Spritsjes nieuws archief 2014

Oliebollen

Het is razend druk in de stad. Half Nederland lijkt op de been. Bij het oliebollen-verkooppunt staan de oliebollen en appelbeignets in een u-vorm uitgestald. Aan drie kanten staan klanten te wachten. De twee verkopers missen het overzicht en er ontstaat een ruzieachtige sfeer. “Nee, wij zijn aan de beurt. U helpt alleen aan die kant”, beweert een oudere man luid. Zo te zien zou hij de oliebollen beter niet kunnen kopen. De jonge verkoopster weet zich niet goed raad en schiet in de verdediging, ook op duidelijke toon. Haar oudere collega legt, heel even, haar hand zacht op haar schouder.

Waarom allemaal zo gestrest? Wat maken die 5 minuten wachten nou uit?

Wij lopen door, die oliebollen komen later nog wel. Hoewel, misschien is het voor ons ook beter om ze niet te kopen.

Bewijs van een uitbundige kerst!

Spraakmaker

Een eigen nieuwjaarswens. Het is een traditie die ik samen met R (met veel plezier) in stand houdt. R wil altijd een politiek statement, ik iets positiefs. Dat botst met regelmaat. Een spraakmaker, dat is wel ons gezamenlijk doel. Dat lukt, heel soms.

Dit jaar komt de tekst zonder gebakkelei tot stand. Eigenlijk is dat wel jammer want zonder spanning geen creatieve kwaliteit. Zonder wrijving geen glans, zonder gevecht geen vrede.
Een spraakmaker dit jaar? Oordeel zelf.

Spierpijn

Aerobics is uit, Zumba nog vol in de belangstelling, Yoga is weer hot, Pilates op zijn retour. Nu ik dagelijks wat minder beweging krijg, ben ik op zoek naar een passende manier om fit te blijven. In de sportscholen zul je mij niet snel vinden. Ik voel er me niet op mijn gemak tussen die jonge strakke lijven. Onlangs leerde ik iemand kennen die thuis kleinschalig Pilates geeft en ik meld me aan voor de proefles. Na deze les trek ik de conclusie dat Pilates niet meer of minder is dan ouderwetse grond-gymnastiek. Nu loop ik met spierpijn rond en constateer dat mijn lijf deze oefeningen blijkbaar kan gebruiken.

Een goed voornemen voor 2015?

Verharding
Een oud woord met een nieuwe betekenis: verharding. Op TV zie ik een man door een stadswijk lopen. Hij wijst ons op de huizen met voortuintje. Negen van de tien voortuintjes zijn betegeld. Van welk deel ook de achtertuin er zo bij ligt, meldt hij niet. Dit is slecht voor het klimaat, stelt hij. "De verharding zorgt voor een stijging van de temperatuur in de stad van 8 tot 9 graden. Ook kan het regenwater, dat tegenwoordig vaak met bakken naar beneden komt, niet de grond in. Het stroomt rechtstreeks naar het riool, wat weer tot overstromingen in de stad leidt". Kortom, iedereen wil een huisje met een tuintje. Maar tuinieren, ho maar! Dat is wat hij zegt.
Kom op, ontharden die boel. Gooi er een leuk tuinprogrmma op RTL4 tegenaan, gesponsord door Intratuin en alles komt goed.

Doodzonde

Het is altijd verdrietig wanneer een geliefd persoon komt te overlijden. Betreft het de dood van iemand die beroemd of algemeen bekend is, dan liggen draaiboeken klaar, trekken de media alle register open om een necrologie te schrijven.

Een enkele keer gebeurt het dat de betreffende persoon helemaal niet overleden blijkt te zijn. Een enorme blunder van de redacteur. Soms echter blijkt het een hoax, is het  bericht bewust in de social media geplaatst. 

Een hoax over een overlijden is een doodzonde!

Opgelost

In de zomer zal het ongetwijfeld lekker zijn, even een frisse neus halen en een paffie doen. Maar in deze tijd van het jaar benijd ik de rokers niet. Met een beetje mazzel is er een plekje met een verwarmingslamp ingericht, maar vaker nog is het een kale koude bedoening. Wanneer je dan van de baas ook al niet voor de deur mag staan, schuil je van armoe in een tochtige fietsenhok.

Mensen stoppen niet met roken omdat ze buiten moeten gaan staan. Bied als werkgever of als schoolleiding deze groep ook een prettige pauze aan door het inrichten van een speciale rookruimte, is mijn advies.

Zijn ze ook meteen van het probleem verlost dat de regels niet worden opgevolgd. En de rotzooi van al die peuken voor de deur, ook opgelost.

Uitje

Een spiksplinternieuwe donkerblauwe touringcar staat geparkeerd aan de singel. Geen knallend opschrift van SRC-reizen, Munckhof of OAD (sorry, kan niet meer!). De chauffeur loopt langs de bus naar achteren en doet de klep van de laadruimte open. Gefascineerd kijk ik toe, want hij klapt een soort brancard naar buiten. Dan lees ik 'uitvaartbus' dat met een bijna onopvallende letter op de deur is aangebracht. Nou snap ik ook de stemmige kleur van de bus.

Leuk. Je maakt een uitje van je uitvaart!

Happy Socks

Het is medio 2013 wanneer de vrolijke gekleurde mannensok doordringt bij het grote publiek. Zeeman adverteert er zelfs mee. In de Bijenkorf is de sok dan te koop onder de naam Happy Socks.

De fabrikant van dit gelukkige merk heeft zich echter niet laten beperken door de merknaam. Een mooi voorbeeld van 'out-of-the-box-denken'.

Word je niet vrolijk van die kleuren?

Rolkoffer

Venetië gaat het gebruik van rolkoffers verbieden. Teveel herrie maar ook teveel beschadigingen door deze mitrailleurs. Want zo wordt het geluid ervaren.

Kijk dat is lef! Een stad die afhankelijk is van de 25 miljoen toeristen per jaar verbiedt ze. Koffers op luchtbanden of rubber, dat is de oplossing. Of een rugzak natuurlijk.

Ik snap die Venetianen wel. Wanneer ik om 06:00 's ochtends wakker wordt van zo'n mitrailleur die naar het station rolt, ben ik ook niet blij.

Overigens wel goed voor de economie, al die koffers die geleidelijk vervangen moeten worden. Want na Venetië komt Rome, Parijs, Londen, New York. En Utrecht natuurlijk.

Goed nieuws

In de nadagen van de eerste feministische golf las ik een semi wetenschappelijk boekje, meer een pamflet, met de titel "De man, een vergissing der natuur". Niet serieus maar wel hilarisch.

Vandaag lees ik iets dat een vervolg zou kunnen heten. "... Het Y-gen heeft nog maar 19 van de 600 genen die hij ooit deelde met het X-chromosoom. Het Y-gen is weliswaar ernstig beschadigd, maar het verval van het mannelijk Y-chromosoom staat al 25 miljoen jaar stil.."

Dat is toch weer goed nieuws voor onze mannen.

Lesje 

Al mijn boodschappen liggen op de lopende band. Ik pak alvast mijn portemonnee. Althans dat is de bedoeling. De rits van mijn tas blijkt open, een gapend leeg gat zichtbaar. Tot nu toe was het me nog nooit overkomen, maar eens moet de eerste keer zijn. Veel contant geld zat er gelukkig niet in, wel mijn bankpasjes, OV-kaart, rijbewijs, ziektekostenbewijs e.d. Oké. Zonder boodschappen snel naar huis. Het is de zakkenrollers meestal alleen te doen om het ‘snelle geld’, maar voor de zekerheid toch even de bankpasjes laten blokkeren en aangifte doen.

's Avonds bezorgt een eerlijke vinder mijn portemonnee terug. Zonder geld uiteraard, verder zit alles er nog in. Hoe heeft hij mij opgespoord? De slimme vinder ging googlen op mijn naam, vond geen adres. Op een van de pasjes stonden echter twee namen. En R was wel te vinden.

Voor het gemak van de vinder zit er in mijn portemonnee nu voortaan een briefje met mijn telefoonnummer. En deze eerlijke man, die heeft de volgende dag een mooie bos bloemen gekregen!

Spijkerbroek

“Kijk, dat is nog eens handig!”, hoor ik een vrouw zeggen. De vrouw laat haar dochter (?) een spijkerbroek zien. “Je kan nu blijkbaar niet alleen gebleekte maar ook versleten spijkerbroeken kopen. Dat is wel zo handig. Dat hadden we vroeger niet. Je wil niet weten wat ik allemaal heb gedaan om mijn spijkerbroek er zo te laten uitzien!”

Ik probeer niet te gluren, maar doe dat natuurlijk toch. Zelf zou ik zo’n broek in de vuilniszak hebben gegooid, maar blijkbaar kan ik ‘m voortaan beter op Marktplaats zetten!

Bidon

Voor de nieuwe fietswinkel prijkt een wel heel bijzondere fiets. Het frame, de jasbeschermer en het spatbord, niet eerder zag ik zoiets. Maar het meest in het oog springend is toch wel de bidon.

Een goede smoes om te gaan fietsen?

Humor

"Kan ik een friet mét krijgen? Graag ingepakt", vraagt de man voor mij. "Komt eraan", is het antwoord van de patatbaas. Hij gooit de patat in het vet en draait naar mij. "Wat kan ik voor u betekenen?" Ook mijn bestelling wordt in het vet gedonderd. De man drentelt wat heen en weer tijdens de baktijd. Schudt af en toe het mandje. Om praatjes zit deze patatbaas wel verlegen.

De friet mét van mijn voorganger wordt ingepakt en aangereikt. Heel rustig pakt de man zijn bestelling aan en loopt weg zonder te betalen. "Hé, hé", roep de eigenaar, "je moet nog wel betalen". De man draait zich half om "Ik vroeg toch of ik het kon krijgen en je hebt geen nee gezegd" en loopt door. De patatbaas schiet in de lach.

Humor heeft hij gelukkig wel.

Bellen blazen

Een grote lummel staat in de stad wat bij te verdienen met het blazen van enorme bellen. Trekt daarbij natuurlijk de aandacht van de kleintjes.

Een vergeten kinderspel. Herintroductie voor de verjaardagspartijtjes van onze kroost is gewenst! Leuk en betaalbaar.

Wel even googlen voor de beste verhouding van water en zeepsop.

 Veel (kinder-)plezier!

Bijna vergeten

Was het kinderlijk plezier

Bellen te blazen.

Creatie Bea 

Gezien in Frankrijk maar binnenkort ook in Nederland.

De workshops zijn reeds gepland. Bezoek de stand bij KreaDoe in de Jaarbeurs. Komend voorjaar kunnen deze bijzondere bloemenbaskets in onze tuintjes gespot worden

Big data

"In deze trein lopen twee mensen van een onafhankelijk bureau om reizigersstromen in kaart te brengen", klinkt het door de microfoon. "Zij vragen u uw vervoerbewijs te tonen. U zult gemerkt hebben dat deze trein nogal vol is. Met de resultaten van dit onderzoek is de NS in staat de juiste hoeveelheid treinstellen op routes in te zetten. Graag uw medewerking".

Hoor ik dat goed? Via de OV-chip beschikken ze toch al over de benodigde data. Goede business-analisten is het enige wat ze nodig hebben! Ik doe niet mee aan het onderzoek.

Hoor ik dat goed?

Voert een conducteur de controle uit dan hebben ze dezelfde gegevens! Overigens  beschikken ze via de OV-chip toch ook al over de benodigde big data. Goede business-analisten erop zetten en ze weten precies aantallen reizigers, routes en tijdstippen.

Ik doe niet mee aan het onderzoek.

Prioriteit

Spelen met Nijntje of toch maar met de Ipad Air? Je ziet het jochie twijfelen. Knuffelen met het konijn van Dick Bruna krijgt, voor nu even, de prioriteit.

Aandoenlijk die onschuld.

Gezelschap

Steeds meer mensen leven alleen. Dat is geen probleem wanneer je ‘sociaal konvooi’ op orde is. En wanneer is dat op orde?

Dat is op orde als je

• 1-3 mensen hebt waarmee je een hechte emotionele band hebt, die je altijd kunt bellen om je hart te luchten;
• minstens 10 mensen hebt die je kunt uitnodigen voor een etentje en
• in totaal 15 mensen hebt die iets voor je betekenen.

Dat wordt dus even rekenen. Ben je gezakt dan kun je sinds kort een student inhuren om je gezelschap te houden. Fijn dat het bedrijfsleven hier zo snel op inspeelt! 

Met dank aan R.

Ruitenwisser

"Zo nieuw is die auto toch niet?”, vraagt R. Ik zie meteen wat hij bedoelt. “Ruim twee jaar,” antwoord ik. Het zal toch niet de eerste keer zijn dat ze de auto gebruiken? Of is de auto zojuist door de wasstraat gereden waar ze een soort badmuts over de ruitenwissers hebben geschoven? Vervolgens hebben ze die badmutsen van de voorruit afgehaald maar de achterruit zijn ze vergeten. Overigens een goed idee, die badmutsen. Daar zal ik de volgende keer ook om vragen. Na zo'n wasbeurt zijn de ruitenwissers inderdaad altijd vet.

Gastvrijheid

Na een stevige etappe op onze route naar Rome worden we gastvrij ontvangen in een chambre d'hote in een gehucht in de Vogezen. We nemen plaats op het bankje voor het huis. Het zonnetje doet nog flink zijn best. De gastvrouw biedt ons een verse appelsap aan. Wij kijken elkaar aan. Hoe zeg je vriendelijk 'nee ik heb liever 'n wijntje'? Maar onze blik is al opgevangen door deze voortreffelijke gastvrouw. Woorden van onze kant zijn overbodig. "Na inspanning de nodige ontspanning", zegt ze vrolijk in vloeiend Frans. Daar kunnen we ons helemaal in vinden!

Pelgrimage

Geloof of bezinning zijn vaak redenen om als pelgrim een lange afstand te overbruggen. Santiago is uitermate populair, maar ook Rome is in opmars. Ben je niet gelovig of is er geen bezinningsmoment? Dan moet je toch anderszins wel een beetje vreemd zijn om naar Rome te willen lopen. Dus ben ik een beetje vreemd. Samen met zuslief vertrek ik voor een volgende etappe van onze tocht. Waar de heuse pelgrim vroeger penningen ontving, krijgt de moderne pelgrim nu stempels in zijn speciale paspoort. Zoals gezegd, pelgrims zijn we niet. We hebben de tocht zelfs in etappes opgeknipt. Maar ook wij leggen de route vast, alleen op de moderne manier.

Hands free

De aandacht van Veilig Verkeer Nederland richt zich op dit moment op het gebruik van de mobiele telefoon. Beter gezegd in het tegengaan van dat gebruik. De verkeersveiligheid is in gevaar. Eerst de automobilist. Nu de fietser. Straks de rest van het langzaam verkeer.

Een moslima, zag ik vandaag, heeft het probleem van hands free al opgelost. Met de mobiel geklemd tussen haar strak gespannen hoofddoek, loopt zij druk kwebbelend achter haar kinderwagen. Zonder me te zien rijdt ze me daarbij bijna van de sokken.

Hands free bellen alleen is niet voldoende. Mijn voorstel: verbied het gebruik van het mobieltje in het verkeer helemaal.

Geuren

Eindelijk is het dan herfst. Niet dat ik niet heb genoten van die heerlijke Indian Summer. Integendeel!

Toch heeft de herfst ook haar charmes. Zo houd ik erg van de sterke kruidige geur van rottende herfstbladeren en de prachtige roodbruine en gele kleuren van de wingerd.

Maar er is ook een nadeel. In de besloten ruimte van de treincoupé ruik ik de muffe lucht van natte jassen vermengd met de zojuist flink gehanteerde aftershave en parfum. De combi is misselijkmakend op een nuchtere maag.

Altijd dus wel eerst even ontbijten voordat je 's ochtends met de trein gaat!

Poppenkast

Weet jij nog op welk moment je niet meer geloofde in Sinterklaas? Mij staat het nog helder voor de geest. Zeven jaar was ik. We hadden een groot gezin en dat betekende dat je regelmatig ‘onzichtbaar’ kon zijn. Graag zat ik in een hoekje, ongezien door de grote mensen. Oren en ogen op steeltjes.

Op een avond vlak voor Sinterklaas liet mijn vader mijn oudere broers en zussen met enige trots de poppenkast zien die hij gemaakt had voor de kleintjes.

Het dilemma was enorm. Uit mijn hoekje tevoorschijn komen of verscholen blijven. De poppenkast was een zeer gewenst cadeau. Mijn nieuwsgierigheid overwon. Nu kon ik er niet meer omheen. Sinterklaas bestond niet.

Deze conclusie had één groot voordeel. Zeven jaren jong en ik behoorde niet meer tot de kleintjes!

Naamgeving

Vrienden op de fiets heet de stichting waar je bij moet zijn aangesloten om voor een zeer vriendelijke prijsje bij mensen thuis te mogen overnachten. Als wandelaar had ik niet het gevoel welkom te zijn. De naam suggereerde immers iets anders. Totdat een medewandelaar een overnachting regelde bij, .. jawel Vrienden op de fiets. Blijkbaar toch niet zo'n goede keuze, die naam. Inmiddels heb ik ze dus ook ontdekt, die Vrienden op de fiets.

De juiste naam, daar gaat het altijd om. In mijn onlangs geschreven verhaaltjes voor de allerkleinsten heeft de hoofdpersoon een naam gekregen die al in gebruik blijkt in kinderland. Dat is niet slim van mij, een gemiste kans. Zo heet dat toch in de marketing?

Volgende keer vooraf wat onderzoek doen!

Knuffels

Het is om 10 uur nog erg rustig op de zaterdagmarkt. De meeste marktkooplui staan werkloos te wachten op klandizie. Ik werk mijn boodschappenlijstje af en loop nog even langs de snoepkraam. Een kilootje drop. Niet voor mijzelf natuurlijk maar voor mijn collega's. Het echtpaar van de kraam staat te knuffelen. "Er moet meer geknuffeld worden", zeg ik om de aandacht te krijgen. Enigszins betrapt voelen ze zich wel. "Inderdaad er moet meer geknuffeld worden. Dan is er misschien minder oorlog" antwoorden ze stralend.

Inderdaad, er moet meer geknuffeld worden!

Duizenden fietsen sieren de omgeving van het Utrechtse station. Wanneer je vaak dezelfde route loopt herken je al snel welke fietsen verweesd zijn. En dat zijn er nogal wat. De gemeente ziet dat ook en is een actie gestart waardoor weesfietsen die 28 dagen niet zijn gebruikt, worden verwijderd.

Deze fiets staat keurig in het fietsrek. Op slot, ook dat. Hij heeft, zo te zien, toch enige tijd in de gracht gelegen. Deze fiets staat hier nog geen 28 dagen, dat weet ik zeker. Je kan er zo op weg fietsen. De banden zijn nog hard. Misschien dat het slot wat moeilijk open zal gaan.

Wie heeft deze fiets uit de gracht gevist? De gemeente dumpt zo'n fiets zonder pardon bij het oud ijzer.

Een linke student was getuige van het uitbaggeren van de gracht. Hij ziet plots een goede fiets! Die is voor mij! "Dat is mijn fiets, zal hij geroepen hebben. "Ik wil 'm graag terug".

Voila, een gratis fiets. Even schoonmaken, nieuw slot en rijden maar.

Down Under levert deze week twee opmerkelijke nieuwsfeiten. De premier heeft een weekje zijn tent opgezet in Arnhem Land. Het heilige maar zeer afgelegen gebied van de Aboriginals. Hij verricht zijn werk vanuit deze tent. Ik wist het. De Australiërs waren ons altijd al ver vooruit in het faciliteren van thuiswerken.

Maar echt opvallend is het bericht dat er een tumor is verwijderd bij een goudvis. Kosten slechts 200 dollar, omgerekend zo’n 150 euro. Geen geld natuurlijk voor een 45 minuten durende operatie.

Is dit dierenliefde? Buiten proporties is het in elk geval wel!

Wanneer is het begonnen, die enorme hoedjesparade op Prinsjesdag? Zonder de vraag te beantwoorden, is de vervolgvraag interessanter. Wanneer komt de omslag?

De enige die in staat is een omslag te weeg te brengen, is Maxima. Etiquettes kunnen veranderen, maar altijd van bovenaf. En als iemand dat kan en durft is zij het wel. Denk maar eens terug aan haar mantelpakje gemaakt van postzakken tijdens een van haar eerste optredens op een Koniginnedag.

Ja, het wordt tijd voor iets anders op die hoofden. Alle vliegende schotels en de lampenkappen mogen de kast in.

Het is prachtig herfstweer. Voor mij uit loopt een jong stel. Ze zullen midden twintig zijn. Al hun zichtbare lichaamsdelen staan vol kleurrijke tatoeages. In hun oren stretching piercings. Het ziet er bijzonder uit.

Hopelijk hebben ze er over een paar jaar geen spijt van.

Op een bankje voor de Starbucks zie ik ze elke ochtend zitten. Al jaren. Ze zijn klein van stuk, deze twee vrouwen, gemillimeterd haar, onbestemde leeftijd maar in elk geval ouder dan veertig. Onmiskenbaar zussen. Soms denk ik dat het een tweeling moet zijn. Elk een beker koffie voor zich en verdiept in de gratis kwaliteitskrant Metro. Slechts één rugzak tussen hen in. Hun kleding doet vermoeden dat ze niet (meer) deelnemen aan een werkzaam leven.

Durf ik een praatje met ze aan te knopen om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen? Belangstellend te informeren naar hun verhaal?

Misschien 'n keer. Binnenkort.

Alweer een kapper erbij op de Springweg! De crisis heeft de kappers blijkbaar niet geraakt. De barbiers in de binnenstad zijn niet meer op twee handen te tellen. Mijn kapper heeft zelfs een klantenstop.

“Wanneer ik nu word ontslagen, dan kom ik in mijn vak niet meer aan de bak", zeg ik tegen het spiegelbeeld van mijn kapper. "Maar jij bent zo goed", antwoordt zij. Natuurlijk voel ik me gevleid. "Helaas weten maar weinig mensen dat", zeg ik lachend. "Maar ik heb wel een stoel over", is haar reactie. Niet begrijpend kijk ik haar aan. Zij ziet nog toekomst voor mij in haar salon! Ze vindt me creatief genoeg en wil het wel met mijn proberen.

Gelukkig voor haar klanten, ben ik nog niet werkeloos.

De gemeente Wijchen (slaapgemeente van Nijmegen en spreek uit 'wiechen) heeft roze vluchtheuvels. Het was geen bewuste keuze. De betreffende ambtenaar heeft zich gewoon vergist toen hij het kleurnummer doorgaf. Erg klantgericht heeft het schildersbedrijf de opdracht niet aangepakt. Maar als vervolgens de uitvoerende medewerker ook nog eens niet meedenkt! Tja, dan is dit het resultaat.

De gemeente heeft laten weten de vluchtheuvels roze te laten. Dat is wel weer stoer.

Heeft u die extra stoel in de spreekkamer van de huisarts of specialist al ontdekt. Die is bestemd voor de zorgverzekeraar. Steeds vaker bepaalt niet de arts maar de zorgverzekering welk behandeltraject wordt doorlopen. Dit medicijn wel, dat niet. Deze operatie wel, die niet. Niet dit ziekenhuis maar daar.
De patiënt is niets meer of minder dan de auto die na verkeersschade bij de garage staat te wachten op de taxateur. Total loss of alleen blikschade?
Is jouw dagwaarde nog voldoende om reparatie vergoed te krijgen?

"Straks kunnen we hier weer rijden", hoor ik de verkeersregelaar zeggen. Hij wijst fietsers en voetgangers de weg in de bouwput die'Stationsgebied Utrecht' heet. Straks kunnen we hier varen, las ik al eerder op de straat.

Ja, straks! Maar nu is het nog een chaos met steeds wijzigende verkeersstromen.

Ja straks is het mooi. Eind 2020 toch?

Ja dan!

“Was ik gisteren bij de oogarts”, begint mijn buurvrouw en in haar stem hoor ik al enige verontwaardiging, “voor mijn ontstoken ogen”. Ze haalt even diep adem en gaat verder: “ Begint die man te plukken aan mijn oogleden en zegt ie 'uw oogleden beginnen al aardig te hangen, daar kunnen we ook wat aan doen'. Heb jíj zoiets nou ooit gehoord? Ik heb meteen gezegd dat hij zich mocht beperken tot de ontsteking in mijn ogen. Ik houd niet van koppelverkoop”.

Gelijk heeft ze die buurvrouw van mijn.

Toch is dit wat de regering blijkbaar gewild heeft: marktwerking in de gezondheidszorg. En dit is pas het begin!

Er zijn nog nauwelijks mensen die niet zijn geabonneerd op digitale nieuwsbrieven. Een dubbele ontkenning in een zin, dat is even lastig. Maar de boodschap is duidelijk. Toch? En wat brengt deze nieuwsstroom? Veelal slecht nieuws of (en dat is vaak slecht voor de portemonnee) aanbiedingen.

Het kan ook anders. Met een abonnement op Spritsjes ontvang je gemiddeld tweemaal per week een bericht met een kwinkslag. Een bericht waar je vrolijk van wordt. Neem nu een proefabonnement van 4 weken en constateer zelf dat nieuws ook leuk kan zijn.

Op TV en in de krant was de noodkreet van de Chinese restaurants eerder al te horen. Echte Chinese koks zijn niet meer te vinden. Ronselen bij familie 'in de Oost' mag blijkbaar niet meer. Nederlandse koks zijn uiteraard niet geschikt voor deze keuken. Ook niet te leren, aldus het bericht.

En weet u wie in dit gat is gesprongen? De SVO. Ofwel de SlagersVakOpleiding. In een eerdere Sprits las u al dat de Nederlandse slager geëvolueerd is naar een traiteur.

De Engelsen zeggen het zo mooi : I rest my case.

"Lezen jullie nog gewoon een papieren krant?”, vraagt een Spritslezer. “Dan behoren jullie tot een uitstervend ras”. “Maar natuurlijk wel mooi", gaat hij verder. "In de oorlog knipten we vierkantjes uit de krant en die werden dan op een spijker in de WC geprikt. De visboer pakte er de vis in. Kranten werden op de muren geplakt om de kou en het vocht weg te halen. Als het erg koud was deed je een krant onder de trui. Patat frites werd vroeger in een krant verpakt; neemt het vet weg, zeggen ze. Onze kleermaker maakte zijn modelletjes met krantenpapier. Ook vliegers werden ervan gemaakt. En als er helemaal niets te doen was, mocht je een versiersels knippen, een stoomboot of een eigen muts vouwen. Zo multifunctioneel krijg je ze niet meer! Daarom moet het lezen van de papieren krant maar weer worden gepromoot!", aldus de man. "En, wat staat er vandaag in de krant?", gaat hij verder, "Ik lees namelijk zelf geen krant meer."

Tot op de huid nat geregend komen we aan bij De Eenkat. Bij binnenkomst is de verlichting aan en klinkt er een zacht muziekje. Een warm welkom met Limburgse vlaai in de koelkast. De ontbijttafel staat prachtig gedekt met een duur porseleinen Arzberg servies. Een meer dan compleet assortiment brood en beleg staan klaar. De gastheren Harry en André hebben het prima verzorgd. We logeren niet bij een sterrenhotel maar gewoon bij mensen thuis. 'Vrienden op de fiets' biedt een overnachting met ontbijt voor een vast, zeer laag, bedrag. We besluiten dat hier een fikse fooi op zijn plaats is.
Tijdens het ontbijt stoot ik een eierdopje stuk. Eerlijk als we zijn, melden we dit bij het betalen en uitchecken. De gastheer verrast ons door te zeggen dat hij een nieuw eierdopje zal kopen en het bedrag aan ons zal doorgeven. De fooi blijkt gelukkig de kosten voor de vervanging te dekken.
Dat zo’n bedrijfsrisico aan de klant in rekening wordt gebracht is nieuw voor mij. Was het mijn eigen B&B dan zou ik de ontbijttafel met een goedkoper servies dekken en de kosten van breuk als bedrijfskosten zien. Maar het is niet mijn B&B.
Een ontbijt met nasmaak.

De bouwvergunning heb ik een paar weken geleden aangevraagd. Om een indruk te krijgen heb ik alvast wat stoeltjes buiten gezet. Dat moeten de bewoners van deze woning hebben gedacht.

Of hebben ze het bedoeld als kunst?

De Parade heeft de stad verlaten. Toch is niet iedereen de stad uit. Tijdens deze prachtige zomer is thuisblijven geen straf. Ik geniet van mijn stadstuintje en luister naar de geluiden van de spelende achterblijvertjes in de naschoolseopvang. Ook de langslopende toeristen die het Regulierenklooster bezichtigen zijn goed te horen.

Een paar, al wat oudere kinderen, maken een praatje met deze vakantiegangers. Ze dissen een verhaal op over hun leraar die zo weinig verdient. Of meneer of mevrouw misschien een bijdrage willen geven zodat ze hun arme leraar kunnen ondersteunen. Van slechts één persoon hoor ik dat hij daadwerkelijk de kinderen een bedrag doneert. Dat hij de kinderen door heeft, is ook duidelijk. "Geen ijsjes kopen hoor!" "Natuurlijk niet meneer" en weg zijn ze.

Blijkbaar is de buit groot. De rest van de middag hebben ze geen toerist meer lastig gevallen.

Een ramp, daar is geen twijfel over mogelijk. Hoe afscheid te nemen of te rouwen is voor iedereen anders. De ene manier niet beter of slechter dan de andere. Toch vind ik het op zijn minst vreemd dat een groep motorrijders vandaag besluit een tocht te maken en een krans te leggen. Geen van hen kende iemand op de MH17. Zie ik de beelden op TV dan borrelt een wrang idee bij me op. Zouden ze dit motorritje ook hebben gedaan bij slecht weer?

Het moest er een keer van komen. De laatste uitzending staat gepland in september. Hoe lang is het geleden dat toenmalig premier Balkenende de ondergang van Lingo heeft tegengehouden? Premier Rutte zie ik het niet doen. Hij heeft momenteel andere zorgen. Geen komkommertijd deze zomer. 

Het Jeugdjournaal besteedt er aandacht aan en vraagt kinderen om een reactie. "Waar moet ik dan spelling leren?, hoor ik een kind vragen. Tja, een hedendaagse vraag blijkbaar. Het antwoord is simpel. Op school, zou mijn antwoord zijn.

De advertenties op billboards kennen een hoge omloopsnelheid. Saaie oproepen om een vakantie te boeken, een stevig statement over ALS of een schreeuw om het nieuwe product Y te kopen. Grote diversiteit in kwaliteit, zal ik maar zeggen. Vandaag valt mijn oog op een advertentie die ik niet helemaal kan lezen door wat obstakels. Dit maak ik er zelf van:

'Ik heb 947 Facebook vrienden maar niemand kan een keer mijn hond uitlaten. Kan ik die goede spreekwoordelijke buur er voor vragen?'

In de rechterhoek met kleinere letters staat dan 'SIRE'.

Het Lepelenburg is zomers een gastvrije en geliefde (picknick)plek. Onderdeel van het Utrechtse Zocherplantsoen dat een omloop waard is in elk seizoen. De ligstoelen, de muziektent, het speeltuintje, de rust van de singel. Het parkje is verder voorzien van een hondenuitlaatplek en de heren vinden er een praktisch gerief. Gelukkig heeft de gemeente zich gerealiseerd dat voor dames eveneens wat geregeld moet worden. Sinds kort staan er dan ook twee dixies.

Jammer alleen dat de dames eerst tussen de drollen op de hondenuitlaatplek moeten laveren om het gemak te bereiken.

Mijn werkgever heeft een contract gesloten met een taxibedrijf dat het werkvolk van en naar het station vervoert. Dat is prima geregeld. Mooie grote negen-persoonsbusjes ook. Mercedes, automatische versnellingsbak, veelal groen. De vaste ploeg bestuurders bestaat uit bezadigde vijftigers; vriendelijke en goedgemutste mannen. Tijdens de vakantieperiode zet het taxibedrijf vlotte twintigers in met het hen kenmerkende rijgedrag. Gewend aan hun eigen auto, houden ze de hand continu op de versnellingspook, gereed om snel te kunnen schakelen. Komisch gezicht, in zo'n automaat, die macht der gewoonte.

Dit is het seizoen van de fruitvliegjes. Als je even niet oplet zit je keuken of fruitschaal vol met van die irritante kleine beestjes. Nou moet ik bekennen dat ik wat allergisch reageer sinds ik een keer heb gezien hoe mijn werkomgeving in twee dagen tijd letterlijk zwart werd van dat gespuis. Eén vrouwtje legt honderden eitjes, dus het kan snel gaan. Bij mij wordt elk vliegje dan ook direct ter dood veroordeeld. Ze hangen stil in de lucht, lijken gemakkelijk te vangen. Niets is minder waar. De facetogen zien elke beweging aankomen en daarmee schatten ze in welke kant ze moeten wegvliegen. In de loop der tijd heb ik een tactiek ontwikkeld die bijna altijd werkt. Hulpmiddel is een vochtig vaatdoekje. Maak van het doekje een stevige prop met een gladde voorkant die je stevig vast pakt. De andere hand is geopend. Het vliegje ertussen. Klap snel je handen op elkaar. Pats. Raak. Zo’n overwinning is heerlijk! Probeer zelf maar eens.

Op zoek naar een nieuwe uitdaging solliciteer ik op mijn dertigste naar een functie bij de Slagersvakopleiding in Utrecht. Wanneer ik voor een sollicitatiegesprek het schoolgebouw binnen loop, dringt een sterke geur mijn neusgaten binnen. Ik snuif diep en haal opgelucht adem. Ik loop mijn jeugd binnen, de slagerij van mijn ouders die inmiddels al jaren is opgedoekt.

Sinds die dag ga ik in het buitenland altijd even op zoek naar een slagerij of een markt waar vlees wordt aangeboden. Nostalgie. Even de speciale geur opsnuiven van vlees en bloed en kijken naar het 'echte' werk. Een hele varkenskop (Peru), verse rundertong, en -lever (België) of varkenspootjes (Ierland), in onze slagerijen zie ik ze niet meer. En ik mis de speciale geur. De Nederlandse slager is meer een traiteur dan een slager.

Soms lees ik de kop van een krantenbericht en dan begrijp ik het gewoon niet. Oh, de tekst duidelijk genoeg. Dat is het niet.

Neem het bericht "Wasmiddel is geen snoepje. De fabrikant gaat de coating voorzien van een vieze, bittere smaak".

Alles, maar dan ook werkelijk alles, wordt gedaan voor (de veiligheid van) onze kleintjes, onze prinsjes en prinsesjes. Waarom dan niet die wasmiddelen achter een veiligheidsslot geplaatst of op een hoge onbereikbare plank?

Of zie ik dat te simpel?

De Arbowet is in Nederland stevig verankerd. Al jaren. De gezondheid en het welzijn van de werknemer gaan boven een efficiënte bedrijfsvoering. Tijdens vakanties in het buitenland valt me op hoe stevig.
Was het in de jaren tachtig van de vorige eeuw dat de PTT, het toenmalige postbedrijf, eiste dat brievenbussen een minimaal formaat moesten hebben en op een bepaalde hoogte moesten zijn aangebracht? De handen, vingers en rug van de postbodes liepen teveel letsel op. Nog hoor ik de persvoorlichter de toelichting geven. Alleen een goede gezondheid van de werknemer was van belang, Gelukkig leidde het ook tot verminderde kosten voor ziekteverzuim.
En dan zie ik in mijn vakantieland vele van deze deuren en voel ik, plaatsvervangend, mijn rug. Nee, dan hebben we dat in Nederland al lang geleden goed geregeld.
Alleen jammer dat de postbode hier niet meer bestaat.

Wie kent het begrip doggy bag niet?

Dit fenomeen, jarenlang voor ons té Amerikaans, wint terrein. De steeds bewustere consument overwint zijn schroom. Duurzaamheid hoeft niet duur te zijn. Het kan zelfs veel geld besparen.

Wanneer ga jíj vragen om die doggy bag? Hoe lang duurt het nog voordat restaurants deze service aanbieden?

Wanneer zie ik deze sticker voor het eerst in Nederland?

In Utrecht is er al een restaurant dat het goede voorbeeld geeft. Restaurant Keuken aan de Oosterkade. Eet smakelijk!

Regelmatig vraag ik me af hoe een woord ontstaat voor een nieuwe ontwikkeling of product. Zijn het de uitvinders, de investeerders of de marketingsjongens en - meisjes?

Neem nou "windmolenpark" als voorbeeld. Hebben ze bedacht dat stroom van deze onooglijke windvangers het beste met het beeld van een (groen) park aan de man kan worden gebracht? Maar met een aantal windmolens bij elkaar, zie ik echt geen park.

Dan hebben de Engelsen een mooiere term bedacht: wind farm. Een boerderij waar wind wordt geoogst. Prachtig toch! Nou zie ik een groene boer voor ogen die duurzaam bezig is. Kunnen we onze term windmolenpark nog wijzigen?

Je moet het wel net treffen. Vandaag hebben we geluk. Al voordat we de kerk binnengaan herken ik de aanwijzingen aan de buitenkant. Door de glazen binnendeuren heen zien we een goed gevulde kerk met chique geklede kerkgangers. Op het altaar de priester met het bruidspaar dat juist hun handtekening zet. Op de achtergrond een zanger die het nummer 'you never walk alone' ten gehore brengt. Ik verzin het niet!

Maar niets gaat boven de trouwerij in Vietnam waar de bruidegom met zijn witte bruidje, schrijlings achterop de brommer, bij de kerk arriveert.

Trouwerijen bekijken in het buitenland blijft leuk.

"Deze mag ik pas na 10:30 uur met u afrekenen," zegt de caissière wijzend naar de flessen wijn op de band. Wij kijken elkaar verbaasd aan. Hier snappen wij buitenlanders niets van. Wat heeft de Ierse regering beoogd met deze maatregel? En geldt dat ook voor de slijter? Opent die zijn zaak na dat tijdstip?

Altijd verrassingen tijdens vakantie. 's Lands wijs 's lands eer.

Wij passen ons gewoon aan en kopen het wijntje later op de dag wel.

Echt primitief kan je ons kamperen niet meer noemen met een tent waar je gewoon kan staan. Met een tafeltje en stoeltjes. Niet meer zittend op de grond het eten koken. Nee, een heus kookstel om staand het voedsel te bereiden. En geloof het of niet, wat is tegenwoordig een camping zonder WiFi? Is er wel een elektra-aansluiting bij de tent voor m'n smartphone? Met dit al zijn we afgegleden tot verslaafden van de moderne tijd. Nog net geen glamping (glamourous camping) maar veel scheelt het niet.

Dit bedenk ik wanneer we in een uithoek van Ierland, op een hele kleine camping, zonder stroom en WiFi, genietend van de stilte, een boek lezen. Een e-reader, dat ook nog!

Zolang je nog kan lachen om je eigen vergeetachtigheid!

Ik word wakker en er staan een aantal mensen over me heen gebogen. Mijn fiets ligt naast me.

“Hoe heet je?”, vraagt een man. Dat weet ik nog wel, maar hoe ik zo op straat terecht ben gekomen herinner ik me níet.

“Ik breng je even naar het ziekenhuis, hier op de hoek”, zei de man. “Wat is er gebeurd?”, vroeg ik.

“Je viel zomaar van je fiets, vlak voor mijn ogen”.

“En mijn fiets dan?”. Mijn fiets was te duur geweest om onbeheerd achter te laten!

“Daar wordt voor gezorgd”.

Vijf minuten later lig ik op een brancard in het ziekenhuis. Ze kijken in mijn ogen en stellen honderden vragen. Op mijn hoofd worden allerlei plaatsjes geplakt en ik moet naar een scherm kijken. De meest fantastische kleuren en figuren zijn daar te zien. Maar ik lig hier nu al uren terwijl ik allang thuis had moeten zijn!

Opeens zie ik mijn ouders. Ze zijn in gesprek met een witte jas. Het duurt niet lang of ze staan gedrieën aan mijn brancard. “Je hebt geluk gehad, meisje”, zegt de witte jas, “een schedelbasisfractuur van tien centimeter maar geen splinters. Dat is je geluk. We houden je wel een aantal weken hier. Je moet zo stil mogelijk, zonder kussen, blijven liggen”.

“Mag ik dan morgen nog wel naar het schoolfeest”. Tja, als je toch zolang moet liggen, dan maakt één dag minder toch niet uit? De drie gezichten kijken me vreemd aan. Je hoort het bericht, maar snapt nog niet wat ze zeggen.

Van ontkenning had ik toen geen weet.

Op zaterdag verheug ik me altijd op het ontbijt. Samen met R ontbijtje doen en uitgebreid de krant lezen, becommentariëren. De wereld aan onderwerpen komt langs. Soms met veel en een enkele keer met weinig woorden. Vandaag is een dag van weinig woorden. De helft van de krant mag namelijk, wat ons betreft, linea recta de krantenbak in. WK voetbal! Voor ons geen oranje-gevoel.

De Romeinen zeiden het al. Brood en spelen....! Dat de Volkskrant daar een steen (want een steentje kan ik het niet meer noemen) aan bijdraagt valt me tegen.

Mijn generatie is opgegroeid met de angst voor een kernaanval. De overheid, als grote beschermer, verspreidde huis aan huis informatie hoe te handelen bij zo'n ramp. Ze probeerde ons ervan te overtuigen dat het leven na zo'n kernaanval gewoon door zou kunnen gaan als we maar de juiste voorzorgsmaatregelen hadden getroffen. 'Zorg voor een veilige plek in uw huis, bijvoorbeeld door onder de trap te gaan zitten.' De rest van het pamflet had hetzelfde niveau.

Nu, vijftig jaar later, roept de overheid iedereen op zich aan te melden voor een email-alert. Een alert die je in geval van een calamiteit krijgt toegestuurd.

Over vijfentwintig jaar zullen we terugkijken en ons afvragen wie die onzin had bedacht en verbazen we ons over de goedgelovigheid van de bevolking van destijds.

Voor het vertrek naar ons vakantieland moet de nieuwe tent nog wel worden getest. Het Hemelvaart-weekend is daarvoor een zeer geschikt moment. De weersvoorspellingen zijn uitstekend. Vreemd genoeg is dat ook wel weer jammer want een lekkage zullen we dit weekend dan niet ontdekken. Waar we voorheen de tent in kropen, biedt dit model ons de luxe die past bij onze leeftijd. Geweldig.

Al jaren maakten we zonder brokken gebruik van een gaslamp voor licht en warmte. Maar de eerste nacht gaat het nu mis. R stoot de hete lamp omver. Een enorm gat in het grondzeil tot gevolg. Waterdicht is de tent in elk geval niet meer. Na het weekend wordt de functie van de tent geëvalueerd. "Ben je tevreden?" vraagt R. "Prima tent", is mijn antwoord, "helemaal wat we wilden, met name dat gat is prachtig.

Geen echtelijke ruzie, maar wel een voorval waar ik R een tijdje mee kan plagen!

Altijd zoek ik de kortste route. Vaak tot ergernis van R. “Die paar meter maken toch niet uit”, zegt hij dan. Maar ik ben niet de enige! Massa’s mensen doen zoals ik. Daarom ontstaan er olifantenpaadjes. Wanneer je nog niet weet wat dat zijn, ga dan voor uitleg met prachtige voorbeelden www.olifantenpaadjes.nl.

Voortaan zie je overal olifantenpaadjes!

De voordeur van een buur staat wijd open. Het huis staat al enige tijd leeg omdat de bewoner is opgenomen in een verpleeghuis. De verhuiswagen is half gevuld. Maar iets klopt er niet. Het vullen van een verhuiswagen gebeurt normaal met grote zorg. Zoveel mogelijk dozen en spullen in één keer mee om zo min mogelijk keren te moeten rijden. Deze verhuiswagen lijkt meer op een van die afvalcontainers bij het gemeentelijk afvalbedrijf. Hier wordt niet verhuisd maar wordt er een huis leeggehaald.

Een man komt naar buiten met: "Boeken moet je niet bewaren. Dat kan je je kinderen niet aandoen. Die kunnen de troep opruimen als jij het niet meer kunt." We luisteren naar zijn verhaal.

Na het gesprek is R opvallend stil. Onze zolder is volgebouwd met duizenden boeken!

Wat is dat voor een geluid? Ik kan het niet direct thuisbrengen. IJzer op steen. Het komt dichterbij.

Dan zie ik een fietser op me af komen. Hij fietst met een compleet lekke band.

"Lekker wordt ie niet", zeg ik tegen hem. Hij lacht.

Een strakblauwe lucht en vandaag zomerse voorspellingen. Op dit tijdstip brengen vaders en moeders hun kinderen lopend of fietsend naar school. Uit een zijstraat komt het geluid van een zware Harley Davindson. De berijder ziet er, n zwart leer en met zwarte helm, vervaarlijk uit. Tussen hem en het stuur zit een kleuter van een jaar of zeven. Zonder helm. Mijn eerste reactie is ‘onverantwoord’.

Maar dan zie ik het stralende gezicht van het mannetje. Hij mag met papa op de motor naar school! Zo stoer! En ik herinner mezelf, heel lang geleden, achterop de scooter bij mijn oom. Wat vond ik het geweldig! Helmen? Die waren, bij wijze van spreken, nog niet uitgevonden.

Een trotse papa met zijn zoon op de motor, op weg naar school, twee straten verderop. Ik gun het ventje de dag van zijn leven.

In de nadagen van de eerste feministische golf las ik een semi-wetenschappelijk boekje, meer een pamflet, met de titel "De man, een vergissing der natuur". Niet serieus maar wel hilarisch. Vandaag lees ik iets dat een vervolg zou kunnen heten. "... Het Y-gen is weliswaar ernstig beschadigd, maar het verval van het mannelijk Y-chromosoom staat al 25 miljoen jaar stil. Het Y-gen heeft nog maar 19 van de 600 genen die hij ooit deelde met het X-chromosoom." Dat is goed nieuws, kopt de Volkskrant.

Mannen, ervaren jullie dit als goed nieuws?

Uitdagend kijkt deze vrouw de schilder aan. Wanneer zullen we het schilderij dateren? Het okselhaar verraadt dat het in elk geval geen hedendaagse werk betreft.

Wie zien een werk van Félix Valloton, tijdgenoot van Vincent van Gogh. Een (grote) tijdelijke expositie van deze schilder is te zien in het van Gogh-museum. Titel ‘het vuur onder het ijs’. Het klinkt als de titel van een boek.

Het zeer gevarieerde werk van deze kunstenaar is de trip naar Amsterdam meer dan waard. Ruim baan voor deze Valloton.

Tot eind vorige eeuw kende Nederland de dienstplicht. In die tijd maakte Defensie van onze jongens nog echte mannen. Die tijd is voorgoed voorbij. De definitie van echte mannen is trouwens sindsdien ook behoorlijk veranderd. Vrouwen kiezen nu graag voor de metroman. Hoewel… ik heb begrepen dat ook dit type man weer op z’n retour is.

Maar ik dwaal af van waar ik heen wil. De dienstplicht (voor mannen >18) is opgeschort. Niet afgeschaft, een belangrijk verschil. Ik wil weer eens een ballonnetje oplaten. We zien de vergrijzing. We constateren een leegloop in de zorg, althans een te geringe aanwas om de vergrijzing het hoofd te bieden. Mijn suggestie is om een sociale dienstplicht in te voeren. Niet zomaar een dagje meelopen in het verpleeghuis. Nee, meer als vanouds. Vanaf 18 jaar draaien jongens én meisjes gewoon 18 maanden mee in een van de vele organisaties in de zorg. Het idee is niet nieuw. Misschien zijn onze geesten nu rijp voor een nieuw soort dienstplicht. Volgens mij lossen we hiermee meer dan één probleem op.

"Gelukkig worden is hard werken. Ieder mens heeft een persoonlijke verplichting om er iets van te maken. Ondanks pech en tegenslag. Dus niet zeggen: Eerst heb ik dit al meegemaakt en nu dat. Dat is niet eerlijk. Maar wie heeft gezegd dat het leven eerlijk moet zijn? Eerlijk is een menselijk concept. De natuur doet niet aan eerlijk. Er is geen Bureau Klachten waar je kunt uithuilen. Dus moet je je harden". Citaat van Jules Tielens, psychose psychiater. 

Gelukkig, ik ben niet de enige die hard moet werken.

"……”

“Je bent het werkstuk dus vergeten”.

“Nee, nee, ik heb er echt aan gedacht en heb het vanochtend nog klaargelegd. Ik ben het dus niet vergeten”.

“Heb je het bij je?”

“….”

“Nee, dus. Vergeten dus. Ik kan er niets anders van maken. Je weet wat dat betekent. Ga maar halen en ik wil je niet terugzien zonder dat werkstuk over semantiek.”

Hoeveel talentenjachten zijn er eigenlijk? Een betere vraag is: hoeveel kunnen we er aan? Ik houd het niet bij en bekijk ze ook niet. Toch ontkom ik er soms niet aan. Dan vang ik de verhalen op bij het koffieapparaat of krijg ik een email-link naar YouTube . Meestal gaat het om tranentrekkers. Hoe aangenaam verrast ben ik wanneer mijn collega enthousiast vertelt over een act in Britain’s got talent waar de jury op het verkeerde been wordt gezet door de talenten.

Moge dit mijn voorland zijn.

De HBO-student maakt 80 en de universiteit-student 40 fouten per pagina. Een begrijpelijke heldere tekst schrijven lukt ze niet, blijkt uit onderzoek. Geteld zijn alleen díe fouten die de betekenis van een tekst beïnvloeden. Fouten in d/t’s tellen nauwelijks mee. Verkeerde woordkeus, onjuiste interpunctie en rare zinsconstructies vormen het grootste deel van de fouten.

Tja, maar hoe moet dat straks, over 30-40 jaar? Wanneer deze generatie eerstejaars studenten zijn geklommen op de carrièreladder en de top hebben bereikt? Wanneer deze 'toppers' de politiek bepalen, bedrijven runnen? Taal ontwikkelt zich, maar wordt onze taal dan Babylonisch?

Als braaksel golven de forenzen de trein uit om vervolgens in hoog tempo richting (rol)trappen te bewegen. Met de OV-pas in de aanslag langs de in/uit-check-paal. In een vloeiende beweging. Niemand vermindert z'n looppas. De arm vooruitgestoken de kaart tegen de paal houden. De arm beweegt vanzelf naar achter terwijl je doorloopt. En tegelijkertijd luisteren of er één dan wel twee piepjes zijn afgegaan. Zo is een volle trein in een mum van tijd verwerkt. Natuurlijk zijn er in de spits reizigers die niet dagelijks de trein nemen. Die het klappen van de zweep niet kennen. Dat leidt tot opstoppingen en ergernis op de vroege morgen want elke minuut telt.

Hoe anders is het op zondagmorgen waar de reiziger gemiddeld minimaal 40 jaar ouder is en nog steeds niet gewend aan de OV-chipkaart. In alle rust stroomt de trein leeg en verspreiden de mensen zich over het perron. Vóór mij zie ik een bejaarde man staan voor de uit-check-paal. Hij klopt op zijn zakken op zoek naar zijn OV-pas. En dan kom ik. Met mijn door-de-weekse-tempo loop ik aan de andere kant van de paal. Arm vooruit, pas in de hand, tempo onveranderd, vloeiende beweging arm naar achteren en ik hoor 2 piepjes. De oude man heeft inmiddels zijn pas gevonden maar hij is te verbouwereerd en staat stokstijf stil. Ik heb de arme man 'van de sokken gereden'. Stom van mij. Had ik niet moeten doen. Ook voor mij is het toch zondag?

Er is sprake van een toename aan jongeren die hun telefoonrekening niet meer kunnen betalen, aldus de krantenkoppen. Niet alleen de journalisten maar ook de politiek laat van zich horen. De telecom-sector krijgt de zwarte piet want het verbruik wordt berekend in minuten in plaats van seconden.

Maar ligt dit wel zo eenduidig? De YOLO-jongeren willen bevrediging en wel ‘hier en nu’. Het gezellige etentje, de prachtige broek van Armani, de bijpassende schoenen van Think of het vrijdagavond-stappen. Alles wordt direct van je rekening afgeschreven. Tja, en dan is het geld op wanneer aan het eind van de maand de telefoonrekening komt.

Beste opvoeders, leer je kroost budgetteren. Dat is een moeilijk woord voor leren omgaan met geld.

Wennen aan India doe je niet door van de hoge duikplank te springen. Heel geleidelijk laat je je meevoeren door de rivier die mensenstroom vormt.

Na enkele dagen wagen we ons in een lokale bus. Het kopen van een kaartje op het busstation gaat voorspoeding. Na enig zoeken vinden we ook nog de juiste bus. Een barrel uit WOII. De versnellingspook wordt op zijn plaats gehouden door de binnenband van een fiets. Bepakt met onze grote rugzakken nemen we de ruimte in van wel 8 Indiërs. Dat voelt ongemakkelijk. Voordat de bus vertrekt controleert de conducteur de kaartjes. Wij laten trots onze kaartjes zien. Hij bekijkt ze nauwelijks en begint heftig te praten en naar de uitgang te wijzen. We verstaan hem niet, hij verstaat ons niet. We zijn inmiddels enigszins gewend aan “the Indian way” en stappen uit. Voor 50 cent kopen we een nieuw kaartje. Niet aan het loket, maar bij de conducteur.

We betalen dus een verplichte fooi; gewoon een andere vorm van bedelen!

Keer op keer lukt het ze weer een product in de markt te zetten waar we niet op zitten te wachten. De zoveelste yoghurt, een nog gezondere snack, de honderdste chips variant. Dit keer is het Oikos. Een Grieks klinkende naam voor "yoghurt steviger dan je trek"

De marketingstrategie is bekend. Ga op een drukke looproute staan en deel gratis een blikje, zakje of bekertje uit. Het publiek komt vanzelf naar je toe als ze bemerken dat er iets gratis wordt uitgedeeld. Ze verleggen zelfs hun looproute.

De consument gaat uiteindelijk de (duurdere) yoghurt, snack of chips kopen. En de winnaar is....... ?

Eieren komen van de de kip. Dat weet zelfs een kind. Maar waar komen al die extra eieren met Pasen vandaan?

Zijn er extra kippen gefokt die daarna worden geslacht? Of worden er een paar weken lang wat minder potten mayonaise gemaakt?

Wie het weet mag het zeggen.

De Jack Russell hangt fel blaffend in zijn tuigje. Zijn baasje lacht en trekt de lijn wat aan. "Nee lieverd, die bouvier is te groot voor jou".

Hoor ik dat goed? Hij zegt 'lieverd' tegen zijn hondje!

Heet die hond zo? Blijkbaar niet, want hij blijft blaffen en trekken.

Nog niet zo heel lang geleden was hij een gevierd man. Binnen het bedrijf klimt Jan Peter Schmittman gestaag op tot hij de top heeft bereikt. Slechts 2 jaar kan hij zich daar profileren. Met een meer dan gouden handdruk moet hij dan vertrekken.

Heeft hij deze neergang niet kunnen verwerken? Is dat de reden van het familiedrama? We weten het niet.

Een ding is zeker. Geld alleen maakt niet gelukkig.

“Goedemorgen dames en heren, jongens en meisjes”, klinkt de opgewekte stem van de conducteur. “Zoals u hebt gemerkt zijn we met enige vertraging uit Utrecht vertrokken. Waarvoor onze excuses. De machinist zal er alles aan doen om toch volgens planning in Amersfoort aan te komen zodat u uw aansluitende trein niet zult gaan missen”.

De ochtendforensen reageren niet.

“Goedemorgen dames en heren, jongens en meisjes. Over enkele minuten strijken we keurig op tijd neer op station Amersfoort. Vergeet bij het verlaten van de trein uw eigendommen niet. En neem deze dan ook mee. Wij zitten er niet op te wachten. In ons depot liggen al genoeg jassen, tassen, paraplu’s, laptops en zo. Vandaar”.

Nu wordt een ochtendforens wakker en trekt zijn wenkbrauw op. “Hij is zeker de leukste thuis”.

De anderen kijken elkaar grijnzend aan. En híj heeft last van een ochtendhumeur.

Het kleine parkeerterrein van reklamebureau Jansen & Jansen is vol. Alleen de bezoekersplaats is nog leeg. Zes verschillende automerken tel ik snel. Hé, dat is toevallig. Edward de Bono telt zes verschillende denkhoeden. Heeft dit bedrijf het lateraal denken integraal doorgevoerd?

De Bono heeft met de methodiek "de denkhoeden" een tool aangereikt waarmee bedrijven in staat zijn altijd tot het juiste besluit te komen. Prachtig toch?

Welke auto hoort bij welk type hoed? Inzendingen kunnen gestuurd worden naar info@spritsjes.nl. De meest inventieve en best passende oplossing wordt gepubliceerd. De prijsvraag loopt tot 31 maart 2014.

De HBO-student maakt 80 en de universiteit-student 40 fouten per pagina. Een begrijpelijke heldere tekst schrijven lukt ze niet, blijkt uit onderzoek. Geteld zijn alleen díe fouten die de betekenis van een tekst beïnvloeden. Fouten in d/t’s tellen hierin nauwelijks mee. Verkeerde woordkeus, onjuiste interpunctie en rare zinsconstructies vormen het grootste deel van de fouten.

Tja, maar hoe moet dat straks, over 30-40 jaar? Wanneer deze generatie eerstejaars studenten zijn geklommen op de carrièreladder en de top hebben bereikt? Wanneer deze 'toppers' de politiek bepalen, bedrijven runnen? Wordt onze taal dan Babylonisch?

Gemeentes worden driedubbel getroffen, is de kop van de Volkskrant van vandaag. Waar doet me dit aan denken?

Vroeger, ik weet namelijk niet hoe het nu is, kregen ouders kinderbijslag op basis van de leeftijd van het kind. Een x-bedrag tot 16 jaar, daarna tweemaal het x-bedrag. Gingen de kinderen studeren dan kregen de ouders zelfs drie keer het x-bedrag. In de volksmond heette dat driedubbele kinderbijslag. Het was natuurlijk niet driedubbel, want dan zouden de ouders 3*2 = 6 keer het x-bedrag hebben ontvangen. 

Zullen we er maar drievoudig van maken?

"Koffie om mee te nemen, broodjes om weg te gooien, cio-kolade, sigaretten, anti-Haagse hopjes, lektuur, avondblad. Loeren... Loeren aan de Lor". Met deze boodschap kondigde de omroeper het wekelijkse hoorspel aan. Elke woensdagavond zat ik klaar, met mijn oor dicht bij de radio om niets te missen. Op de achtergrond het geluid van mijn familie die er niet aan dacht om een halfuurtje stil te zijn.
Hoe anders was het op zondag om 12 uur wanneer G.B.J. Hilterman de wereld beschouwde. Mijn ouders eiste algehele stilte. Het was ook het tijdstip dat we aan tafel zaten te eten. Eenvoudig was dat niet met zo'n groot gezin.
Al deze gedachten komen boven als ik deze radio's zie.

De NS had er een duur reclamebureau voor in de arm genomen. De oude stoptrein moest een beter imago krijgen. Dat is gelukt. De sprinter is inmiddels een begrip. Helaas zijn de huidige treinstellen nog niet voorzien van een toilet, maar er is beloofd dat ze er alsnog in komen.

Er is slechts één probleem. Onze buitenlandse vrienden denken in een sneltrein te stappen als ze zien “Sprinter Utrecht”. Dat ze vervolgens bijna een uur onderweg zijn, hadden ze niet verwacht.

Maar ja, elk nadeel heb z’n voordeel! Wie zei dat ook alweer? Voor hetzelfde geld krijg je in alle rust het Nederlandse platteland te zien. De dienstreis wordt een vakantiereis.

Dat is ook wat waard.

“Mama? Woont hier Pipo de Clown?” "Nee schat, ik denk dat dit het magazijn is van Bart Smit of anders Intertoys. Het zou ook zo maar kunnen dat de medewerkers van Histor een workshop samenwerking hebben gehad. Er zit geen bel. Anders had ik even kunnen aanbellen om het te vragen."

Beste ING klant,

Gefeliciteerd!

Met uw toestemming gaan wij de gegevens over uw koopgedrag verkopen aan de beste bieder. U zult hierdoor nog beter passende voordeeltjes krijgen aangeboden. Toegesneden op uw profiel. Geen overbodige en irritante reclames meer in uw brievenbus of mailbox.

En wij? Uiteraard worden wij er ook beter van. Uw koopgegevens leveren veel geld op. Er zullen weer bonussen worden uitgedeeld. Een mooi voorbeeld van een win-win situatie.

De boodschap is duidelijk. Toch?

Wil je dit niet dan staan er een aantal opties open:

1. Weigeren, want ze moeten persoonlijk toestemming vragen. Deze optie is niet te controleren, dus weinig betrouwbaar.

2. Van bank veranderen, niet zijnde SNS, ABN AMRO of Rabo want je kan erop wachten tot ook zij deze kaart gaan spelen

3. Voortaan en masse weer contant gaan betalen.

Het meeste trieste is dat de banken hun machtspositie gebruiken (misbruiken). In wezen zijn banken net als energiebedrijven basale voorzieningen die zonder winstoogmerk beschikbaar zouden moeten zijn.

Waar blijft de politiek?

Grote kans dat de goegemeente zijn gedrag nu gaat veranderen!

De tuinman van het veelbekeken Huis &Tuin van RTL4 pleit voor een duurzamere aanpak. Hij haalt stevig uit naar zijn sponsor. "Tuinieren heeft steeds minder met natuur en groen te maken. De tuin is een verlengstuk van de woonkamer geworden met dingen als heaters erin om warm te worden. Waarom wil je dan in de tuin zitten. Neem een dekentje". Hij gaat verder met: "Tuincentra liggen vol met spullen die over de hele wereld bij elkaar geharkt zijn. Tuinen worden strak betegeld en hebben een giftige muur van geïmpregneerd hout eromheen. Het zijn bijna doodskisten. Er hoeft alleen nog maar een deksel op".

Kijk, daar houd ik van. Stevige uitspraken. Met meer dan 1 miljoen kijkers heeft het programma een enorm bereik. Gaat hij in zijn programma ook het goede voorbeeld geven?

Plaatselijk is het zicht vandaag door mist beperkt. Verder dan 50 meter kan je niet kijken. Dat doet me denken aan een slogan uit de jaren zeventig. 'Bij mist overdag groot licht'. Geldt deze regel niet meer? Of wordt deze kennis al tijdens de rij-opleiding bijgebracht? Of, en dat lijkt me waarschijnlijker, is de verlichting van het huidige wagenpark beter dan 40 jaar geleden. Overbodig geworden dan, deze slogan.

Die andere oude bekende riedel daarentegen is opgepoetst. Blijkbaar nog steeds actueel. 'Glaasje op laat je rijden' heet nu 'Wie is de BOB?'

Mijmeringen in de mist. 

"Gisteren hebben we de 20-weken-echo gehad", hoor ik de man zeggen. "Ik heb hem blijkbaar in één keer goed in elkaar gezet want alles zit er op en aan. Een klein wonder want dat is me bij een IKEA-kast nog nooit gelukt. Mijn vrouw natuurlijk blij verrast en gerustgesteld want ze was er van overtuigd dat ik ergens een steekje zou laten vallen."

Jong volwassenen zijn het. Schoenen van Floris van Bommel, Boss-trui, goed geknipte koppen. Blikje bier in de hand. "Drie maanden is ie en hij gaat gewoon mee". "Is de muziek dan niet te hard?" "Denk het niet, mijn zus legt 'm gewoon in zo'n wagen. No problem. Mijn moeder heeft boerenkielen in alle maten, vanaf dat ik zó klein was. Maar ik koop er nu liever zelf een anders moet ik iedere keer eerst naar huis. Dat wil je niet". "Nee, dat wil je niet", beaamt zijn vriend. "Ik heb eigenlijk niet zo veel zin, maar ja, als je er eenmaal bent, met wat bier erbij, dan is het toch wel leuk. Het is eigenlijk net als familiereünies. Daar heb je ook geen zin in, maar als je er eenmaal bent ....."

Het is maar dat je het weet.

Ze waren uit het straatbeeld verdwenen, de fotohokjes waar je met twee of liefst met drie vriendinnen in dook om foto's te maken. Overbodig in het digitale tijdperk en de ontdekking van selfies met de smartphone. Toch staat er sinds kort weer een hokje op Hoog Catharijne. In flitsende kleuren en moderne verlichting. De foto’s van de nieuwe polaroid instant camera voldoen zelfs aan de hoge eisen van de nieuwe pasfoto!

Op de vroege morgen geen giebelende tieners, maar wat zie ik dan vanuit een ooghoek? Een aangevreten brood dat lachend op de foto wil?

Ik sta nergens meer van te kijken.

Wie de Volkskrant leest, zal het bericht wel hebben gelezen. Of misschien ook niet. Je leest tenslotte een krant niet van a tot z. Het artikel gaat over de algemene voorwaarden op internet die je moet accepteren voordat je verder kan.

"... Om te kijken hoe goed gebruikersvoorwaarden gelezen worden, hebben we enkele dagen de cookievoorwaarden van Volkskrant.nl aangepast. Daaraan was de volgende bepaling toegevoegd: 'Als u akkoord gaat met de voorwaarden zoals hierboven omschreven, behoudt de Volkskrantredactie zich het recht voor om uw konijn in jarretelles te hijsen en roze te verven.' ....."

Komisch. De conclusie laat zich raden. Geen hond heeft de toevoeging over het konijn gelezen. Verontrustend ook. Voortaan toch maar eerst lezen?

Enkele weken geleden stond in de Volkskrant een paginagroot artikel over m'n buurman en zijn werk, hoorde ik eergisteren van een kennis. Ik ben niet zo van díe krant, maar dát artikel wil ik natuurlijk wel graag even zien en lezen. Gewoon uit belangstelling.
Dus bel ik bij hem aan. Beweert buurman dat-ie het bewuste artikel niet meer heeft!
Dat geloof ik niet. Over hem verschijnen niet wekelijks artikelen in de Volkskrant, en dan doodgemoedereerd zeggen dat je die krant (of die pagina) niet meer hebt….., nee dat wil er bij mij niet in.
“Ik heb het wel op internet staan”, grijnst hij. Even weet ik niet of mijn oren nog wel behoorlijk dienst doen. “Dus jij bewaart de papieren versie werkelijk niet?!!!” “Nee”, zegt-ie stoer. Of flink. Of wellicht evenveel van beide.
Ik voel me ineens hopeloos ouderwets. Dat ik nog geniet van de papieren krant! Dat ik bij hem aanbel en niet mijn vraag gewoon per email of via een sms’je of whatever heb gesteld. Hoe haal ik het in m'n tegenwoordige hoofd?
Ik ren terug naar de overkant. Huilend, zoals vroeger een klein buurjongetje.

Met dank aan W.

Sinds een paar maanden reis ik met de intercity naar Amersfoort. Een kwartiertje. Het stelt niet veel voor. Voorheen zat ik een half uur in de sprinter. Het grote verschil tussen deze reizen is niet de tijdsduur en ook niet het aantal stops. Nee, het grote verschil is de reiziger. Waar de intercity-forens in stilte (slapend) zich voorbereid op de dag, is de sprinter-forens klaarwakker en al erg spraakzaam. Wat toch met regelmaat leuke Spritsjes opleverde.

Geef mij maar de sprinter.

Een giraf als voer voor de leeuwen! Kopenhagen had de primeur. Ook een dierentuin moet mee in de vaart der volken. Het beleid aangepast en gericht op duurzaam, zelfvoorzienend. Zo min mogelijk foot prints.

Dus wordt een teelt-technisch overbodige giraf afgemaakt en aan de leeuwen gevoerd.

Dat is even wennen voor onze weekhartige zieltjes.

Muisstil is het in de kantine. De baas was binnengestormd met een blik die iedereen zo goed van hem kende. Achter zich aan trok hij de vuilniscontainer. De baas kijkt rond. “Ik zeg het één keer. De eerst volgende keer dat dit, wijzend op de container, weer gebeurt, kan iedereen zijn biezen pakken. Voorgoed! Er lopen hier al genoeg ratten rond. En dan heb ik het niet over die beesten”. En weg is hij weer.

Het blijft nog lang stil in de kantine.

Naast de autoweg krijgen we nu ook de fietsstraat. Er is wel verschil. Waar de fiets op de autoweg verboden is, mag de auto wel rijden in de fietsstraat. Althans zo is dat nu geregeld. Wel staat met koeienletters in het wegdek geschreven "auto te gast". Hiermee wil men afdwingen dat de auto de fiets alle ruimte geeft.

Leer mij de automobilist kennen. Deze oplossing gaat misschien werken op het Groningse platteland, maar in de stad heeft men haast, haast, haast. Nee, neem dan een voorbeeld aan Houten waar tijdens de planologie al alle ruimte is gegeven aan het langzame verkeer. Dat werkt. Dus ja voor de fietsstraat, maar dan ook verboden voor auto's.

De wethouder van Apeldoorn vertelt met enige trots dat grote hoeveelheden bouwgrond die aangekocht waren, zullen worden afgeschreven. Aanleiding is natuurlijk de crisis. Er is geen geld voor de bouw en dan is er ook geen bouwgrond nodig. Deze gebieden zullen worden teruggegeven aan de natuur en worden ingericht als uitloopgebied voor de bewoners van Apeldoorn. 
Een uitloopgebied voor mensen? Zoiets als voor vrije-uitloopkippen? Is dat wat de wethouder wilde zeggen?

In de jaren zestig van de vorige eeuw waren we bang voor het gevaar uit het oosten. Het communisme. Kernwapens. Koude oorlog. De angst bleek overbodig. Nu rijden de Russen hier rond in dure gloednieuwe BMW’s. Kopen ze zich in in havens, voetbal en onroerend goed. Heersen over olie- en gaskraan.

De Italiaanse maffioso’s zijn lieverdjes in vergelijking met de Russische. Nu hebben we echt reden om bang te zijn en hoor ik niemand!

Vaak is mij gevraagd of ik niet kinderen had gewild. Steevast was daarop mijn antwoord “Nee, eerlijk gezegd niet. Het enige wat ik jammer vind is dat ik daardoor ook geen oma kan worden. Want dat lijkt me heel leuk”.

Maar dat is verleden tijd. Door het fenomeen van samengestelde gezinnen ben ik toch oma geworden. Scheiden doet lijden maar leidt vervolgens ook weer tot iets moois.

Elk nadeel heb z’n voordeel. Wie zei dat ook al weer?

Gehaast en bepakt met 3 tassen komt een man op het nippertje de trein binnen. Hij neemt naast mij plaats. Hierdoor heb ik een goed zicht op zijn activiteiten en de inhoud van zijn tassen. Een forse leren schoudertas met boeken en agenda, een kleinere rugzak met zijn laptop en een mega Plus-tas met kleren en toiletartikelen.

Zijn tassen zijn blijkbaar ook met enige haast ingepakt want hij begint direct met het herpakken. Uit zijn schooltas komt een trui en ondergoed die hij zorgvuldig opvouwt en naar de Plus-tas overhevelt. Boeken en mapjes worden overgeheveld. Alles wordt opnieuw georganiseerd. Vervolgens maakt hij make-up en smeert hij zijn gezicht flink in met Nivea. Vlak voor we station Amersfoort binnen rijden is hij klaar met al zijn handelingen.

Als ik mag raden dan hebben we hier te maken met een leraar die gewend is elk uur naar een ander leslokaal te moeten verkassen. En vannacht, vannacht heeft hij bij zijn vriendin geslapen.

Op een dag komen de vrouwen van de wereld bij elkaar en besluiten dat ze niet langer huishoudelijk werk zullen verrichten. En zo gingen ze ieder naar hun eigen land en spraken af het effect van hun staking na week via Skype te delen.

Na afloop van de week vertelt de Britse vrouw over haar ervaringen. “Ik kwam thuis en vertelde mijn echtgenoot dat ik niet meer zou koken en schoonmaken. De eerste dag zag ik niets, de tweede dag zag ik niets, maar op de derde dag bracht hij ontbijt op bed en kookte hij een heerlijke warme lunch”. Toen kwam de Française aan het woord. “Ook ik heb gezegd niet meer te koken en schoon te maken. De eerste dag zag ik niets, de tweede dag zag ik niets, maar de derde dag ging hij naar de supermarkt en heeft hij het hele huis schoongemaakt”. Ten slotte komt de Arabische dame uit de Golfstaten aan het woord. “Ik ging naar huis en vertelde mijn echtgenoot hetzelfde. De eerste dag zag ik niets, de tweede dag zag ik niets maar op de derde dag begon ik gelukkig langzaam weer iets te zien met mijn linkeroog.

(Bekende bittere Arabische mop onder vrouwen)

Vrij naar Monique Samuel: mozaïek van de revolutie. Een kijkje achter de voordeur van het nieuwe Midden-Oosten. Breda, 2012. Pagina 115

".....
2014 8 handen en 36 vingers
2013 5 handen en 25 vingers
2014 700 slachtoffers
2013 720 slachtoffers
2014 45% jonger dan 20
2013 26% jonger dan 20...."
aldus het Journaal. Vreselijk voor de slachtoffers natuurlijk, maar wat is het belang van deze getallen?

Kwantificeren, anders bestaat het probleem niet want meten is weten? Hoever moeten we daarin gaan?
Hier werken de getallen vervreemdend: 8 handen en 36 vingers. En hoeveel ogen of benen dan?
 

Met dank aan T.

Een blunder van de bovenste plank. Zo zou je het wel kunnen omschrijven. Het betrof een Spritsje dat toch al niet heel sterk in elkaar stak. Des te schrijnender. Maar gelukkig. Geen ingezonden brieven om het foutje recht te zetten.

Het kost ook zo veel joules om te sjoelen.

Wanneer we de feestdagen doorbrengen met anderen worden er vaak gezelschapsspelletjes gedaan. Joulen is zo’n spel dat je gemakkelijk met een grote groep kan spelen. Niemand is er goed in, maar iedereen heeft (stiekem) toch de drive om te winnen.

Na het eerste rondjes wordt een handicap ingevoerd. Degene die rechts is, gooit nu met links. Het derde rondje gaat verder en moet blind worden gespeeld. En wat blijkt? Het maakt niet uit in het aantal punten. De scores waren even goed. Zelfs beter!

Moraal van het verhaal? Loslaten en iets minder gestrest je best doen. Dat geeft vaak een beter resultaat.

Vandaag zien we ze op de catwalk. Als modellen in een modeshow worden de 41 sporters van het olympisch team aan ons gepresenteerd.

Wat wordt er eigenlijk geshowd? De nieuwe kledinglijn of de mensen?

Ken je de compositie "4:33" van John Cages uit 1952?

Ik in elk geval tot voor kort niet. Op TV zie ik pianist Reinbert de Leeuw dit stuk uitvoeren. Virtuoos. In de hectiek van het heden is dit nummer een rustpunt voor iedereen. Of je nu houdt van klassiek, pop, jazz of metal. Deze muziek past zich aan de luisteraar aan.

Nieuwsgierig geworden? Ga dan eens luisteren op YouTube. Ken je ‘m al? Luister gerust nog een keer. Prachtig die stiltes.