Daar is hij trots op.

Mijn dag is weer goed.

(met denk aan Jos )
Eenmaal per maand bezoeken we als lid van een CultuurClub een aantal adressen in de  binnenstad. We krijgen rondleidingen in huizen, kerken, ateliers of andere gebouwen.  Het zijn altijd bijzondere plekken. Soms vlak vóór een verbouwing. Soms direct  daarna. Héél leerzaam, maar ook leuk voor de bevrediging van mijn nieuwsgierigheid. Wat is er achter die deur? Wanneer krijg je nou de gelegenheid om achter al die voordeuren een kijkje te nemen. Individueel lukt je dat niet!
Na de bezichtigingen, vaak ook met toelichting van een architect of archeoloog, sluiten we steevast af met een borrel. Dit keer zijn we o.a. te gast in een gerenoveerde kelder van een middeleeuws nonnenklooster. De kelder is te huur voor zzp-ers en er is een cateraar actief. Deze cateraar, Toost en Proost, serveert hapjes volgens een 100%-NL-concept. Onze groep (100 mensen) vallen als aasgieren op de (overheerlijke) maaksels. Het lijkt wel of ze in dagen niet hebben gegeten. En dan te bedenken dat de groep uit voornamelijk gefortuneerde binnenstadbewoners bestaat. Zou de crisis inmiddels ook bij hen zijn toegeslagen?

Een verlaat Valentijnsdiner bij "Vis & Meer". Bij een groot plateau van koude en warme vis komt het gesprek op herinneringen aan bijzondere maaltijden. Van het eten in de vroege jeugd tot maaltijden tijdens onlangs gemaakte verre reizen. De conclusie is dat de sfeer en de omstandigheden zijn blijven hangen. De speciale smaak van het voedsel is vergeten.

Tip: maak een gerecht niet duur maar verpak het door goede sfeer, mooie omgeving en fijne omstandigheden! Wat je uiteindelijk gaat eten herinner je later toch niet meer.

Althans dat geldt voor R en mij.

Het ROC Rotterdam is slecht één van de vele scholen waar middelbaar beroepsonderwijs wordt gegeven. Alleen dit ROC kent al 335 verschillende opleidingen. Hoeveel beroepen kent Nederland eigenlijk?
Als je mij vraagt alle beroepen op te sommen die ik ken, dan weet ik één ding heel zeker! Die 335 varianten kan ík niet verzinnen.
Zijn die ROC’s wel slim bezig? Of mag ik hieruit concluderen dat ROC Zadkine en Marentis de opvolgers zijn van InHolland?

Help! KPN is gehackt. De gegevens (incl. wachtwoorden) van 500 klanten liggen op straat, bij wijze van. Maar eigenlijk is het erger. Ze staan op internet. En daar is deze informatie nog niet zo gemakkelijk te verwijderen. Uiteraard heb ik gecontroleerd of mijn naam op deze lijst voorkomt. Gelukkig niet. Het zal je maar gebeuren. Zo eenvoudig kan het dus gaan.
Uit voorzorg haalt KPN de mailservers allemaal uit de lucht. Ja en dan blijken in één keer 2 miljoen emailgebruikers onthand.
Ik vermoed dat Hotmail en Gmail vandaag goede zaken gaan doen. Wanneer zelfs maar een fractie van deze 2 miljoen mensen hetzelfde doen als ik, dan krijgen ze er in één klap veel klanten bij (lea.van.someren@hotmail.nl).

Een oproep om mee te doen aan een verhalenwedstrijd, trekt mijn aandacht. Het verhaal mag niet meer dan 500 woorden bevatten. Het onderwerp is verplichtend: “Verkeerde vrienden” .
Literaire aspiraties heb ik niet, maar toch blijken mijn hersenen met de oproep aan de haal te gaan. Ik blader een beetje door mijn Spritsjes. Een verhaal van die omvang is te vergelijken met 5 Spritsjes.
Mijn oog valt op een stukje tekst uit mijn pre- Spritsjes-tijd. Het onderwerp is “eethoek”.
En jawel,  in nog geen uur tijd  ontstaat “Foute vrienden”.  Mijn fantasie op hol.

Foute vrienden

Mag ik mezelf even voorstellen? Mijn naam is James. Ik ben een tafel. Samen met mijn 4 vrienden vormen wij een eethoek. ....

Ik ben ook nog zo gek geweest om het verhaal in te sturen.

Met grote regelmaat vind je mij bij de kapper. Als je haar maar goed zit, is al jaren mijn motto. Nu mijn eigen kapper met zwangerschapsverlof is, ga ik noodgedwongen op zoek naar een ander. Eenvoudig is dat niet. Goede kappers zijn zeldzaam. Althans, dat is mijn ervaring.
Vandaag beland ik bij een filiaal van de Cosmo-keten. Ik merk dat het lang geleden is dat ik bij een andere kapper ben binnen geweest. Vanaf de ontvangst tot het moment van vertrek, elke handeling wordt uitgelegd en toegelicht. Dat is nieuw voor mij. Het lijkt wel of ik bij de huisarts of de tandarts ben beland. Bij deze laatstgenoemden zie ik er het nut wel van in. Maar in een kapsalon lijkt me dit echt overbodig!

Ze heeft me leuk geknipt. Dat dan weer wel.

Een week geleden was het nog meer herfst dan winter. Soms leek het zelfs wel lente. Maar dan opeens is het winter.  Het vriest twee dagen matig tot hard. Een fikse sneeuwbui erover heen. En daar is ie dan. Het Elfstedenvirus.

Zonder incubatietijd heeft heel Nederland het  in één keer te pakken. Onze ijsmeesters gaan als chirurgen aan de slag. Transplantatie van ijsschotsen, ijs injecteren, ijsbewaking. Een betere zorg kan geen mens zich bedenken. De gezondheidszorg zou er jaloers op kunnen zijn.
Binnenkort zal het onvermijdelijke klinken:  “het gaet oan". En dan, dan zijn we met z’n allen in één dag weer genezen.
Zo’n bijzonder virus komt maar 1x in de 10-15 jaar voor. Veel vaker zou niet gezond zijn!

BMW lijkt de eerste te zijn die met succes zijn auto heeft laten rijden met een computer als chauffeur. Remmen, gas geven en inhalen. Allemaal op de centimeter nauwkeurig. Alle verkeersregels worden keurig gevolgd.

Dit klinkt mij als muziek in de oren. In productie nemen is mijn advies. Maar ik vrees dat mannen het stuur niet graag uit handen gaan geven. Zolang de hele keten van ontwerp, productie en verkoop in handen is van voornamelijk heren, gebeurt er hetzelfde als destijds met de voorbehoedspil voor mannen. Die kwam er niet!
Blijkbaar zijn het niet alleen vrouwen die zich door emoties laten leiden

Op deze winterdagen geniet ik extra van een modern verwarmd huis. Toch mis ik stiekem ook de betoverende ijsbloemen op de ramen van mijn jeugd.

De temperatuur ver onder het vriespunt. Een strak blauwe lucht. De zon laag aan de horizon en een straffe wind uit het oosten. In een lange slinger fietst de begrafenisstoet van de Dom naar de begraafplaats. Ondanks het winterweer is het niet koud. Het leven in de stad lijkt even stil te staan.
Honderden kaarsjes branden en begeleiden G naar haar laatste rustplaats, vlakbij haar kleinkind. Warm in gedachten.

Wanneer het leven de dagen aftelt
Wordt het lichaam verlicht
Door dood op verzoek .

In de keuken lekt de kraan. Van een lekkende kraan moet het leertje worden vervangen, dat weet iedereen. Tenminste dat was vroeger zo. De moderne kranen blijken een keramisch element te hebben. Geen leertje meer, zo blijkt uit onderzoek. Zo’n keramisch onderdeel wordt voor onze kraan niet geleverd.
Oké op zoek naar een nieuwe kraan. We hebben in ons dorp gelukkig nog een ouderwetse loodgieter. Op advies  besluiten we een ander merk te kopen dat wel losse onderdelen kan leveren en  ook nog eens  10 jaar garantie geeft.
Wie de kraan gaat monteren staat op voorhand vast. Dat ben ik. Op vele vlakken zijn bij R en mij de rollen omgedraaid. In ons huis komt de vrouw van Mars en de man van Venus.
Ook overigens geen garantie voor een zorgeloze relatie. Gelukkig is het wel een relatie waar, net als onze nieuwe kraan, af en toe wat aan gerepareerd kan worden.

Vijftien jaar was ik en ik wilde diepzeeduiker worden. Ik spreek over de hoogtijdagen van Jacques Cousteau. De beelden van het cruiseschip Costa Concordia herinneren mij aan dit oude verlangen.
Waarom ik het dan niet ben geworden?  Simpel. Mijn ouders hebben op me ingepraat. Met name hun argument "Duiken is niet zo goed voor je huid, je lichaam. Dan ben je vroeg oud en rimpelig. " gaf de doorslag.
Hoe banaal kan het soms zijn. 

De crisis brengt ook nieuwe, leuke initiatieven.  De crisis laat oude ambachten herleven. Repareren is goedkoper, nostalgischer en duurzamer. Drie vliegen in een klap.
Mijn oude pop kan weer gerepareerd. Daarmee geef ik mijn herinneringen door aan kind en kleinkind. In Portugal kan het al.
Binnenkort ook verwacht in dit theater.

Mensen zijn onzeker over hun gezondheid en willen weten hoe ze deze kunnen beïnvloeden. Nou daar is iets op bedacht. De Gezondheidsbeurs. Vandaag de laatste dag, in de Jaarbeurs.
We zijn immers gewoon consumenten. De Minister van Volksgezondheid heeft dit goed begrepen en dwingt de zorg zich hieraan aan te passen.
Misschien moeten we ook op dit terrein maar eens gaan consuminderen.

Wie kent dokter Spock nog, de kinderarts die in één klap beroemd werd met zijn revolutionaire theorie over de opvoeding? In tegenstelling tot de generaties vóór hem, preekte hij van het tonen van genegenheid. Het behandelen van baby’s en kinderen als individuen. Dat paste geheel in de tijd.
Inmiddels zijn er generaties opgegroeid als individualisten. Tijd dus voor een nieuw geluid. Dit nieuwe geluid wordt verkondigd door Steven Pont, ontwikkelingspsycholoog. Van oorsprong onderwijzer, met de poten in de modder.
Geen ikjes meer. Geen groeiboek, maar een groepsboek. Steunen, begeleiden maar zeker ook uitdagen. Iets minder pamperen (mijn woorden). En, niet te vergeten, weer leren óók onderdeel te zijn van een groep.
De nieuwe Nederlandse dokter Spock! Prima.

Laura Dekker is de jongste solozeiler rond de wereld. Ik durf te wedden dat er over 9 maanden gemiddeld meer Laura's geboren zullen worden.

Het CDA heeft een nieuw strategisch beraad gepresenteerd. “Kiezen en Verbinden, politieke visie vanuit het radicale midden”.
Als leider van dit radicale midden zien we Jack de Vries. Zijn radicale stap om de politiek te verlaten en te kiezen voor zijn buitenechtelijke relatie, siert hem. Aan zijn rechterzijde zullen we dan Henk Bleeker zien staan. Met zijn 32 jaar jongere partner laat ook hij een radicaal verschil met de oude waarden en normen zien.
Hiermee gaan ze vast en zeker de aanstaande verkiezingen winnen.

Met dank aan R&R voor de aangeleverde rode draad.

Mijn ‘denkhoofd’ staat zelden stil. Dit keer wordt het getriggerd door een artikel over de verzamelwoede van de mens. Niet in de fysieke vorm, maar de digitale variant. Digitaal wordt alles bewaard. Een jaarlijkse grote schoonmaak bestaat nog niet. Alles wat je doet via het world-wide-web wordt gearchiveerd. Je zogenaamde digitale voetspoor.
De analyse van de auteur komt erop neer dat de moderne mens blijkbaar het idee heeft dat hij pas bestaat, er echt toe doet, als hij digitaal actief is. “De nieuwe mens is een voyeur van zijn eigen leven”.
Dan ben ik dus ook een voyeur! 

Van hoogopgeleide moeders of beter gezegd, hoogopgeleide wérkende moeders zijn de dochters even goed in wiskunde als de zonen.

Ik weet allang dat meisjes net zo slim zijn als jongens.

Gelukkig worden is hard werken. Ieder mens heeft een persoonlijke verplichting om er iets van te maken. Ondanks pecht en tegenslag. Dus niet zeggen "Eerst heb ik dit al meegemaakt en nu dat. Dat is niet eerlijk". Maar wie heeft gezegd dat het leven eerlijk moet zijn? 'Eerlijk is een menselijk concept. De natuur doet niet aan eerlijk Er is geen Bureau Klachten waar je kunt uithuilen. Dus moet je je harden".

Dit is een citaat van Jules Tielens, psychose psychiater, in de VK van zaterdag de 14de.

Ik vind het mooi geformuleerd.

In 2012 komt er een euthanasiekliniek in Nederland. Althans dat is mij beloofd. Niet dat ik er direct gebruik van wil maken. Maar ik ben een fervent voorstander van de mogelijkheid om zelf te bepalen wanneer je (menswaardig) wil komen te overlijden.

Ik weet nog precies wanneer ik die keuze (toen nog onbewust) heb gemaakt. In de sciencefiction film “Soylent Green” uit 1973 kiezen de mensen hun eigen moment. Tijdens het stervensproces worden beelden en muziek naar keuze afgespeeld. De film is gesitueerd in het jaar 2022. !! Nog slechts 10 jaar vanaf nu. Hopelijk wordt de rest van de film niet bewaarheid, maar voor dit filmfragment teken ik. Nieuwsgierig geworden? Kijk dan op YouTube. De bijbehorende muziek “Morning Mood van Grieg, Peerr Qynt, Act four kan ik niet meer horen zonder aan deze scene te denken.

Geen krant kan ik openslaan. Geen actualiteitenprogramma zien zonder berichten over de crisis waarin we verkeren. Eerst de wereldwijde bankencrisis. Daarna de eurocrisis, waarvan de huizencrisis nu een onderdeel is.

Ik kan redelijk goed met geld omgaan, al zeg ik het zelf. Wat ik maar moeilijk kan bevatten is het feit dat er mensen zijn die grof geld verdienen met het gokken op het failliet van Griekenland. Dit fenomeen van het kapitalisme gaat echt boven mijn pet.

Zoiets wil ik eigenlijk ook helemaal niet snappen.

Contemplatie tijdens het tandenpoetsen onderbroken door een lichtflits. De realisatie dat sprake moet zijn van een freudiaanse typefout in de Explosie-Sprits!

Leidt R of lijdt hij?

God mag het weten, of Freud.

Even een weekendje de schouders eronder. Een explosie van energie loslaten op iets nieuws. Jullie kennen me, zo gaat dat nou eenmaal. Heel bevredigend.

Leidt R daar dan niet onder?

Nou nee, zou ik zeggen. Het meeste werk heb ik gedaan op de dag van de pannenkoeken! Maar eigenlijk moet je hem dat zelf vragen. Toch?

Waar heeft het toe geleid?

De Nieuwsbrief SPRITS is nu één van de drie mogelijkheden om op de hoogte te zijn en blijven. Het aan- en afmelden voor deze nieuwsgroep is geautomatiseerd via www.spritsjes.nl.

Daarnaast kan je SPRITS  volgen via het Twitter-account @spritsjes. Maar natuurlijk is ook het wat meer ouderwetse RSS-feed te gebruiken. 

Het is leuk wanneer jullie reageren. Dat hoeft niet, maar mag wel.

Ik hoop jullie nog met grote regelmaat Spritsen te mogen aanbieden. 

Ontdek vandaag dat de Tribute Band van Herman Brood optreedt onder de naam "Sprits".

Verkeer ik dus in berucht, beroemd gezelschap!

R lust geen pannenkoeken. Bij ons worden dan ook géén pannenkoeken gegeten wanneer we samen zijn. Want zelfs ik weet dat de liefde van de man door de maag gaat. Vroeg of laat.

Wanneer ik weet dat hij er ’n dag niet is, trakteer ik mezelf (af en toe) op deze lekkernij. En vanavond is hij er niet!! Ik kan er me nu al op verheugen.

Bij het vertrek zegt hij dat hij nog niet weet hoe laat hij terug is. No problem, is mijn antwoord, maar weet wel dat áls je besluit met het eten terug te zijn, dat er pannenkoeken op het menu staan.

Geen dreigement, maar het kan maar duidelijk zijn.

Begin 2009 start ik een blog op Hyves. Eerst voorzichtig 1x per week. Maar al snel schrijf ik met grote regelmaat mijn ervaringen en belevenissen in deze blog. Het is leuk, het gaat me gemakkelijk af. Het zijn korte verhaaltjes, anekdotes, soms reacties op de media die ik eigenlijk graag anderen wil vertellen.

Maar Hyves wordt te klein. Op dus naar de volgende fase in mijn digitale leven. Medio 2011 is SPRITS gestart. Spritsen zijn zoete koekjes met een korrelige samenhang. Zo ook mijn berichtjes die ik via de Nieuwsgroep SPRITS verspreid.

Nu, januari 2012, word ik actief op Twitter met @Spritsjes. Een nieuwe uitdaging. Het verhaal, de clou moet in 140 tekens verteld kunnen worden.

Deze website is dan een logische stap. Je kan je aan/afmelden voor de nieuwsberichten. Ook kan je een reactie achterlaten in het Gastenboek.

Meer Sprits

Leuke en positieve reacties krijg ik op Sprits. Tegelijkertijd rijzen ook vragen. Waar komt Sprits vandaan. Wat betekent het? Hoe kan ik me erop abonneren? Een korte toelichting over het ontstaan en de werking van Sprits lijkt op zijn plaats.

Eerst is er... het idee. Het idee om meer te doen met mijn blogjes op (toen nog) Hyves. Een beetje egoïstisch of zelfs wel narcistisch. Maar ja, iedereen wil speciaal zijn. Ik ben heus echt niet anders.

Dan volgt... de gedachte over ‘het hoe’. Via een eigen blog-site, via nieuwsgroepen of nog anders. Ik heb gekozen voor de digitale nieuwsbrief. Je kunt je eenvoudig af- en aanmelden

Tot slot... een pakkende en klinkende naam.  Varianten op blog, blov (v voor verzoek), meel … (fonetisch voor mail), nola’s, boa’s komen voorbij. Maar dat bekt allemaal niet. Opeens, uit het niets, is er dan Sprits in mijn hoofd. Dat klinkt lekker en bekt ook goed. Nu hoef ik alleen nog maar te bedenken, waarom deze naam. Ook daar hoef ik niet lang over na te denken. Een zoet koekje, maar met een korrelige samenhang. Dat past wel bij mijn blogjes. En dat is ‘m dus geworden.

De zoete koekjes

Niet voor alleman geschikt

Korzelig en sp(r)its