Spritsjes nieuws archief 2013

Hoewel gedoopt katholiek heb ik nooit geloofd. Kerken bezoek ik alleen in het buitenland en dan niet om religieuze redenen. Bij wijze van uitzondering bezoek ik met mijn kerstgenoten de dienst op Eerste Kerstdag. We worden ontvangen door de pastoor die alle bezoekers de hand schut. Ook mijn hand grijpt hij vast en mompelt iets onverstaanbaars in het Frans. Een brede grijns, tanden ontbloot.
Sinds we weten wat kerkelijke gezagsdienaren allemaal hebben uitgevreten in het verleden kan ik niet objectief naar een pastoor kijken.
Gelukkig zong een mooi koortje mijn gedachten weg. Vrede op aarde.

Laatst was ik weer even bij onze zuiderburen. Bij de bakker, in het café des Sports, en zelfs in de supermarché, overal werd ik begroet met 'bonjour madame'. En bij elk afscheid was steeds opnieuw te horen 'au revoir madame' of 'au revoir monsieur'. Vrolijk en zeer welgemeend. Een groot verschil met wat op onze breedtegraad tegen elkaar wordt gezegd. Als er al iets wordt gezegd! 
Heimwee naar welgemeende aandacht. Het is natuurlijk ook de tijd van het jaar voor heimwee en nostalgie.

Met dank aan W.

Moet er duidelijk en helder geformuleerd worden, dan spreken we van Jip-en-Janneke taal. Taal bedoeld voor kinderen. Tegenwoordig dus ook voor volwassenen, zowel mannen als vrouwen.

Sinds kort is een mannelijke variant te horen, 'boerenlullen taal'. Steviger dan Jip-en-Janneke maar blijkbaar nog steeds van een eenvoudig niveau.

Hoe gaan we de vrouwelijke variant dan noemen?

Een leuk woord, retro. Onder deze noemer komt alles (in elk geval veel) uit de jaren vijftig, zestig en zeventig weer terug op de markt. De jongeren (her)ontdekken het verleden. Haardracht, kleding en huisraad. Geen diensten.

Toch is ook daar nu een voorbeeld van. In de jaren zestig reed de SRV-wagen rond. Een concept bedacht door Cor Boonstra! Later een verlicht Philips-directeur). De keten werd in 1995 opgeheven.

Toch past het concept weer helemaal in deze tijd. Waar Albert Heijn Albert.nl op de markt heeft gezet, kan de winkelwagen van Cor zo weer terug de straat op onder de naam Home Service.

Service bieden. Dat is pas retro! Hopelijk wordt klantgerichtheid snel weer (her)ontdekt in de markt.

De noordwesterstorm levert dit jaar onze kerstboom. Op weg naar huis vind ik een tak van bijna 4 meter lang. Zonder nadenken pak ik hem op en loop verder. Nieuwsgierige blikken volgen mij. Een buurvrouw die juist komt aanlopen vraagt verbaasd of ik echt die boom mee naar binnen neem. Het wordt onze kerstboom, meld ik haar. Dat snapt ze niet.

Hoe kan die tak een kerstboom worden, zie ik haar denken. Ik zal haar het resultaat binnenkort laten zien. Ideaal voor kleinbehuisden overigens! Je hangt gewoon een kersttak aan het plafond.

Stoned en wat baldadig spelend met zijn skateboard wacht hij op zijn vriend, die staat te pinnen met een joint in zijn rechter mondhoek. Zelf wacht ik op R die ook geld nodig heeft.

"Bent u wel 100%" vraagt de skateboarder mij en hij wijst op zijn hoofd. "Ik bedoel er niks mee, hoor. Het is niet beledigend bedoeld". Even weet ik niets te zeggen maar dan antwoord ik: "Wie wel?"

Daar had hij niet van terug.

Tijdens vakanties of uitstapjes is het een beleving om naar de film te gaan. Soms zijn het de mensen (India) die het bijzonder maken. Soms de taal (Hongaars). Een enkele keer het gebouw (Boedapest). Dit keer is het de zaal. “De nieuwe wildernis” gezien in Kampen. Deze bioscoop is uniek door de zeer ruime zitplaatsen (benen languit) met een tafeltje met een lampje vastgemaakt aan de stoel van de rij ervóór. Op het tafeltje een rode knop zodat je ook tijdens de film de bediening kan vragen een drankje te brengen. Dat is nog eens service.

Een bioscoopje pikken in een onbekende stad is een beleving. Zelfs in Kampen.

Een aantal jaren geleden is de Mariakapel in Utrecht verbouwd tot kroeg. Een kroeg die in het hart der stad ligt, vlak achter de azijnfabriek, Hoog Catharijne. Nu wordt er heilig bier geschonken. Heel veel verschillende soorten bier. Dit biercafé is verkozen tot beste kroeg van het jaar. Wat de selectiecriteria zijn geweest om tot winnaar te worden gekozen is niet bekend. Akoestiek heeft blijkbaar niet meegewogen. Maar het is inderdaad een leuk café waar nooit zitplaats is als ik er naar binnen wil. Nu ze deze hoogste titel hebben behaald, zal het nog moeilijker zijn een plekje te bemachtigen.

De dreiging van het aan succes ten onder gaan, ligt op de loer. Een smartlap in wording.

Voor het eten vandaag staat er een zakje pruimen zonder pit op het boodschappenlijstje. Bij het bereiden van de maaltijd constateer ik dat R een zakje pruimen met pit heeft meegebracht. Vervelend maar overkomelijk. Toch is het even onderwerp van gesprek. "Er staat duidelijk op het pak zonder pit" is zijn commentaar. Inderdaad met grote letters staat er 'unpitted' en met kleinere letters eronder 'pruimen met pit'.

Dagelijks spreekt R Engels om te kunnen communiceren met zijn internationale netwerk. Hij beheerst deze taal dan ook uitstekend. Maar hier heeft hij toch wat geleerd. 'Pitted' betekent dus gepit, van pit ontdaan. 'Unpitted' niet gepit, dus met pit. Het is maar dat u het weet!

In het buitenland staan wij bekend als koel, afstandelijk en bot. Het zij zo. Ik kon er mee leven. Nu ik sinds kort werk in een internationaal bedrijf ondervind ik hinder van onze geaardheid.

Vanochtend ontmoet ik mijn Spaanse collega bij het ontbijt. We hadden elkaar niet eerder gezien. Wisten niet van elkaars bestaan. Pas sinds gisteren weet ik zijn naam en mobiele nummer. We hebben om 8:30 uur afgesproken in de ontbijtzaal.

Rondkijkend als bij een eerste date speur ik naar een donker type. Inderdaad. Een kleine donkere man. We lopen naar elkaar toe en hij begint met het geven van twee kussen. Hij doet het af met "zo doen we dat in Spanje". Ik ben verrast en voel me niet op mijn gemak. Mijn Hollandse geaardheid. Het voelt vreemd collega's kussend te begroeten. Al helemaal niet bij de eerste ontmoeting. Gaat het wennen?

Als woord van het jaar is uitgeroepen ‘participatiemaatschappij’. Komt er een nieuw woord bij dan mag er ook een weg. Volgens oud-professor Herman Pleij is dat het woord ‘oernatuur’. Nederland, stelt hij, heeft geen natuur. Alles is met mensenhanden aangelegd. Dus van oernatuur kan al helemaal geen sprake zijn. De Veluwe is gewoon een aardig kerststukje, is zijn commentaar.

Dat is nog een nuancering.

Een groepje jongeren strijkt neer, naast, tegenover me en op de bankjes aan de overzijde van het gangpad. Vier meisjes, drie jongens; allen zo rond de twintig. De trein verlaat station Gouda.

Het is niet duidelijk wat hen bindt, maar je voelt dat het wel goed zit. Degelijk cement, geen los zand. Jonge frisse gezichten. Leiding van een kinderkamp die vandaag de hele dag heeft teruggeblikt. Ook al nieuwe plannen gemaakt. Zoiets. Niet luidruchtig, wel aanwezig. Gespreksonderwerpen vliegen langs. Ineens gaat het er over hoe je geheten zou hebben wanneer je in plaats van een meisje een jongetje zou zijn geweest. Of andersom. Allemaal hebben ze direct het antwoord. Stefan, Iris, Maarten, Elisabeth… Bij Elisabeth moeten ze even proesten. Ja, bij de betreffende jongen is deze naam inderdaad niet serieus te nemen.

Ik kijk in de krant maar de woorden bereiken mij niet.

Iedereen weet gewoon hoe hij of zij geheten zou hebben. Zelf heb ik hierover nooit met m'n ouders gesproken. En ik heb het me ook nooit afgevraagd. Nu kan ik het hen niet meer vragen. Zouden ze het nog geweten hebben van alle negen?

Met dank aan W.

Er zijn genoeg voorbeelden uit het verleden te benoemen waaruit blijkt dat schaarste leidt tot creativiteit. Voor Spritsjes geldt hetzelfde. Een van de lezers biedt zich aan als gast-auteur! Geweldig. Iedereen immers kent of hoort Sprits-waardige situaties. 

Het bericht dat de Spritsjes waren uitverkocht heeft de gemoederen bezig gehouden. Zo blijkt uit de vele reacties. De leverancier geeft geen verklaring voor de stagnatie. Onduidelijk is of en wanneer het normale productieproces weer op gang kan komen.

Een van de lezers bood overigens een alternatief. De Kletskop. Aardige vondst. Alleen de beet van deze zoetigheid en het karakter! Het koekje heeft zijn naam niet mee!

De afdeling Communicatie meldt dat zij de voorkeur blijft geven aan de Spritsjes maar zal ter afwisseling af en toe ook een Kletskop laten produceren.

De Spritsjes zijn tijdelijk uitverkocht. Dat is vervelend en jammer voor de trouwe lezers. De fabrikant gaat op zoek naar alternatieven.

Mijn kennis van en over klassieke muziek strekt zich niet verder dan korte riedeltjes die gebruikt worden voor reclamefilmpjes. Een bekende tune koppel ik aan een beeldmerk. Dit tot groot verdriet van R die een kenner en genieter is van deze muziek. Hij weet dan te melden dat het ouverture zus of fuga zo is. Het zegt mij weinig. Ik onthoud het ook niet. 

Als R en broerlief R terugkomen van een concert, blijken ze vol lof over het tweede deel wat ze niet kenden. Na wat gesurf op internet de volgende dag weet hij te achterhalen wat het is. Vol enthousiasme laat hij het mij horen. Het komt me bekend voor! "Het is de Dodenmars van Händel", laat hij weten. "Dan moet ik het kennen van een of andere sterspotje. Waarschijnlijk een begrafenisonderneming of zo?"

De wandeldiva's verzamelen zich op het station. Hoewel er veel regen is voorspeld, gaat de route gewoon door. Altijd gezellig en uiteindelijk valt er altijd minder regen dan verwacht.

Als ze goed en wel hun plek gevonden hebben, blijken ze beland in een stilte coupé. Een groep vrouwen in een stilte coupé. Dat gaat niet lukken. Nog voor de treindeuren zijn gesloten vluchten ze. Ze vinden echter geen wagon waar ze bij elkaar kunnen zitten. Verspreid lukt het ze niet een gesprek te voeren. Nu het mag, kan het niet, waardoor alsnog een stilte coupé ontstaat. De medereizigers zijn ontsnapt aan gekakel.

“Met papa”, klinkt het opeens in de stille coupé. “Ben je wakker?”

Dat is natuurlijk geen vraag maar een conclusie. Hij heeft zijn dochter aan de lijn. Voor zijn zoon zou hij zeker een andere toon hebben gebruikt.

"Er ligt op het kastje 32 euro klaar voor Tamara. Heb jij nog 1 euro."

We weten nu dat de schoonmaakster 33 euro verdient. We weten alleen niet hoeveel uur ze daarvoor moet werken. Is 3 uur een redelijke schatting?

Er worden nog enkele huishoudelijke zaken uitgewisseld. De vader sluit af met "Vergeet je niet die ene euro op het kastje te leggen? We verreken het wel met je zakgeld. Oké?"

Zijn huiselijke besognes reizen met ons mee.

Het is nog vroeg. Een stroom mensen door het winkelcentrum. Niet om te shoppen. Ze zijn op weg naar het station. 

Bij wijze van uitzondering ga ik met de auto naar mijn werk. Eenmaal Op de snelweg hoor ik elke 10 minuten welke files er zijn, waar en hoe lang ze zijn. Vandaag blijkt er een uitzonderlijke file te zijn ontstaan vlak bij de afslag die ik moet hebben. Een man heeft zijn auto op de vluchtstrook gezet en is aangereden. Het verkeer in en en om Amersfoort is de hele ochtend ontregeld door technisch onderzoek van de politie.

Volle koffers belemmeren een goede doorloop in het gangpad. Het zijn robuuste rol-koffers. Alle voorzien van persoonlijke markeringen voor een betere herkenning op de bagageband van Schiphol. De eigenaren zijn zongebruinde toeristen op weg naar huis. Op station Utrecht stagneert de in- en uitstroom van reizigers want de koffers zijn namelijk niet te tillen. Dat hoeft ook niet want rolbaar?!

Ik stel voor dat er vliegtuigmaatschappijen een nieuwe regel invoeren. Reizigers mogen niet meer bagage meenemen dan hetgeen ze zelf kunnen dragen en tillen.

Uw boeket staat klaar! Zo opent de brief van de Consumentenbond aan mij persoonlijk. Omdat we allebei 60 jaar worden dit jaar. Attent toch? Met de bijgevoegde cadeaukaart kan ik het boeket ophalen bij een Fleurop bloemist in de buurt. De waarde van de kaart is 5 euro.

Is de Consumentenbond onlangs nog wel eens in een bloemenzaak geweest? Een bosje tulpen of fresia's wil ik nog niet meteen een boeket noemen. Niks mis met tulpen of fresia's, laat me dat even voorop stellen. Maar laat de kop dan eerlijk zijn: een leuk bosje bloemen staat voor u klaar. Een boeket cadeau doen schept verwachtingen!

Een groep schoonmakers, multicultureel van samenstelling. Het gesprek gaat over de crisis. "Wanneer is de crisis afgelopen", vraagt een jonge Thaise. "Er is helemaal geen crisis", antwoordt een oudere Turkse man. "Zolang je nog brood mee kan nemen naar je werk, gaat het goed met je".

Ik ben stil van zoveel optimisme.

Het is razend druk in de IJsselhallen tijdens het Stoffenspektakel. Duidelijk crisis. Mensen gaan weer zelf kleren maken. Na een paar uur shoppen komen we tevreden weer buiten. Het is grijs en somber. Desondanks is het een aangename temperatuur. Tijd voor een wijntje op een terras. We komen langs hotel Wientjes, het enige terras op loopafstand van station Zwolle. Niet zo maar een hotel. Nee, Bilderberg Grand Hotel Wientjes. Geen mens te zien op het terras dat van buitenaf niet bereikbaar is. Wij naar binnen. Er wordt toch wat vreemd gekeken als we aangeven buiten te willen zitten. “Maar mevrouw, uiteraard is het terras open, we brengen u snel de kussentjes van de stoelen”. Nog geen halfuur later zijn we niet meer de enige en is het terras vol. Echte trendsetters vinden we onszelf. Misschien zijn we pas echt trendsetters als ook de bezoekers van Wientjes met plastic zakken van het Stoffenspektakel lopen in plaats van met een Gucci tas.

De wijntjes van Wientjes smaken overigens voortreffelijk.

Stoere zeemannen zijn het niet, die mooie mannen op de poster. Het is meer het type fotomodel. De tekst “kleur je vent” bedekt nadrukkelijk de edele delen. Wat dan wel weer jammer is. De hele poster in zwart/wit met uitzondering van de fel gekleurde tekst en de sokken. Bij Zeeman koopt vrouwlief nog steeds de sokken.

Aan Zeeman zijn de emancipatiegolven ongemerkt voorbij gegaan. De metroman koopt (in elk geval) zijn sokken zelf.

Het is een rommelig verkeersplein. Rondom bouwactiviteiten. Zelfs op het brede middenstuk wordt gewerkt aan de nieuwe trambaan. En dan opeens vanuit een ooghoek zie ik een auto in kreukels. Niet vreemd, een auto-ongeluk op dit punt.

Totdat ik een week later op datzelfde punt beland, maar nu op de fiets. Tijd genoeg om de situatie beter te bekijken. Zoals vaker, schijn bedriegt.

De 2e Coentunnel is weer eens gesloten vanwege een ongeluk. Na de opening hebben zich in een heel korte tijd, een meer dan gemiddeld aantal ongelukken voorgedaan. Toch vreemd.

Rijkswaterstaat snapt niet hoe dat kan, maar zegt wel de tunnel aan te zullen passen en veiliger te maken.

Dit is toch niet de eerste tunnel die ze bouwen? Deze dienst, gespecialiseerd in wegen en tunnels, moet toch in staat zijn iets te maken dat in één keer goed is. Of is het bewust beleid om de crisis indirect het hoofd te bieden. Meer werk aan de weg levert banen op.

"Deze vind ik wel mooi, maar ik weet niet welke maat ik heb".

Dit moet een oudere man zijn, is mijn eerste gedachte. Ik kijk om te zien of het klopt. Jawel, een lange goed gebruinde man van achter in de 60. Hij wijst naar een oranje jeans, passend bij zijn zomerse kleurtje. R ziet me al aankomen. “Schat, ik heb wat ondergoed en t-shirts voor je gekocht. En deze broek kon ik niet laten liggen, zo goedkoop”.

Gelukkig zijn er generaties mannen die minder afhankelijk zijn.

Vakantiereizen buiten het seizoen zijn beduidend goedkoper dan in het hoogseizoen. Nu het hoogseizoen voorbij is, adverteert Action voor vakantiewerkers. Betekent dit dat haar werknemers nu pas op vakantie kunnen gaan? In het laagseizoen, lekker goedkoop?

Fijn voor de medewerkers, zo’n buitenkansje. Of is het omdat de medewerkers te weinig verdienen om in het hoogseizoen op vakantie te gaan? Zo blijven de prijzen van hun producten in elk geval laag.

Noot voor onze buitenlandse lezers: Action is een winkel waar tegen dumpprijzen wordt verkocht.

Een grote witte cirkel geplakt op de bestrating van een plein. Een diameter van pakweg 4-5 meter. Voetje voor voetje loopt een vrouw op de rand van deze cirkel. “Working days” zie ik op een bordje staan.

Precies. Een tredmolen. Prachtig verbeeld. Kunst is meer dan een schilderij aan de muur of een beeld op een sokkel.

Kom dat zien. Kom dat zien in de Callofthemall.

Hij is gesignaleerd, de nieuwe kentekenplaat. Maar er klopt iets niet. Alle voorgaande kenteken-reeksen kende een logische alfabetische volgorde. De A was gereserveerd voor het koninklijk huis, de B voor vrachtverkeer, de C voor het core diplomatique. Prsonenauto's begonnen altijd met de D. Daar is nu verandering in gekomen. Enige logica lijkt vooralsnog te ontbreken. De eerste nieuwe kentekenplaat die ik zie is 2-KGB-13. Zit Rusland hier achter? Of is het een logica die ik nog moet leren (her)kennen.

Binnenkort staat Albert Heringa voor de rechter omdat hij zijn 99-jarige Moek hielp bij haar weloverwogen wens om te sterven. Hij is geen uitzondering. Vele mensen zijn al voorgeleid. Met Manifest 294, vernoemd naar artikel 294 van het Wetboek van Strafrecht, wordt de politiek opgeroepen om dit wetsartikel te schrappen. Want hulp is geen misdaad.

Een heuse grote-mensen-tent was het geworden die ons zou gaan beschermen tegen Ierse buien. Omstandigheden dwongen ons echter in Nederland te kamperen. Geen nood, want het was een zomer met tropische temperaturen. Maar geen tropen zonder moesson-achtige regens. Tijdens de eerste bui bleek de tent niet geheel waterdicht. Op 6 plekken liet hij water door.

De leverancier controleert de tent in een regentunnel en komt tot de conclusie dat deze niet de kwaliteit heeft die verwacht mag worden. We krijgen ons geld terug.

Waarom ben ik zo verbaasd wanneer zonder discussie garantie gegeven wordt?

Een overvolle trein, een bellende medepassagier. Lezend probeer ik me af te sluiten van mijn omgeving. Toch vang ik flarden op van zijn gesprek. " ...... We hebben mandaat van de wethouder... ... Je moet dit niet naar buiten brengen hoor. Ga er prudent mee om.....".

Ik lig in een deuk, zou mijn zus zeggen.

Wil je in aanmerking komen voor een Michelin-ster dan moet je in elk geval een zeer goede en creatieve chefkok in huis hebben. De Pronckheer in Cothen heeft nog geen ster, maar wel de allure om er een in bezit te krijgen. De chefkok is gespecialiseerd in puur natuur. Voor dit seizoen lijkt spreeuw hem wel een bijzonder idee. Een filetje geserveerd met een gratin van yam en wilde spinazie. Duurzame producten worden een beleving. Het gaat om de echte smaak.

Spreeuw op het menu, is dat wel toegestaan? Mevrouw Thieme stelt Kamervragen. Maar waarom eigenlijk? Wordt het vogeltje bedreigd? Een snelle blik op de lijst van bedreigde soorten, geeft antwoord. Nee. Maar ja, de voedselketen van dit beestje kennen we niet, dus is het een bedreiging voor de volksgezondheid.

Mevrouw Thieme heeft wel een punt. Er ligt een bedreiging op de loer. Een bedreiging niet voor de mens, maar voor de spreeuw. We moeten er voor waken dat het eten van spreeuw gemeengoed gaat worden. Voor je het weet staat het vogeltje op de lijst van bedreigde diersoorten.

Wow, ik krijg een echte boswachter te zien, roept het jongetje enthousiast. De ouders hebben hun kinderen goed voorbereid op het kamperen op een natuurcamping. Er is namelijk weinig stads vertier op de campings van staatsbosbeheer. Geen entertainment, geen zwembad, geen snackbar en wifi is ver weg. 
Het Haagse gezin heeft na 3 dagen fietsen de eindbestemming bereikt en ze hebben er zin in. Vogels spotten (de wielewaal is al gehoord), hut bouwen, kampvuur maken, kikkers zoeken en wandelingen of fietstochten maken. Er is genoeg te doen in Maasduinen.
Ze bestaan nog echt, ravottende jongetjes! Wat heerlijk om te zien.

Het Pieterpad, voor wie het nog niet weet, loopt van Pieterburen in Groningen naar de Pietersberg bij Maastricht. Het bekendste lange afstandswandelpad van Nederland met een lengte van 492 kilometer. Naar schatting lopen ruim 50.000 mensen jaarlijks de route. 

Kamperen is altijd een beetje afzien. De kunst is om juist daarvan te kunnen genieten. 

De gloednieuwe bus van Veolia rijdt rustig door het Limburgse landschap. Tweemaal per uur rijdt lijn 83 van Nijmegen naar Venlo. Bij het naderen van een van de haltes ziet hij aan de overkant een meisje aan komen rennen. Hij schat in dat ze rent om zijn bus te halen en stopt alvast bij de halte. Zonder iets te zeggen stapt ze in. De chauffeur, goedgemutst, zegt: "Goedemiddag meneer en bedankt voor het stoppen". Ze lijkt het niet te horen. Via zijn spiegel kijkt hij ons aan, knipoogt en zegt: "Jong geleerd....".

Was het een stadsbus geweest dan had ze mooi een half uur kunnen wachten!

Vrolijke geluiden van spelende kinderen achter ons huis. De kinderopvang (of heet het nu naschoolse opvang omdat het vakantieperiode is?) is goed gevuld. Vandaag hoor ik een paar wat oudere kinderen langslopende toeristen aanspreken met een verhaal over hun leraar die zo weinig verdient. Of meneer of mevrouw misschien een bijdrage willen geven om hun arme leraar te helpen. Van slechts een persoon hoor ik dat hij daadwerkelijk de kinderen iets geeft. Dat hij de kinderen door heeft, is ook duidelijk. "Geen ijsjes voor kopen hoor!" "Natuurlijk niet meneer" en weg zijn ze. Blijkbaar is de buit groot. Ik heb ze de rest van de middag niet meer gehoord.

Een uitdaging is het elk jaar weer om een etappe te lopen op mijn voettocht naar Rome. Een tocht die ik samen loop met zuslief. Het gebied waar we zijn beland is niet erg toeristisch. Hotels of chambre d’hotes zijn dun bezaaid. De dagtochten daardoor lang. Maar gemiddeld 30 kilometer op een dag met geringe (!) hoogteverschillen moet mogelijk zijn.

Dag één wordt beschouwd als een inloopdag. De zeventien kilometer leggen we probleemloos af. Dag twee is een ander verhaal. Zuslief krijgt last van haar knie bij het dalen. Omdat de pijn minder is wanneer ze teruguit loopt, verleggen we de route. Geen bospaden, maar asfalt. Na twintig kilometer echter maakt het niet meer uit. Haar knie is te pijnlijk om de resterende tien kilometer af te leggen.

Pijnstillers blijken niet te helpen en ook de nachtrust biedt weinig soelaas. We besluiten onze tocht af te breken. We zijn daarin eensgezind.

“Baal je niet”, is de vraag van vrienden. Nee, we accepteren beiden zoals het is. Dat maakt het leven een stuk aangenamer.

De verkoop van tafelzilver, zoals geopperd door Wientjes is onderwerp van gesprek in huize R&L. Het leek R wel een goed idee. Mijn argument dat hiermee geen structurele oplossing is gevonden voor het gat in het huishoudboekje van de staat, vindt hij niet steekhoudend. Pas nadat het hetzelfde argument ook op het nieuws werd genoemd, kreeg ik erkenning. Naast het feit dat de markt stil ligt en de banken dan voor een appel en een ei verkocht zouden worden, is er nog een ander aspect dat tegen verkoop pleit. De mogelijke koper van beide banken mag van de Mededigingscommissie geen Nederlandse bank zijn. Er moet voldoende concurrentie zijn en voor de consument iets te kiezen blijven. De koper wordt dan automatisch een buitenlandse bank die onder toezicht komt van De Nederlandse Bank. Zwartgallig ben ik zeker niet, maar het Icesave debacle ligt nog vers in mijn geheugen.

Naast het vijfsterrenhotel Karel de Vijfde is een enorme luxe touringcar geparkeerd. Jumbocruiser staat er met koeie letters op. Een elektriciteitskabel loopt van de bus naar een stopcontact van het hotel. De gordijntjes op de chauffeursplaats zijn dicht. Het getinte glas van de overige ramen geven niets vrij van de binnenkant.

Slapen de toeristen in het hotel en moet de chauffeur maar in de bus slapen? Daar heeft het alle schijn van. Hoe luxe de bus ook is, het staat in schril contrast met de luxe van het hotel. Mag hij dan tenminste wel aanschuiven voor een ontbijtje?

Over 20 jaar sterft niemand meer aan kanker! Van de 518 verschillende soorten pillen die hiervoor nodig zijn, gaat de farmaceutische industrie bloeien als nooit tevoren. De werkzame pil dient namelijk wel levenslang geslikt te worden. Daar wordt de industrie blij van.
Als het minister Schippers al lukt om de kosten van de gezondheidszorg de komende jaren terug te dringen, dan is dit de tegenvaller waar ze nu al rekening mee kan gaan houden.

Manfred Spitzer is zo'n naam die vraagt om een Sprits. Helemaal als het de auteur van de bestseller ‘Digitale dementie’ blijkt te zijn. Zijn hele betoog is te lang voor een Sprits maar in het kort raadt hij ouders aan hun kleuters zo min mogelijk bloot te stellen aan computers.

Vooral jonge ouders adviseer ik het artikel in de Volkskrant te lezen (ook op volkskrant.nl te vinden).

Slechts één quote. "Over twintig jaar zullen we zien tot welke catastrofes dit leidt. Dan zit je met pijn in je borst tegenover een jonge arts die zich omdraait naar zijn scherm. Even googlen op het woord 'hart'."

Eindelijk laat het weer het toe. Dus afgelopen weekend wordt de nieuwe tent opgezet op het openbare veldje achter ons huis. Veel commentaar van langslopende mensen.

Gaan jullie kamperen? Waarheen? Oh naar Ierland? Ja, dan heb je wel een goede waterdichte tent nodig. Mooie tent hoor. Waar gekocht? Hebben jullie hiervoor een bouwvergunning? De gemeente Utrecht doet namelijk altijd moeilijk. Maar daar weten jullie natuurlijk met jullie monument alles van. Ervaringsdeskundigen als het ware.

Al met al blijkt de tent zeer eenvoudig op te zetten. De buurtpraatjes vragen meer tijd. Heel gezellig, dat wel.

Waar de ene persoon goed is met cijfers is een ander beter met woorden. In beide ben ik niet echt goed. Soms waag ik me aan een cryptogram, maar als ik het woord niet meteen zie, haak ik vrij snel af. Een echter puzzelaar zal ik nooit worden. Veel doen helpt wel. Daar zit ‘m nou net de clou. Ik doe het niet vaak genoeg.

Gek genoeg kijk ik wel elke zaterdag even naar de crypto van Meulendijks. Die gaat me eigenlijk altijd boven de pet. Als ik één woord meteen zie, ben ik de koning te rijk. Dit keer is zo’n dag. Twee woorden vind ik zelfs. Ze zijn grappig. Een Sprits waard.

De eerste: Fraaie afscheidsbrief van een PvdA-coryfee (9 letters). Oplossing: pronkstuk.

De tweede:  Hoort aan het been van een zeurpiet (8 letters). Oplossing: zeurkous.

Mijn dag is weer goed.

Kijken is niet hetzelfde als zien. Dat hoef ik niemand uit te leggen. Loop je ’s ochtends, als iedere andere morgen, blindelings dezelfde route dan kijk je, maar zie je niets.

Vandaag vangt mijn oog iets op en blijft haken. Zie ik dat goed. Een theepot op het dak? Gisteren stond die er nog niet. Welk cultureel evenement wordt hiermee aangekondigd? Hoe groot is dat ding wel niet? Vijf tot zes meter hoog minstens.

Kijk! Dat heb ik nou eens mooi gezien.

Nog net niet elke dag maar wel minimaal 1keer per week is ons pensioen onderwerp van onderzoek en discussie. Door de vakbonden is nu een nieuwe tenenkrommende constructie voorgesteld. Een poldervariant die over 10, 20 of 30 jaar niet meer is uit te leggen. Het triggerde mij om de volgende rigoureuze oplossing aan te dragen voor het betaalbaar houden van de pensioenen.

Op dit moment is de pensioenpremie aftrekbaar om de latere pensioenuitkering te kunnen belasten met inkomstenbelasting. Dat heeft veel voordelen maar vooral de hogere inkomens.

In mijn voorstel is de pensioenpremie niet meer aftrekbaar. De pensioenuitkering in de toekomst is dan onbelast. Wat zijn de voordelen:

- er wordt meer inkomstenbelasting geïnd

- deze hogere geïnde belasting stroomt nu direct de schatkist in.

Voor de pensioenfondsen is dit voorstel budgetneutraal. Voor de schatkist is het voordeel dat het begrotingstekort teruggedrongen kan worden.

Ongetwijfeld zal deze omslag tijdelijk de nodige compensatieconstructies opleveren, maar die zijn er nu ook al in de vorm van toeslagen, bijstand en wat al niet meer.

Kunnen de beslissers ‘omdenken’, de omslag maken?

Eindelijk is het dan zomer. Blije gezichten, de winter duurde lang dit keer. Van de ene op de andere dag is het blote benen weer. En niet alleen de benen komen tevoorschijn. Zonder gêne worden plots lichaamsdelen zichtbaar die in de overige seizoenen nog bedekt waren.

Het is erg onthullend, ontluisterend zelfs. Waar in andere seizoenen iedereen zijn best doet er een beetje mooi bij te lopen, gaan nu de kleren uit. Zo min mogelijk kleding, is het devies. Maximaal genieten van de zon.

Het ziet er niet uit!

Gisteren was de laatste dag van de examens. Opluchting en spanning. Wachten op de uitslag. Genoeg reden voor een examenfeest? Blijkbaar wel want de parties zijn gestart. lees ik in de krant.

Vroeger (?) waren de feesten ná bekendmaking van de uitslag. Was je geslaagd dan gaf je een feest. In een weekend liep je zo een aantal feestjes af. Was je gezakt, dan sloot je jezelf op voor de herexamens.

Toch vreemd dat je al feest viert zonder te weten of je geslaagd bent.

Hedonistisch? Nou nee, You only life once!

Zijn ze al gesignaleerd, de nummerplaten met de nieuwe letter-cijfer-combinatie? Dat kan nu niet meer lang duren. Wordt het één cijfer, 3 letters, 2 cijfers of 3 letters, 2 cijfers, 1 cijfer, of de combinatie 3-1-2?

2-1-3 is ook trouwens ook mogelijk.

Wat is dat toch met obsessies? Waarom let ik op kentekenplaten? Een antwoord heb ik er niet voor. Is de obsessie groot genoeg voor een afkickprogramma of een pgb? Ik vermoed het niet. Zolang ik een ander niet hinder of mijzelf geen schade berokken, is het te overzien en te behappen. Mijn neuroosjes blijf ik gewoon goed onderhouden!

"De hele week is er niet één keer een kaartjescontrole geweest. Dat is toch raar! " De verontwaardiging druipt ervan af.

Ik laat de opmerking even tot me doordringen. Wat wil de spreker hier zeggen? Bedoelt hij: je hoeft alleen te betalen als er gecontroleerd wordt? Betalen voor een service (het vervoer in dit geval) lijkt míj niet meer dan normaal. Of er controle plaatsvindt of niet moet niet uitmaken.

Persoonlijk ben ik overigens wel voorstander van gratis openbaar vervoer. Maar dan voor iedereen. Goed voor het milieu, want één ding weet ik zeker, wanneer er niet voor betaald hoeft te worden, wordt het druk op het spoor. Ik vrees alleen dat de NS en ProRail die toeloop dan niet aan kan.

Ze zijn gevonden. En hoe nu verder?

In de media lees ik "... De komende dagen wordt samen met maatschappelijke organisaties en de gemeente bekeken hoe dit verdriet vorm gegeven moet worden ...".

Hoezo? Graag verwijs ik naar de woorden van Boudewijn Buch naar aanleiding van de moord op Pim Fortuyn. Dus niet weer een stille tocht. Niet weer bloemen op de plaats van het misdrijf. Ook geen deskundigen bij Pauw en Witteman, geen DWDD. Alsjeblief geen emo-TV of media-circus. Boudewijn Buch indachtig. Het is al verschrikkelijk genoeg.

"Beeldig. Echt, deze staat u ook beeldig. Als het u niet zou staan, zou ik het ook zeggen hoor", hoor ik vanachter het paskamergordijn. Een iets zwaardere stem vervolgt "Dan neem je ze gewoon allebei".
Even later stap ik het pashokje uit en zie de verkoopster. De klant in kwestie is niet in beeld. Misschien maar beter ook, gezien de kledingkeuze van deze verkoopster. Ik heb niets gekocht in deze winkel.

Examentijd. Als gesjeesde Havist kan ik weinig anders doen dan gaan werken. Jeugdwerkeloosheid is nog niet uitgevonden en ik ga direct aan de slag als administratief medewerker. Na een aantal jaren komt de wroeging en de wens om een vak te leren. Ik meld me aan bij De Kopse Hof in Nijmegen. Met een toelatingsexamen moet het vereiste HAVO-niveau worden aangetoond. Examen moet worden gedaan in Nederlands, Engels en een aantal voorgeschreven boeken.

Tijdens het examen sla ik dicht. Zelfs de Nederlandse tekst die wordt voorgelegd dringt niet tot me door. Thuisgekomen lees ik de tekst nog eens door. Deze blijkt te gaan over examenvrees. Geen wonder dat het niet tot me doordringt. Natuurlijk word ik niet toegelaten tot de opleiding.

Examenvrees wordt tegenwoordig bestreden met een pilletje. Dat wisten we destijds nog niet.

Jammer? Misschien. Misschien ook niet. Een goede maatschappelijk werkster zou ik niet geworden zijn. Maar gelukkig is het toch wel goed gekomen met mij en mijn loopbaan.

Wat weten we nog van het platteland? Van het boerenbedrijf om preciezer te zijn. Behalve dan de (economische) berichtgeving in de krant over schaalvergroting, melkquota, ziektes en de opkomst van biologisch boeren. Het blijft papieren kennis.

Vandaag heb ik het geluk een kijkje te mogen nemen in een boerenbedrijf. Een rondleiding door de eigenaar zelf, een jonge boer die met veel trots en passie vertelt over zijn bedrijf.

Voordat hij ons dat kijkje in de keuken geeft , vertelt Willem hoe hij van 's morgens 7 tot 's avonds 9 of 10 uur bezig is. We hadden geen idee. Wat een werk dat de hele dag verzet moet worden! We zijn onder de indruk. 7 dagen per week, 52 weken per het jaar.

Tijdens de rondleiding horen we over de investeringen die gepaard gaan met de bedrijfsvoering. De administratie van de dieren zelf, de menging van het voer en de administratie die daarbij hoort. Van de enorme verplichtingen die moeten worden aangegaan zou ik slapeloze nachten hebben. Grote bewondering voor de (jonge) boer en zijn bedrijf.

Een wandelweekend met een gezellig stel dames brengt me weer in een aantal hotels. Bij de laatste overnachtingsplek krijg ik een deja vu. Ik weet zeker dat ik nog nooit in dit hotel heb overnacht. Toch herken ik de kamer en de inrichting.

Zijn er misschien architecten die zich gespecialiseerd hebben in hotels? Bestaat er een Ikea voor hotelmeubilair? De bedden, het zitje, het kastje met TV, de staande lamp, de bedlampjes, de (ingebouwde) klerenkast en de badkamerinrichting. Ik ben ermee bekend. Niet mooi, niet lelijk. Een beetje saai.

Een enkel element valt uit de toon. Is anders dan anders. Badlakens en handdoeken in hotels zijn zacht. Hier word ik verrast door ouderwets harde handdoeken. Deze zijn niet door wasdroger of wasverzachter aangeraakt. Kijk, dat vind ik nou weer bijzonder. Toch even anders.

Een malse regenbui. Die gedachte dringt zich op, lopend in de regen. Maar waarom denk ik aan 'mals' als bijvoeglijk naamwoord bij deze regen? Mals is zacht, sappig en verkwikkend. Het gebruik van een bijvoeglijke naamwoorden let nogal nauw. Bij foutief gebruik kunnen pijnlijke situaties ontstaan. Zelfs ruzie. Denk maar eens een mals kippetje.

Maar hier en nu, in deze bui, heeft mals slechts positieve gedachten. Groei, bloei en groen. Een lekkere fikse lentebui. Lekker, ook zo’n bijzonder bijvoeglijk naamwoord waar veel over te zeggen valt.

Als ik aan oude mensen denk, dan denk ik niet aan mezelf. Oude mensen zijn wat minder flexibel. De dag voorafgaand aan een uitje kunnen ze geen andere dingen aan hun hoofd hebben. De dag na een uitje moeten ze even bijkomen. Ze zijn zenuwachtig als ze met de trein moeten en vergeten nogal eens wat.
Vanwaar dit betoog? Omdat ik constateer dat ik mijn zelfbeeld maar eens moet gaan aanpassen. Het beeld van de reislustige oudere jongere die graag de rugzak of tas pakt voor een weekendje weg. Vandaag sta ik ruim op tijd op het station met rugzak maar zonder weekendtas waar ik die toch echt ingepakt heb klaar gezet.
Gelukkig ben ik nog zo fit dat ik binnen 30 minuten op en neer naar huis kan om de weekendtas te halen.  Kom ik uiteindelijk slechts een kwartier later aan want ik was immers een kwartier te vroeg!
Hoe oud ben ik eigenlijk?

Waar was jij op 22 november 1963 of op 11 september 2001? Afhankelijk van je leeftijd weet je van beide data nog precies waar je was en hoe het nieuws tot je kwam. Weet je het ook van 27 april 1967?

Op genoemde datum lag ik op de kinderafdeling van het St. Jozefziekenhuis in Eindhoven. Te groot voor de kinderafdeling maar te klein voor de vrouwenafdeling. Vroeger lagen mannen en vrouwen nog op afzonderlijke afdelingen, zaten vrouwen rechts en mannen links in de kerk, maar dat terzijde. Zes weken plat op bed, herstellend van een schedelbasisfractuur.

Hoe laat het precies was, weet ik niet meer, maar op enig moment komt een verpleegkundige (een zuster heette dat) jubelend de zaal op. " Het is een jongetje. Het is een jongetje". Als ik toen niet op die ziekenzaal had gelegen had ik nu niet geweten wanneer WA was geboren en al helemaal niet hoe oud hij vandaag is geworden.

Ezelsbruggetjes helpen je om iets onthouden. Sommige ezelsbruggetjes zou je ook zomaar weer willen vergeten.

Martin Bril introduceerde rokjesdag. Zelden draag ik rokjes, maar ik snap wel wat hij heeft bedoeld. Iets vergelijkbaars heb ik met jassen. Nu 's nachts nog temperaturen tegen het vriespunt worden gemeten, is het om half acht 's ochtends nog gewoon koud. De jas met sjaal zijn niet overbodig. In de loop van de dag stijgt de temperatuur zodanig dat de gekozen (winter)jas eigenlijk al snel weer te warm is.

Wanneer verruilt de Nederlander massaal zijn winterjas voor een lichter exemplaar? Wanneer is het dus jas-ruil-dag?

Vandaag heb ik nog mijn winterse variant nodig maar terloops zie ik al windjacks om me heen verschijnen. Het zal nu niet meer lang duren voordat mijn zomerjas uit de kast komt.

Persoonlijk heb ik niets met het koningshuis. Ze hoeven van mij niet weg, dat nou ook weer niet. Een gekozen opperhoofd van het land is tenslotte ook niet alles. Voorbeelden genoeg in de wereld die dat verduidelijken. En goedkoper zal het er ook niet door worden.

Aan de poespas en activiteiten die rondom de aanstaande kroning zijn gepland, zal ik dan ook niet deelnemen. Toch moet ik bekennen dat ik gisteren wel op YouTube heb gekeken naar het Koningslied. Ik was helemaal perplex. Zo'n abominabel slechte tekst, dat kan niet waar zijn! Zoiets gun je zelfs je grootste vijand niet. Ik schaam me dood. Tot dat moment had ik nog geen reacties gehoord of gelezen. Ben ik de enige die er zo over denkt? Surfend op internet, blijkt al ras dat er veel meer mensen dezelfde mening zijn toegedaan.

Ben je ook tegen? Teken dan snel de petitie.

Lopend op de markt zien we een kraam waarachter een klein busje staat geparkeerd. De achterklep staat open. In deze chaos zal je niet snel de juiste maat vinden, merken we op. R wil graag een foto. Altijd bruikbaar in een of andere presentatie, is zijn commentaar. Terwijl ik de foto maak, komt de marktkoopvrouw op ons af en ze vraagt waarom we een foto maken. Deze goedlachse Poolse dame spreekt zeer goed Nederlands en we raken snel aan de praat. De veronderstelde chaos blijkt gepland. Zij weet precies waar alles ligt, “…maar dieven zullen niet weten waar te beginnen”, beweert ze.

Zonder overgang maakt ze de stap naar de keuken. "In die fraaie dure keukens van Nederland, mooi opgeruimd, kan de Nederlandse vrouw nog niet eens gewoon brood bakken”. Ze kijkt mij verontschuldigend aan. “Geef mij maar een klein rommelig hokje met overal hangende kruiden en ik creëer de heerlijkste maaltijden”. In een adem gaat ze door en begint over het baren van kinderen in het westen. Met haar enthousiasme en vrolijkheid kan ze zo uren doorgaan, dus nemen we lachend afscheid. Een vrolijke chaos, deze dame. Past helemaal bij haar kraam.

Grote gele pijlen op de stoep. Een speurtocht. Geen onzichtbare GPS-zoektocht naar een schatkist. Nee, de echte, met pijlen van krijt. De laatste tocht die ik heb uitgezet is nog niet zo lang geleden. Op een Tweede Kerstdag. Aldus mijmerend loop ik naar het station.

Een buitenactiviteit in de kou die honger opwekt. Wat er op tafel is geserveerd, is niet blijven hangen. De beleving van de speurtocht wel.

Een actievoerder ben ik niet. Degene die mij kent zal me eerder introvert dan extrovert noemen. Toch zou ik het soms wel van de daken willen schreeuwen. "Kijk dan toch! Zie wat er gebeurt!" Marktwerking in de zorg is zo'n onderwerp. Meer en meer bepalen de zorgverzekeraars wat goed voor ons is, niet de artsen en verpleegkundigen.

Op dit moment ligt er een wetswijziging voor van de Zorgverzekeringswet. Hierin wordt een artikel geschrapt dat bepaalt dat jij en ik zelf mogen kiezen door welke arts we behandeld willen worden.

Weer een stap verder in de marktwerking. De verzekeringsmaatschappij gaat het meer en meer bepalen wat goed is voor jou en mij. Ik vind dat geen goede ontwikkeling.

Dit medium zal geen actiekrant worden. Toch gebruik ik het nu om het van de daken te schreeuwen. "Kijk dan toch! Zie wat er gebeurt! Teken deze petitie!"

Vier mei is in Nederland bekend als Dodenherdenking. 4MEI is ook de afkorting voor de kleurstof van cola. Deze informatie lees ik in het bericht waarin bekend wordt gemaakt dat CocaCola en Pepsi Cola hun recepten gaan wijzigen. De kleurstof cola bevat 3-5 keer de maximale hoeveelheid 4MEI. Deze stof is in Californië geregistreerd als kankerverwekkend. De Amerikaanse koepel van frisdrankenorganisaties en de voedsel en warenautoriteit AFM haasten zich te melden dat er geen gezondheidsrisico's zijn voor de mens omdat de testen gedaan zijn op muizen.

Nu is het wachten op de schadeclaims voor kanker ontstaan door cola in de afgelopen jaren.

Voor woon-werkverkeer maak ik gebruik van de trein. Het station is vanaf beide locaties op loopafstand. Ten opzichte van mijn collega's bevind ik mij in een luxe situatie. Eenmaal op m'n werkplek heb ik dus geen vervoermiddel ter beschikking. Vandaag moet ik voor mijn werk op een andere plek in de stad zijn. Via OV9292 zoek ik uit hoe ik er moet komen. Een collega biedt mij echter zijn auto aan. Dat is wel heel aantrekkelijk want dan kost het me veel minder tijd. Zijn aanbod neem ik met beide handen aan. Ik realiseer me hoe bijzonder dit aanbod is. Hij heeft vertrouwen in mij en mijn rijstijl. Wat geeft dat een heerlijk gevoel!

R vraagt mij te helpen bij het oplossen van een mysterie. Het mysterie van de in de was verdwenen sokken. Zelf draag ik nauwelijks sokken dus herken ik het probleem niet. Bij het opruimen van de was constateert hij regelmatig dat hij één sok niet kan koppelen. En hij heeft medelijden met die sok. Zo eenzaam tussen al die paren. Soms vindt hij er een terug en kan hij de twee gelukkig weer verenigen. Maar vaker nog liggen een aantal sokken zielig te wezen tussen de paren.

We besluiten de vraag te googlen. En waarachtig. Niet één maar bijna 80.000 hits.

Het mysterie wordt dus ruim herkend. We zijn niet de enige. Dat verzacht al enigszins. Vele vindplaatsen worden genoemd zoals in een kussensloop, dekbedovertrek of in een broekzak. Zelf geeft R aan dat het ook nog zou kunnen dat hij zelf verkeerde sokken heeft samengevoegd waardoor er twee eenlingen overblijven. Toch lijkt het erop dat de wasmachine sokken laat verdwijnen. Als oplossing wordt meermaals het sokkenzakje genoemd. Dat gaan we dan voortaan maar doen.

Maar wat moet ik nou met de wetenschap dat er inmiddels toch een aantal sokken in de wasmachine zijn verdwenen? Van mijn 8 jaar oud exemplaar heb ik de filter nog nooit opengemaakt. Ik begin me nu wel zorgen te maken over een vastlopende of overlopende, lekkende wasmachine!

Een van onze volgende klussen is het herinrichten van ons washok zodat het filter kan worden geopend. En dan kijken of er sokken tevoorschijn komen.

Mandela. Het symbool van vrijheid en anti-apartheid is weer opgenomen in het ziekenhuis. Inmiddels 94 jaar oud. Zuid-Afrika en de rest van de wereld spreken de hoop uit dat hij snel weer zal herstellen.

Ze kunnen hem niet loslaten, kunnen hem niet laten gaan. Een levende legende mag niet overlijden. Maar ik gun hem rust en vrede om te sterven.

Gelukkig ben ik geen icoon.

“…en blond, gebleekt haar, zo lang dat ze er een staart van had kunnen vlechten …., langs haar linkerwang afhangend over haar linkerschouder…”.

Bij het lezen van deze zin realiseerde ik me dat, naast kleding en schoeisel, ook haardracht tijdgebonden is. Dat wist ik natuurlijk wel alleen was ik het even vergeten. Deze zin uit het boek van W.F. Hermans zet me in een klap terug in de tijd.

Mijn haren waren niet lang genoeg voor deze vorm van vlecht. Een sensuele haardracht, al kende ik dat woord destijds nog niet. Plots zie ik weer mijn zussen met hoog getoupeerde vogelnestjes. Mijn broers met achterovergekamde haar, op zijn plaatst gehouden door brylcreem. Een aantal jaren later de permanentjes in soorten speciaal voor jonge vrouwen. Van golvend tot kroes. En broers met haren langer dan het mijne.

Een reis door de tijd. Wat is lezen toch heerlijk.

De winterslaap in de trein is weer voorbij. Twee collega's komen druk pratend binnen en komen naast mij zitten. Uit het gesprek kom ik te weten dat ze onderzoek doen. Onderzoek waarbij de proefpersonen bloed moeten afstaan en het bloed wordt onderzocht naar nicotine. Niet alleen technische details van het laboratoriumwerk komen aan bod. Ook de statische verwerking van de resultaten worden breed uitgemeten. Gratis college onderweg.

Leerzaam zijn ze, die treinritten.

Een winkel voor het leasen van jeans. Dat is de kop van een artikel in de Volkskrant. Zo'n onderwerp trekt mijn aandacht. Een nieuwe vorm van duurzaamheid? Onder de kop een prominente foto van de winkel met klanten. Mijn oog wordt getrokken naar de foto. Hè?! Dat ben ik! Snel scan ik het artikel. Het betreft een winkel in Utrecht. Dat zou kunnen. De zaak is in de Hardebollenstraat. Wie Utrecht kent weet wat er te koop is in de Hardebollenstraat. Mij zul je daar niet snel zien. Een jeanswinkel heb ik daar al helemaal niet verwacht. Die persoon op de foto, dat ben ik dus niet. Een dubbelganger! Ik moet er toch eens heen, naar die winkel. Op zoek naar mijn dubbelganger.

Gekken en dwazen schrijven hun naam op muren en glazen.

Dit komt bij mij op wanneer ik graffiti zie.

Hij heeft zelfs betaald voor zijn hotel, klinkt het. Alsof dat zo bijzonder is. Iedereen moet toch betalen als hij overnacht in een hotel. Waarom zou hij, de nieuwe paus, dan niet betalen? Of is het zo dat de heren van de kerk dat niet gewend zijn? Kost en inwoning altijd en overal gratis. Als dat zo is, dan snap ik dat het Vaticaan zo puissant rijk is.

Wie kent ze niet? De oudjes van Young At Heart? Tachtig of zelfs negentig jaar oud, vol overgave popmuziek zingend. Nooit gezien of gehoord? Ga dan toch maar even naar YouTube. Geweldig!

Een programmamaker van BNN vindt ze ook fantastisch. Zelfs zo fantastisch dat hij een Nederlandse variant maakt. De Golden Oldies. Het klinkt ook zo Nederlands! Slecht een korte impressie is voldoende om te constateren dat Young at Heart niet wordt geëvenaard. Spijtig.

Waar zit 'm dan het verschil? De arrangementen misschien? Het zangtalent van de oudjes? Nee. Young at Heart is ontstaan uit liefde voor mens en muziek. Golden Oldies is slechts een televisie-format dat draait om kijkcijfers.

Er zijn nieuwe verkeersregels ingevoerd! Ik wist het niet. Blijkbaar overheen gelezen in de krant of niet gezien op het Journaal. Het heeft er alle schijn van dat jongeren andere verkeersregels hebben geleerd. Het zou natuurlijk ook een methode kunnen zijn om de vergrijzing het hoofd te bieden.

Verkeersborden, verkeersregels? Ze worden genegeerd? Anders geïnterpreteerd?

Wanneer zelfs ouders, met kleine kinderen op fietsjes, tegen het verkeer inrijden, dan moet het wel waar zijn. Ze riskeren toch niet zomaar het leven van hun kind? Want natuurlijk zijn zij het goede voorbeeld voor hun kroost.

Het moet aan mij liggen. Ik ga me snel de nieuwe verkeersregels eigen maken.

Schaalvergroting Meavita (zorg). Schaalvergroting Vestia (woningcooperatie). Schaalvergroting Amarantis (onderwijs). We weten waartoe het heeft geleid. En nu dan schaalvergroting van provincies en gemeentes?

Minister Plasterk, beste Ronald,

Trek lering uit de fouten van het verleden. Stop met uw idee om de provicies en gemeentes samen te voegen. Schaalvergroting in deze omvang is niet meer de oplossing voor kostenbesparing.

Het is bijzonder wanneer je een kapper vindt die jouw pruik altijd naar tevredenheid weet te knippen. Koesteren, moet je zo'n kapper. In mijn geval is het al meer dan 10 jaar een kapster. Angela. Angela is actief onder de naam "Schaar in je haar". Na haar zwangerschapsperiode, waarin ik gedwongen "vreemd moest", is ze nu weer volop in de running. Nee, ik kan haar niet aanbevelen want ze heeft een klantenstop.
Angela is een artistieke kapper. Ze heeft lef. Niet alleen met haar. Angela schildert namelijk niet onverdienstelijk. In haar zaak hangt eigen werk.
En vandaag heeft zij mij weer geknipt. Ik heb me overgeleverd aan haar ideeën. Het is weer top! Oh ja, natuurlijk werkt ze met het diervriendelijke product Oolaboo. Een beetje reklame mag! Toch?

Een van mijn Spritslezers dient een klacht in. Ze heeft een Sprits gemist. Een Sprits gemist? Ja, geen Sprits over paardenvlees. Van een slagersdochter had ze toch wel een Sprits verwacht over dit schandaal.

Oké.

De commotie om paardenvlees is enigszins vreemd. We hebben boter op ons hoofd. Want wat weten we eigenlijk nog over ons voedsel? Het gaat, als we eerlijk zijn, niet alleen over paardenvlees. Ons voedsel zwerft de hele wereld rond voordat het op ons bord terecht komt. Dat is weinig logisch en allerminst duurzaam. Maar zijn we geneigd de ommezwaai te steunen en te omarmen door een eerlijke prijs te betalen voor ons eten? Ons te beperken tot groenten van het seizoen en vlees van de groene slager? Nog niet in Utrecht, maar Marqt is een supermarkt die al volgens deze formule werkt. Hopelijk is er binnenkort ook een Marqt in Utrecht.

De uitslag van de verhalenwedstrijd van de AVRO Opium is binnen. In totaal 2500 inzendingen zijn beoordeeld. Mijn verhaal "Verzamel-woede" behoort niet tot de 10 genomineerde. Toch word ik uitgenodigd voor de uitzending op 9 maart omdat mijn inzending het nét niet heeft gehaald. Net niet gehaald, dus bijna wel! Ik groei van trots. Dat je blij kan zijn van een afwijzing!

De discussie over de eigen bijdrage voor bewoners van een verpleeginstelling dreigt te stranden in een ordinaire erfeniskwestie. Wat te doen om het gespaarde geld van pa of ma niet te hoeven uitgeven aan kosten voor zorg.

Na een aantal interviews met "getroffenen" te hebben beluisterd, viel bij mij een kwartje. De oudere generatie spaarden voor "je weet maar nooit". Altijd een appeltje voor de dorst achter de hand. Maar dit is toch de dorst, is mijn conclusie.

Probleem is wel hoe om te gaan met spaargeld dat in stenen zit. De oplossing is simpel. De eigen bijdrage die niet direct kan worden betaald, wordt een schuld aan de Staat die ingelost kan worden bij verkoop of betaald uit de erfenis.

Zo wordt het appeltje voor de dorst tenminste goed gebruikt.

Buurthuizen verdwijnen, kopt de Volkskrant gisteren. Zo ook in onze wijk. De gemeente Utrecht kondigde medio vorig jaar de bezuinigen aan op welzijnswerk. Dit betekent het faillissement van de beheerder van ons buurthuis. Het buurthuis waar Grachtensmart al 23 jaar wekelijks een ruimte huurt. De aankondiging van de Gemeente activeert de buurtbewoners en huurders van het pand. Kunnen we dit niet zelf beheren? Een enthousiaste groep mensen gaat aan de slag. Ruim 6 maanden na de aankondiging zijn de contouren zichtbaar. Het begint erop te lijken dat vanaf augustus de nieuwe stichting het beheer kan gaan overnemen. Sinds 2 maanden draag ook ik mijn steentje bij. Ja, want zeg nou zelf. Wie wil er na 23 jaar nog naar een andere ruimte verkassen? Daar kom je voor in beweging! Lekker bezig, zullen we maar zeggen.

Als u dit leest ben ik overleden. Deze tekst laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Enorme billboards met foto's van jonge mensen. Maar waar gaat de campagne over? Welke doelgroep?

Na nadere bestudering blijkt het om ALS te gaan. Een zeer zeldzame ziekte waarvoor nog geen medicijn gevonden is. Het aantal mensen dat overlijdt aan deze ziekte is beperkt, lees ik op internet.

Deze confronterende campagne moet mensen overhalen te doneren. Gaan ze/we dat ook doen door deze aanpak? Ik vraag het me af.

Onze donaties worden gebruikt voor marketing en communicatie lijkt het, in plaats van onderzoek.

Een moeras. Een luchtbel komt boven en laat een kleine rimpeling achter.

Het moeras is mijn geheugen. De luchtbel een leuke herinnering die plots opduikt. De rimpeling mijn glimlach. Naarmate we ouder worden, wordt het water donkerder en ontstaan er vaker luchtbellen.

De eerste kalverliefde, de herinnering borrelt op in de lentelucht. Ik zit in de eerste klas middelbare school. Mikpunt van adoratie is die éne en énige knul op school, die ook bij mij in het dorp woont. Een vijfde klasser. Op een dag heb ik geluk. Mijn fiets heeft een lekke band en hij biedt hulp! Ik mag bij hem achterop en hij voert mijn fiets, sterk als hij is, tegelijkertijd mee. Wow. Eenmaal achterop, mijzelf voorzichtig aan hem vasthoudend, ruik ik zijn jas. De verliefdheid verdwijnt als sneeuw voor de zon door de geur van de jas. Hij stinkt.

Laat maar komen die luchtbellen!

Devaluatie kennen we voornamelijk uit de financiële wereld. Toch herken je devaluatie ook in onze taal. Woorden en begrippen die hun waarde verliezen. Door frequent gebruik worden ze sleets. Het woord dat nu snel zijn waarde zal verliezen is excellent. Onlangs zijn de excellente scholen bekend gemaakt. De universiteiten kende het begrip al. Bedrijven zijn de starters van "customer excellence". Maar hebben wij als consument daar veel van gemerkt? Behalve dan dat elk bedrijf een call centers heeft ingericht waar je alles behalve als klant wordt behandeld? Is daar, voor ons als consument, een betere service door ontstaan? Het tegendeel lijkt waar. Bedrijven zijn vooral en voornamelijk met zichzelf bezig.

Van cost based via core competence naar human capital en quality management. Gelukkig dat er na deze managementhypes een nieuwe goeroe zal opstaan die een nog betere koers predikt.

En toch, waar draait het allemaal om? Het is immers bekend dat de menselijke maat als adagium uiteindelijk het beste werkt. Kunnen we de multinationals daarvan overtuigen?

Licht gespannen loopt mevrouw Appel de Apple-store binnen. Zouden ze erin trappen? Of het accepteren? Tja, waarom eigenlijk niet? Iets vergelijkbaars heeft ze eerder gedaan bij de aankoop van haar bril.

Ze wordt herkend door de verkoper. "Ik kom het opnieuw proberen", zegt ze bij wijze van opening. "U weet dat ik uw naam moet noteren?" "Ja zeker". De jongeman pakt het gewenste artikel uit de kast en loopt naar de kassa. "Uw naam?". "Appel". Zonder blikken of blozen wordt de naam ingetypt. Het adres dat mevrouw Appel vervolgens opgeeft, klopt natuurlijk niet.

Na de afronding van de aankoop waag ik nog een poging bij de chef, maar het heeft geen nut. Zíj zijn overtuigd van mijn ongelijk. Het druipt van hun gezichten. Ze vinden mij gewoon een lastige klant.

Service en klantgerichtheid. Bestaan deze begrippen niet meer? Nee, het draait alleen nog maar om datamining en marketing. Maar accepteren we dat?

Vandaag loop ik een winkel met Apple-speelgoed binnen. Een bewuste koper als ik weet wat-ie wil, dus stap ik direct naar de kassa. Na het doen van mijn bestelling, loopt de verkoper naar de kast waar het door mij gewenste artikel keurig achter slot en grendel ligt. De speciale aanbiedingen die nog worden aangeboden, weiger ik beleefd.

"Wat is uw naam?" "Waar heeft u mijn naam voor nodig", vraag ik verbaasd. "Anders kan ik u niets verkopen" is daarop het antwoord. Belachelijk. Ik wind me op. "Als ik een pak koffie koop of een jas hoef ik toch ook niet eerst te zeggen wie ik ben! Ik neem geen abonnement, geen betalingsregeling. Gewoon een aankoop à contant". De verschrikte verkoper belt zijn chef om te vragen of het ook zonder kan. Het telefoontje leidt niet tot aanpassing van het verkoopbeleid. Met lege handen loop ik de winkel uit.

Jammer dat ik niet ad rem ben. Ik had moet zeggen dat ik Appel heet of Peer.

Bij mij in de buurt zwerven veel katten. Geen zwerfkatten, daarvoor zijn ze te goed doorvoed. Voor hen dient mijn tuin als kattenbak. Daar ben ik niet van gediend. Mijn ergernis groeit. Hoe geraak ik van deze stress verlost? Mijn vriendin brengt de oplossing. Haar buurman kent dezelfde stress. Buurman-lief heeft de kattenbezitters in de buurt aangeschreven en het probleem voorgelegd. Hij zag een aantal oplossingen om te voorkomen dat ze bij de Rijdende Rechter zouden belanden. Oplossing 1 was gif in de tuin, maar dat leek hem toch wat rigoureus. In optie 2 gaf hij de buren de kans mee te betalen aan een afschrikmethode. De middeltjes die hiervoor al op de markt zijn, wist hij, zijn onvoldoende werkzaam gebleken. Hij zou zelf iets ontwikkelen. Voor de lieve vrede gaat de buurt akkoord. Na een paar weken nodigt hij de kattenbezitters uit om zijn Willy-Wortel-apparaat te demonstreren. Hij heeft de werking ervan ook al gefilmd. Het effect is verbluffend en het filmpje hilarisch.

Ik voorzie een markt voor het apparaat! Ik wil best de eerste koper zijn en zelfs meewerken aan een reclamecampagne. Alles voor de lieve vrede in de buurt.

Nadat Prins Claus demonstratief zijn stropdas afgooide, volgden vele mannen. Het bovenste knoopje los. Nu, een aantal jaren later, zegt de mode dat er twee knoopjes los mogen. Onder het overhemd liefst geen Tshirt. Blote huid zichtbaar. Soms met borsthaar meestal zonder. Het mannen-decolleté is geboren.

Hoe ontwikkelt en verspreidt zoiets zich? Het helpt als VIP's gezien worden in de betreffende outfit. Zoals gisteren in DWDD. Van Nieuwkerk anders altijd met das. Plots zonder en twee knoopjes los. Nu duurt het niet meer lang of alle mannen dragen een decolleté.
Vrouwen, wat vinden we hiervan? Zitten we op zoiets te wachten?

Het is alweer een jaar geleden dat het korte verhaal “Foute vrienden” ontstond. Bij toeval (?) zag ik bij Opium de nieuwe oproep om deel te nemen aan de verhalenwedstrijd 2013. Dit keer het thema 'zwarte bladzijden, gouden randjes’. Een paar dagen heb ik gekauwd op het onderwerp, zonder veel inspiratie. Maar blijkbaar moest het even bezinken. Ook dit jaar heb ik het lef een verhaal in te sturen. Ben je nieuwsgierig en wil je het lezen? Dat kan via de website van Spritsjes.

Gezellig! Samen met een vriendin een avondje uit. Er draait een goede 5-sterren film in Louis Hartlooper. Even kijken of er plaats is. Gelukkig, nog precies twee plekken. Doen? Maar dan zitten we niet naast elkaar want het zijn de laatste plaatsen? Maar zo'n goede film en we zijn er nu toch? Oké.

Ik heb de conversatie tussen beiden niet gehoord, maar ik stel het me zo voor. De ene zit in de rij voor mij. De ander 10 rijen verderop. Vlak voordat de film begint bellen ze nog even met elkaar. Wat zeggen ze op de valreep? Tot straks of geniet of zo? Hoe deden we dat vroeger zonder mobile telefoon?

Wanneer je écht iets wil…….

In gedachte hoor ik “Waar een wil is, is een weg”, of “Ik kan niet ligt op het kerkhof en ik wil niet ligt ernaast”.

In de 6^de klas van de lagere school duimde ik (nog steeds). Met de linker duim, een belangrijke toevoeging. Tot grote ergernis van mijn ouders. Ze kregen me er niet vanaf. Totdat…

Ja, wat moest er gebeuren om dat voor elkaar te krijgen? De aanleiding is mijn Plechtige Communie. Mijn oudste broer geeft me een horloge cadeau. En horloges draag je links. Mijn redenering was simpel. Draag je een horloge dan ben je al groot en is het heel kinderachtig om nog te duimen. Vanaf dat moment heb ik nooit meer geduimd.

Wanneer je écht iets wil……

In elke boekhoudadministratie vindt voorafgaand aan de betaling van een nota een controle plaats. Is er geleverd wat is afgesproken en is het juiste bedrag gefactureerd. Sinds de introductie van de basisverzekering worden in de zorg facturen zonder tussenkomst van de patiënt betaald. Dit terwijl alleen de patiënt kan weten of de gedeclareerde verrichtingen zijn uitgevoerd. Tot op zekere hoogte weliswaar. Wat er onder narcose gebeurt moet je maar geloven, maar dat even terzijde. De NZa gaat nu controles uitvoeren omdat er signalen zijn dat te hoge rekeningen worden ingediend.

Ik pleit ervoor de patiënt een rol te geven in het proces. Stuur de nota altijd eerst naar de patiënt. Deze controleert de verrichtingen. Hij zal ook een kunnen doen op de hoogte van de rekening. Hiermee worden fouten en, erger nog, fraude voorkomen.

Vertrouwen is goed, controle beter. En voorkomen is weer beter dan genezen. Ook in de zorg.

Vandaag worden we wakker in een witte wereld. De NS heeft gisteren al gewaarschuwd voor minder treinen en ook de ANWB liet zich niet onbetuigd.

In de trein is het iets drukker als anders. Bij het vertrek van de trein roept de conducteur zowel in het Nederlands als in het Engels de bestemming om. Wanneer we het eerste station naderen horen we de conducteur weer. Hij meldt de naam van het eerstvolgende station. Heel attent wijst hij erop voorzichtig te zijn met uitstappen vanwege mogelijke gladheid. Deze boodschap herhaalt hij echter niet in het Engels. Is het bericht niet interessant voor de buitenlandse reizigers?

Een uitglijder van NS?

Op naar de opticien voor een broodnodige oogmeting.

"Mag ik uw geboortedatum?" "Hoezo?" "Zonder geboortedatum kan ik in het systeem geen afspraak vastleggen", stelt de medewerkster.

Mijn aversie tegen privacy-gegevens in computers van bedrijven, is groot. Dat is nu niet anders. "U kunt me toch met mijn naam opzoeken? Ik was hier al eerder."

Naast dit gebakkelei volgt daarna de discussie over de zorgverzekering. Ook die willen ze weten. Weer zoiets. "Waarom?" "Dan wordt de rekening direct doorgestuurd".

Beleefd antwoord ik dat ik dat zelf wel zal doen. "Maar weet u wel dat de zorgverzekering het niet altijd meer vergoedt als u zelf instuurt?" Ik antwoord niet.

De medewerker trekt de juiste conclusie, namelijk niet verder in discussie gaan.

Na de meting volgt het altijd interessante proces van "aansmeren". Het bedrag onder de streep moet zo hoog mogelijk worden. Mijn belang is tegengesteld. Ik heb moeite mijn lach in te houden. De sketch van Wim Sonneveld dringt zich op.

Toch ben ik niet blij. Moet ik voortaan mijn mond houden en zonder nadenken alles doen wat van mij wordt gevraagd? Of blijf ik kritisch op service en (vooral) op systemen?

Bij mij om de hoek is het 5-sterren hotel Keizer Karel V, gevestigd in een statig monumentaal pand. Nagenoeg dagelijks loop ik er langs. Op basis van geparkeerde auto's probeer ik een beeld te vormen van de gasten van die dag. Een bus Italianen, een congres medici of misschien een club BMW-rijders.

Vandaag zie ik iets vreemds. Er staat een prachtige nieuwe kampeerbus. Waarom een duur hotel boeken als je een slaapplaats onder je kont hebt? Zijn ze misschien de weg kwijt en moeten ze op de Vakantiebeurs zijn??

Een bezoek aan de tentoonstelling "Jeans 350 jaar” toont de veelzijdigheid van deze stof. De bekende Utrechtse familie Broekman (!) wordt aangehaald. Al 150 jaar bekend (en koninklijk onderscheiden) voor de verkoop van kleding, waaronder jeans. Is het toeval dat deze familie Broekman actief is in de kledingindustrie? Of dat de heer Schaap een slagerij heeft, Hans Bouw in vastgoed zit, André Tuinier een hoveniersbedrijf runt of Goudplaat een juwelier is? Ik zou denken van niet.

Hebben slager Visser of schilder Bakker dan misschien het verkeerde beroep gekozen?

Zo leuk, dit soort brain waves.!

Elke gelegenheid heeft zo zijn rituelen. Onlangs hoor ik voor de eerste keer dat manlief de moeder een cadeau geeft na de bevalling. Meestal een sieraad. Een jonge moeder vertelt dat ze een ring van haar man heeft gekregen. Een werpring, noemde ze het.

Een werpring? Bij een werpring heb ik associaties van brood en spelen. Geen link met het krijgen van een kind. Behalve dan het spel dat er aan vooraf gaat?

Als je niet beter zou weten dan lijkt NBE op een variant van BSE. Niets is minder waar. NBE staat voor Nederlands Blasers Ensemble.

Elk jaar organiseert dit orkest een Nieuwjaarsconcert dat ook op TV wordt uitgezonden. Dit concert krijgt altijd een sociaal thema als rode draad. Dit keer is dat honger in de wereld. Bijzonder is hoe zo’n groot thema een plaats krijgt tussen de verbluffende shows en arrangementen.

De liefde en passie voor de muziek spat ervan af. Volgend jaar kijken.!!!