Als paddenstoelen uit de grond....

Voordat ik de klim kan maken naar de stuwwal waar de Mookerheide ligt, kom ik eerst langs bramenstruiken. Veel is al geplukt maar ik weet nog heel wat rijpe bramen te scoren. Na een uur moet ik mezelf dwingen om niet steeds bij elke struik stil te staan want anders ben ik vanavond om 8 uur nog niet thuis. Wel stop ik regelmatig om de paarse gloed van de hei te bewonderen en te luisteren naar de het gezoem van de hommels en de bijen. Dat is tenslotte de aanleiding voor deze wandeling. De stuwwal vormde eeuwenlang een natuurlijke verdedigingslinie waar soldaten de vallei goed konden overzien en bewaken. Nu geniet ik van het uitzicht en volg de bewegingen van een zeilbootje op de Maas in de verte.

De route vandaag is zeer afwisselend. Het ene moment loop je over glooiend heidelandschap. Het volgende moment na een fikse afdaling, wandel je door het bos. En na een afdaling volgt altijd weer een (steile) klim. De stuwwal is niet bepaald een hoogvlakte, zullen we maar zeggen. Ik zoek al snel een stok die het stijgen en dalen vergemakkelijkt.
Met dit warme weer en na de onkarakteristieke zware regenbuien van de afgelopen dagen schieten ze als paddenstoelen de natte grond uit. Het wordt eens tijd dat ik me wat meer verdiep in de namen van al de verschillende soorten.

Waar Maastricht het meest zuidelijke puntje van Limburg vormt, is Bisselt het meest noordelijke van deze langgerekte provincie. Op heel wat plekken in deze omgeving tref je tekenen aan van het verblijf van de Romeinen. De resten van de Romeinse villa aan de voet van de St Jansberg maar zo ook de leemkuil bij Bisselt, die door de Romeinen is afgegraven om aardewerk te bakken. Het is nu een vennetje dat belangrijk is voor plant en dier. Bisselt is een buurtschap met zo’n honderd vakantiewoningen waar permanente bewoning is toegestaan. Het ligt in een prachtig natuurgebied en hoewel geen heide, komt een stekje hier aardig in de buurt van mijn droom van ‘hutje op de hei’. Na het branden van een kaarsje in het Bisselts kapelletje wandel ik landgoed Mookerheide op.

Pakweg 30 jaar geleden was ik voor het eerst op Landgoed Mookerheide om de droom van mijn schoonouders te doen uitkomen, die hier hun gouden bruiloft vierden. Ik mag zeggen dat ik de binnenkant van dit jachtslot in volle glorie heb mogen bewonderen. Art-nouveau tot in het kleinste kamertje. Het slot is nu eigendom van Natuurmonumenten en wordt momenteel grondig gerestaureerd. De historische tuinen zijn inmiddels klaar. Toegevoegd is een natuurbegraafplaats. En geef toe, waar kun je fraaier ter ruste worden gedragen.

Een hutje op de hei, een jachtslot en een Romeinse villa. Allemaal dromen die ik onderweg ben tegengekomen. Hier eindigt vandaag mijn droomreis.

Ook zin om deze wandeling te maken, download de gpx-file en de kaart op Wandelnet.

Utrecht, augustus 2021